Weemoedig, maar euforisch: zo stelde Girls in Hawaii zijn nieuw album voor

© Yvo Zels

Vandaag verschijnt, voor het eerst in vier jaar, een nieuwe cd van Girls in Hawaii. Nocturne werd, aan de vooravond van de release, voorgesteld aan een kleine honderd geprivilegieerden -prijswinnaars, vrienden, perslui- in het zaaltje van platenmaatschappij PIAS. En die zagen dat het goed was.

DA GIG: Girls in Hawaii Chez PIAS, Brussel op 28/9.

IN EEN ZIN: Girls in Hawaii opereerden op het snijpunt tussen ingetogen en uitbundig, tussen behoedzaam en veerkrachtig, tussen dromerig en dansbaar, maar overtuigden op alle terreinen.

HOOGTEPUNTEN: Rorsach, Not Dead, Connection, Walk, This Light, Misses, Found in the Ground….

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: ‘Ja, we beseffen het zelf ook: onze nieuwe plaat liet lang op zich wachten. We zijn verdomd trage werkers, vrees ik.’

Girls in Hawaii, oorspronkelijk afkomstig van het Waals-Brabantse Eigenbrakel maar tegenwoordig opererend vanuit Brussel, hebben nooit zo frivool geklonken als hun naam deed vermoeden. Hun melodieuze indierock, met Grandaddy en Pavement als voornaamste invloeden, heeft altijd iets breekbaars gehad, maar dat stond het buitenlandse succes geenszins in de weg.

Vanaf From Here to There, hun eerste langspeler uit 2005, werden de Girls razend populair in de Benelux, Frankrijk en Zwitserland. Sindsdien oogstten ze lovende kritieken van Reykjavik tot Toronto, ook al klinkr hun Engels soms een tikje bizar.

Toen drummer Denis Wielemans in 2010 omkwam bij een tragisch verkeersongeval, zag het ernaar uit dat de groep dat trauma niet zou overleven. Vijf jaar later keerde ze echter alsnog terug met Everest, waarvan de titel -een verwijzing naar de hoogste berg ter wereld- aangaf hoe groot de obstakels waren die het sextet moest overwinnen om de draad weer op te nemen.

Opvolger Nocturne klinkt anders: spontaner, minimalistischer en bij momenten ook iets elektronischer. Af en toe worden de gitaren opzij geduwd, ten voordele van de keyboards. De heren experimenteren dit keer zelfs met autotune. Het resultaat lonkt meer dan eens voorzichtig naar de dansvloer.

Het artwork van Nocturne, de nieuwste plaat van Girls in Hawaii
Het artwork van Nocturne, de nieuwste plaat van Girls in Hawaii© Girls in Hawaii

Het verschil tussen beide platen valt ook af te leiden uit de schilderijen op de hoes: na het monochrome artwork van Thierry De Cordier voor Everest zorgt het veelkleurige nachtbeeld van de Britse kunstenaar Tom Hammick op de cover van Nocturne voor een uitgesproken contrast.

Optimisme

Het was al lang geleden dat Girls in Hawaii in een klein zaaltje als Chez PIAS had gestaan. Het heeft ons moeite gekost al ons materiaal naar binnen te krijgen en achteraf bekeken was het misschien niet zo’n goed goed idee een rookmachine mee te brengen’, grapte Lionel Vancauwenberghe, één van de twee frontmannen van de groep. Co-zanger en -gitarist Antoine Wielemans had de avond vóór het optreden bij het voetballen een ongelukje gehad en moest de set dus zittend afwerken.

Het kon de pret niet drukken: de Girls waren sowieso in feeststemming en speelden zowel oud als nieuw werk. Uiteindelijk waren slechts vijf van de twaalf songs afkomstig uit Nocturne: een beetje vreemd voor een optreden dat als een cd-presentatie was aangekondigd.

