WECANDANCE, dag 1: de revolutie van het zilverpapier

Zie ginds komt de stoomboot uit Beatland weer aan. WECANDANCE palmt dit weekend het strand van Zeebrugge in met het beste van techno, house en hiphop. Dag één van het festival gaf eerder de ogen dan de oren de kost.

Geen onbelangrijke voetnoot: muziek, mode, kunst én food hebben elk vijfentwintig percent van de aandelen in WECANDANCE. Het is dus volstrekt normaal om er getuige te zijn van een gesprek van iemand in een zilverkleurige legging over haar kattenallergie met beukende techno als achtergrondmuziek. WECANDANCE draait namelijk vooral om De Sfeer.

WECANDANCE meert voor de vierde keer aan in Zeebrugge. Het themafestival staat dit jaar in het teken van de ruimte. Dat ziet u aan alles: vele outfits kleuren zilver, de podia zijn in thema en een hamburger heet voor de gelegenheid Space Burger. Het heeft best zijn charme, zo’n verkleedpartij voor volwassenen, maar we misten iéts. Een exclusieve dj-set van Dirk Frimout, bijvoorbeeld.

Narcistische generatie

“Kijk eens aan, de narcistische generatie”, lacht een vroege veertiger wanneer hij het strand van Zeebrugge betreedt. Voor zijn neus laten twee twintigers in kekke outfit zich fotograferen. “Ik heb een blog en maak een compilatie van de best geklede mensen”, horen we een kwartier later. Klik, klik, klik. Het eerste uur van het festival voelen we ons verloren, alsof een spaceshuttle ons verkeerdelijk in een modeblog heeft gedropt. Ook dat blijkt WECANDANCE te zijn: meer catwalk dan festival.

Liefhebbers van mooie mensen moesten in Zeebrugge zijn, maar wij kwamen in de eerste plaats voor de muziek. Bloody Louis, een hiphoptent in handen van de gelijknamige Brusselse club, had men voor de gelegenheid In De Doorboorde Trommelvlies kunnen dopen. Bulderende beats vlogen als losgeslagen ufo’s door de tent: The Weeknd, Justin Timberlake, Drake en Duke Dumont waren beurtelings aan zet. En dat we drie blauwe plekken overhouden aan het collectief twerken toen ‘Work’ van Rihanna passeerde, is zo erg nog niet.

Moskow Diskow

“Wat is dit?” Consternatie aan de Container Stage (Nächtvøgels x Roots of Minimal) wanneer een verloren gelopen blondine met open mond naar DJ Dustin tuurt. “Is een repetitieve toon draaien tegenwoordig al een beroep?” Het is duidelijk dat niet iedereen van de geur van stinkende, gitzwarte techno houdt, en we begrijpen het gezien het vroege uur wel. Iets verder, aan het podium van Kitsch Club en Magic, valt de muziek wél in de smaak. “Dit is gewéldig!” Er is niets mooier dan vaderlandse liefde wanneer ‘Moskow Diskow’ van Telex het zand van Zeebrugge aan het dansen brengt.

Onderweg naar de Bloody Louis hoorden we een opmerkelijke analyse van WECANDANCE: “Eigenlijk is dit gewoon een strandfeest. Aan het einde gaat degene met de duurste auto naar huis met de mooiste vrouw. En thuis krijgt hij ‘m ongetwijfeld niet meer recht.” Hoe later de avond, hoe beter de wijsheden. We stapten vervolgens door naar Bonnie Banane, de enige live-act die de line-up sierde. Met veel – héél véél – goede wil zouden we haar een kruising tussen Banks en FKA twigs kunnen noemen, maar dat de tent volledig leegliep, zegt natuurlijk veel meer.

Weinig memorabel

Muzikaal was de eerste dag van WECANDANCE weinig memorabel. Woo York was met zijn kletterende techno met avant-gardistische trekken wél de moeite, maar een uur later doofde de vlam alweer toen Vaal – nochtans een naam in Elektronicaland – met haar eentonige beats de Container Stage overnam. “Dit is de opwarming, het échte werk moet nog komen”, verzekerde iemand ons.

In de verte sluit Jean Le Rouge zijn set af met ‘Everywhere’ van Fleetwood Mac. Het was een goeie afsluiter van een matige dag. Maar dag twee moet nog komen, en met Recondite, Amelie Lens en Dixon ligt er al stevig vuurwerk te wachten. WECANDANCE schoot traag uit de startblokken, maar ook u weet dat de prijzen pas aan de meet worden uitgedeeld.

Elmo Lê van