‘We zijn intenser met onze muziek bezig dan ooit tevoren’

Twaalf jaar na hun laatste wapenfeit geeft Reiziger opnieuw een teken van leven met hun nieuwe album Kodiak Station. Eind jaren negentig oogstte de band nog succes in het buitenland met hun onconventionele muziek, maar een split in 2001 bracht daar resoluut een eind aan.

Twaalf jaar na hun laatste wapenfeit geeft Reiziger opnieuw een teken van leven met hun nieuwe album Kodiak Station. Eind jaren negentig oogstte de band nog succes in het buitenland met hun onconventionele muziek, maar een split in 2001 bracht daar resoluut een eind aan. De jaren verstreken, maar de passie en intensiteit van het buitenbeentje in de Belgische rockmuziek vervloog niet.

Twee jaar geleden liepen de vier bandleden van Reiziger elkaar tegen het lijf op Pukkelpop. De groep nam de instrumenten na die ontmoeting terug ter hand en speelde hier en daar zelfs een optreden. Tien jaar na de grootste successen stond hetzelfde kwartet opnieuw in het repetitiehok.

De vonk sloeg opnieuw over, de comeback was nabij. Een nieuw album was toen alleen maar iets waar het “nieuwe” Reiziger van kon dromen. “Ik had toen nooit durven voorspellen dat er nog een nieuwe plaat zou komen”, geeft frontman Geert Plessers toe. “Ik heb acht jaar andere dingen gedaan (Geert was ook frontman vanConfuse The Cat nvdr.), waardoor er zelfs geen tijd was om ook maar te denken aan een reünie. Iedereen had de handen vol met zijn groepjes en de voorbije jaren waren simpelweg nog niet rijp om nieuwe dingen uit te proberen. Zo’n split is altijd pijnlijk, dat moet je eerst verwerken.”

Grizzly Man

Plots sta je hier na bijna twaalf jaar wel met een nieuw Reiziger-album.

Geert Plessers: “Klopt. Na onze hereniging kreeg ik van de andere bandleden een carte blanche om iets nieuw uit mijn mouw te schudden. Achteraf werkte ik de nummers verder uit met de rest van de groep. Het valt op dat we onze autistische manier van werken achterwege hebben gelaten en nu heel flexibel zijn om dingen uit te proberen. Zo heeft de band goede zuurstof gekregen door het album in een andere studio op te nemen en door met andere mensen samen te werken. Ik heb zelfs de indruk dat we tegenwoordig nog intenser bezig zijn met onze muziek.”

De nieuw plaat kreeg als naam Kodiak Station, een plaatsje op een eiland in Alaska. Wat is het verhaal daarachter?

Geert: “Een groot deel van de nummers zijn geïnspireerd door de documentaireGrizzly Man van de Duitse regisseur Werner Herzog. Een Amerikaanse midenklasse-jongen trekt er naar Kodiak om tussen de beren te leven. Natuurlijk wordt hij tijdens zijn avontuur opgepeuzeld door beren waarvan hij dacht dat het zijn buddies waren. De sterke beelden die in de film zitten maakten bij mij heel veel los om muziek te maken. In sommige nummers voel je de wijdsheid van die beelden en zelfs iets psychedelisch dat vroeger niet in onze muziek zat.”

“Vrolijk is Reiziger nooit geweest”

Erg happy word je overigens niet van de nieuwe plaat.

Geert: “Vrolijk is Reiziger ook nooit geweest. Rond de nieuwe plaat zit een nogalgruizige sfeer en ze is ook nogal donker en dreigend op bepaalde momenten. Vergis je niet, ik kan heel veel plezier maken en er zit best veel humor in de groep. Dit, wat we spelen, is uiteindelijk wat goed klinkt in de studio. Vrolijke popdeuntjes zijn niet aan mij besteed, ik voel me dan niet op mijn gemak. In principe is dat vreemd, omdat ik me toch erg kwetsbaar opstel door mineurmuziek te maken en openhartig te wezen. Toch stelt die situatie me gerust en dat is in wezen een erg vreemde contradictie.”

Opvallend aan Kodiak Station is de gesproken intro waar een stem jullie voorstelt. De titel luidt Interbellum. Is dat een verantwoording voor de gapende tijd tussen twee albums?

Geert: “Dat slaat inderdaad op de lange stilte tussen de twee platen. Veel mensen vonden het ook raar dat het werd ingesproken door een stem, maar we zijn grote fans van Peter Cremers, de man die de documentaires van Canvas voorziet van commentaar. We wilden absoluut dat hij ons inleidde omdat de plaat geïnspireerd is door een documentaire.”

Leunt het nieuwe werk overigens aan bij dat van jullie laatste plaat, My Favourite Everything uit 2001?

Geert: “Je hoort zeker invloeden van vroeger, maar mensen die de plaat al hoorden zeggen des te sneller dat het anders klinkt. Dat is goed, want het zou stom zijn als we de draad oppikten bij ons laatste werk en daar een verlengde aan breiden. Dat gaat simpelweg niet, omdat je jezelf dan in een keurslijf wringt. Er zou maar weinig naturel overblijven.”

Totaalervaring

Hoe moeten we jullie kaderen in de geschiedenis van de Belgische muziek? Ik heb namelijk de indruk dat jullie een buitenbeentje zijn.

Geert: “Van midden de jaren 90 tot 2000 hoorden we nergens thuis. De meeste shows deden we wel in het hardcore-circuit, maar daar zaten we ook niet op onze plek. Uiteindelijk was dat net ons succes, want iedereen werd overdonderd door zes metal- of hardcorebands en dan kwamen wij er tussenin met heel andere muziek. Voor een aantal mensen was dat een verademing en gaandeweg apprecieerde het publiek dat we het tegenovergestelde waren van de programmatie. Dat was een dankbaar gegeven om onze fanbase uit te breiden.”

Op 2 februari stellen jullie het nieuwe album voor in de Muziekodroom. Is dat een moment waar je met enige spanning naar uit kijkt?

Geert: “Ik kijk er enorm naar uit, omdat we dingen zullen uitproberen die we nog nooit gedaan hebben. We werkten namelijk samen met Swoon, een videokunstenaar. Voor de release heeft hij voor ieder nummer een videoclip gemaakt die geprojecteerd zal worden in de zaal. Ik vind de beelden alvast heel goed samengaan met de nieuwe nummers. We hopen ook dat iedereen ziet dat onze muziek heel goed tot zijn recht komt in een totaalervaring. Op een sobere manier en met sterke beelden willen we mensen heel even doen wegdromen tijdens onze set.”

Voelt het opnieuw samenspelen ook niet vreemd aan?

Geert: “Ik schrok ervan, maar eigenlijk is er niets veranderd. Die pingpong tussen ritmesectie en de bandleden onderling is nog steeds dezelfde. Zonder afspraken te maken en zonder ook maar een woord te communiceren, brachten we steeds dynamiek in onze muziek. Dat mechanisme is vreemd genoeg overeind gebleven. Merkwaardig dat je dat tien jaar kan laten liggen en plots is het daar weer.”

CJP, Jeroen Verbeeck