‘Ik had wel wat gezonde stress voor Jazz Middelheim’, bekent Mattias De Craene (29), die de Club Stage donderdag zowat op eigen houtje mocht uitbaten. ‘Drie keer na elkaar spelen, in drie verschillende bezettingen: dat is best maf. Maar het was de max. Ik heb gisteravond eindelijk nog eens op een rijtje kunnen zetten waar ik nu eigenlijk mee bézig ben. En euh, ik ben er nog altijd niet uit.’ (lacht)
De Craene beet de spits af met zijn voodootrio MDC III. Hoewel dat qua sound misschien wel zijn donkerste project is, moest hij er donderdag het daglicht mee trotseren. ‘Een concert van MDC III is een heel weirde, repetitieve, tribale trip, ja. Het is de groep waarmee ik de kwade geesten oproep’, zegt hij. ‘Maar ondanks dat daglicht zaten we toch vanaf de eerste seconde in de juiste vibe. Dat ik het podium in rood licht had doen baden én vol wierook had laten lopen, zal ook wel geholpen hebben. Het deed me deugd om te merken dat de kwade geesten mij ook in klaardere sferen kunnen aanhoren.’ (lacht)
Vervolgens Dijf Sanders begeleiden bij zijn uitje richting psychedelica en exotica, was voor De Craene ook bepaald spannend. Al was het maar omdat hij in deze rol serieuze schoenen te vullen had. ‘Ik verving Nathan Daems (multi-instrumentalist, ook bekend van Black Flower, nvdr.), de saxofonist met wie Dijf normaal samenspeelt. Nathan heeft zijn eigen timbre, zijn eigen karakter. En hij heeft veel oosterse muziek bestudeerd, iets wat ik niet kan zeggen. Toen Dijf me vroeg, was ik dus wel een tikje nerveus. Maar al bij de repetities liep het los, ik zocht en vond meteen openingen om mijn eigen ding te kunnen doen. En dat is me op Jazz Middelheim opnieuw gelukt.’
En dan was er natuurlijk nog Nordmann, de jazzrockband waarmee Mattias De Craene de Club Stage mocht dichtritsen, in het donker dit keer. ‘Een half uur voor we eraan begonnen, zat de tent al vol. En de mensen hadden er echt zin in, héél cool. We hebben voor de gelegenheid de hulp ingeroepen van Jaak De Digitale, een gast die gekke visuals maakt die tegelijk abstract en concreet zijn (zie ook Evil Superstars, nvdr.). Zijn repetitieve lijnen en patronen, abstracte vlakken en zin voor beweging matchen heel goed met de muziek van Nordmann. Enfin, dat denk ik toch, want aangezien ik er met mijn rug naartoe stond heb ik er zelf natuurlijk niks van kunnen zien.’ (lacht)
Heeft De Craene donderdag evenmin kunnen zien: al die andere acts op de affiche. ‘Het was van optreden naar soundcheck naar podiumopbouw hollen, helaas. Mos Def en Black Star had ik wel graag meegepikt. Van TaxiWars heb ik een héél kleine glimp opgevangen, ik ben een grote Robin Verheyen-fan. En wie speelde er dan nog? Ah ja, Kamasi Washington. Daar ben ik persoonlijk niet zo zot van. Dat is me iets te pafferig, te veel uitpakken.’
Ook de backstage heeft de saxofonist amper bezocht. ‘We hebben lekker gegeten, dat wel. En we vormden daar achter de schermen een fijne, Gentse kliek. De loges van Nordmann, MDC III en Dijf Sanders lagen naast elkaar, iedereen kwam bij iedereen op bezoek. We hebben wel wat drankjes uitgewisseld, ja. (droog) Het was niet ongezellig.’
Lees ook: Mattias De Craene en de kleine revolutie van Jazz Middelheim: ‘Het wordt een beetje Apocalypse Now’
Mattias De Craene en de kleine revolutie van Jazz Middelheim: ‘Het wordt een beetje Apocalypse Now’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier