Wat die boterham van Pruillip betekent

Annelies Van Dinter kent u van Echo Beatty. Haar nieuwe band Pruillip is een heel ander beestje, eentje dat heel erg ‘groaaaaargh’ doet.

Twee zomers geleden zocht kunstenaar Dennis Tyfus nog een band om De Nor, zijn minipodium in het Antwerpse Middelheimpark, na corona weer leven in te blazen. Hij trok Annelies Van Dinter van indieband Echo Beatty aan de mouw, die op haar beurt een lijntje uitwierp naar drummer Louis Evrard, actief in scheve projecten als Ottla (met Flying Horseman Bert Dockx) en Grid Ravage (met Eavesdropper Yves De Mey).

Voor de gelegenheid besloten ze de rollen om te draaien: Evrard stortte zich op de gitaarsnaren, Van Dinter op de drumstokjes. Het resultaat – Pruillip – is zompig, slepend en lúíd met als aangenaam contrast Van Dinters stem en met voldoende variatie om zich van het sludgerockpak te onderscheiden.

Annelies Van Dinter: Ik had al lang goesting om in een sludgeband te spelen. Een twintigkoppige, meer bepaald. (lacht) Iedereen die wilde, zou mogen meedoen. Toen Dennis mij vroeg om iets in De Nor te komen doen, dacht ik direct aan Louis. Eind 2015 had hij een tijdlang Echo Beatty vervoegd als livedrummer, en ik kende zijn liefde voor zware muziek. Het was een gelegenheidsding, snel in elkaar gebokst – we hebben drie keer gerepeteerd. Voor veel mensen was dat concert in De Nor hun eerste na corona. Zoiets luids, fysieks en visceraals ráákte hen. Louis en ik voelden: dit werkt heel goed, hier ontbreekt niks, laat die achttien anderen voorlopig maar zitten. (lacht)

Ik had al lang goesting om in een sludgeband te spelen. Een twintigkoppige, meer bepaald.’ Annelies Van Dinter

Annelies, jij stond in de studio of op het podium al naast Steven De bruyn, Trixie Whitley en Mauro Pawlowski, vierde met de band Oko Yono de dames rond Serge Gainsbourg en onlangs ook Kate Bush, en bracht met dichteres Lotte Didion een eerbetoon aan Patti Smith. Vanwaar die interesse in sludge?

Van Dinter: Ik hou van dat… (spert de ogen open, ontbloot de tanden, vormt vingers in klauwstand) Ik kan het niet onder woorden brengen, wel in een geluid vatten: groaaaaargh! (lacht) In mijn eerste bands speelde ik punk, dus ik kom wel uit de hoek van de ongefilterde, rauwe energie. Daarbij: noiseconcerten laden mij op. Ik herinner me de eerste keer dat ik dronemetalband Sunn O))) zag. Mijn hele lijf daverde, tot aan het kraakbeen in mijn neus! Ik hou natuurlijk van harmonisch verfijnde melodieën en ingenieuze teksten, maar dus ook van trage, zware muziek. Blij dat die oerkracht nu een uitlaatklep heeft.

Louis Evrard: Oversturing en distortion fascineren mij al lang. Ik ben fan van repetitieve, meditatieve muziek. Die hoeft niet luid te zijn, maar is het bij ons wel. Een groot deel van de Pruillip-klank komt voort uit het feit dat we niet ons eerste, gebruikelijke instrument bespelen. Dat maakt dat we het heel intuïtief aanpakken en niet nadenken over virtuositeit.

Van Dinter: Louis denkt in Pruillip wél na over zijn sound, de combinatie van pedalen en versterkers. Dat maakt zijn geluid zo dik.

Evrard: Omdat we maar met twee zijn, was het van in het begin de bedoeling om het klankspectrum zo vol mogelijk te krijgen. Daarom speel ik met verschillende gitaar- én basversterkers tegelijk.

Van Dinter: Waardoor mijn drumstel meestal niet meer in de auto past en ik op drums speel die daar ergens ter plekke staan. (lacht)

Drums waren eigenlijk het eerste instrument dat je hebt leren spelen, Annelies.

Van Dinter: Ja, op mijn elfde, omdat je er geen noten voor moest kunnen lezen. Mijn zus had een afgrijselijke pianoleraar en dat had mij afgeschrikt. Maar ik wilde wél heel graag muziek spelen. De klik was het tienerbroersgroepje Hanson. Als dat elfjarige jongetje kon drummen, dan ik ook! (lacht)

Evrard: Mijn beide ouders zijn muzikanten dus ik ging van kindsbeen af naar optredens. Toen ik vijf of zes was, heb ik een concert van AKA Moon gezien, de Brusselse avant-gardejazzband. Die drummer, Stéphane Galland, was ongelofelijk. Dát wilde ik doen. Aangezien mijn vader gitarist is, was ik ook al vroeg fan van Jimi Hendrix en AC/DC. Ik heb altijd gewisseld tussen gitaar en drums.

Op de onlangs verschenen eerste Pruillip-lp zingt Annelies ook. Maar zo onverstaanbaar dat het soms lijkt of je louter klanken gebruikt.

Van Dinter: Je bedoelt yoghurttaal? (lacht) Neenee, ik heb wel degelijk teksten geschreven die iets betekenen. Maar de intentie primeert op de woorden. In Boterham zing ik bijvoorbeeld: ‘Ik wil nog een boterham.’ (lacht) In mijn repetitiekot hebben we namelijk een lunchprobleem. Dat zinnetje bleek met zijn zeven lettergrepen perfect als hulpmiddel bij de maatsoort, een 7/4. Door dat steeds langer en luider te roepen, kwam er van alles naar boven. Ik voelde ineens een boosheid over ongelijkheid en de dieetcultuur. Ik dacht: mooi, bij deze heeft dat nummer ook inhoud.