De avond begon met een verwijzing naar Pink Floyd: This Light was voorzien van een uitgesponnen intro, met een hoofdrol voor een mijmerende piano en lyrische gitaren. Indifference, bestoven door synthpop uit de eighties, klonk dan weer aanzienlijk lichtvoetiger.

Wielemans en Vancauwenberghe schreven dit keer elk apart en wisselden vooraf enkel trefwoorden en beelden uit. Niettemin maakten de nieuwe liedjes in Brussel een coherente indruk.

In het universum van Girls in Hawaii is weemoedige euforie geen paradox.

Opvallend: op hun nieuwe plaat kijken Girls in Hawaii vaker naar buiten dan naar binnen. De groepsleden zijn inmiddels allemaal vader geworden en dat brengt nieuwe verantwoordelijkheden mee. Eén en ander kwam tot uiting in het uptempo Overrated, waarin de heren zich bezorgd toonden over een wereld die gedomineerd wordt door hebzucht en geweld. ‘After the rise comes the fall‘, klonk het omineus.

Naar hun eigen zeggen luisteren de leden van Girls in Hawaii dezer dagen veel naar hiphop en elektro. Dat liet zich voelen in Walk, een synthy nummer op een tot bewegen nodende discobeat. Het nummer, een nostalgische terugblik op hun jeugd met een expliciete verwijzing naar hun twaalf jaar oude langspeeldebuut, gaf blijk van een nieuw soort optimisme: ‘Growing old is not that bad / It’s up on the hill that the view is the best so far’. Maar getuige het sombere Up on the Hill, één van de nummers waarin de onlangs toegetreden drummer Bryan Hayart zich in de kijker mocht werken, had die heuvel blijkbaar ook een schaduwzijde.

Veerkracht

Tot vier keer toe putten de Girls uit Everest, de plaat van de wederopstanding. Dat deden ze onder meer met Switzerland -behoedzaam begin, plotse stroomversnelling- waarin de gitaren zich sierlijk met elkaar verstrengelden. Het gezelschap musiceerde strak en scherp afgelijnd en aan Misses hoorde je hoezeer de songs, door het vele spelen, live een nieuwe dimensie hadden gekregen. Not Dead was vitale indiepop, waarin de overwinning van het leven op de dood werd gevierd, en Rorsach werd opgedragen aan Luuk Cox, die de nieuwe plaat producete.

Af en toe worden de gitaren opzij geduwd, ten voordele van de keyboards. Het resultaat lonkt meer dan eens voorzichtig naar de dansvloer.

Ten behoeve van de fans van het eerste uur diepten Girls in Hawaii ook enkele liedjes uit hun beginperiode op. Connection, een obscuur b-kantje, klonk door zijn barokke toetsenwerk en naar de Beach Boys neigende samenzang, als hemelse droompop. Found in the Ground was één en al veerkracht en was doordrongen van weemoedige euforie.

Voor u het vraagt: neen, in het universum van de Girls is dat geen paradox. Birthday Call kreeg de aanwezigen zelfs ongebreideld aan het meeklappen.

Jammer dat het er na een uurtje al op zat, want de groep was prima op dreef. Niet dat de Brusselse Hawaiianen echt spectaculair uit de hoek kwamen. Wél stonden ze goed geolied en boordevol zelfvertrouwen op het podium en getuigden hun zorgvuldig uitgebalanceerde arrangementen, vol licht en schaduw, van bevlogenheid en vakmanschap. Girls in Hawaii waren onopvallend goed. Zoals het echte Belgen betaamt, zeg maar.

DE SETLIST: This Light / Indifference / Switzerland / Misses / Connection / Overrated / Found in the Ground / Not Dead / Walk / Up On The Hill / Birthday Call / Rorsach.

De concerten van Girls In Hawaii op 4 en 5/12 in de Brusselse AB zijn uitverkocht. In 2018 is de groep echter nog enkele keren in ons land te zien: op 8/2 In Leuven (Het Depot), 10/2 in Charleroi (Eden), 15/2 in Gent (Vooruit) en 17/2 in Antwerpen (Trix).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content