Na een afwezigheid van twaalf jaar bestijgt D’Angelo dezer dagen opnieuw het podium. In Gent deed hij dat ruim een half uur te laat, om de verwachtingen nog gespannener te maken. Was it worth the wait?
Wie? Larry Graham & Graham Central Station (*)
The gig: Gewezen bassist van Sly & The Family Stone en Prince’s New Power Generation Larry Graham werd in Gent belast met de loodzware taak om soullegende Bobby Womack te doen vergeten – de ‘bravest man in the universe’ is nog niet voldoende hersteld van een operatie en werd genoodzaakt zijn Europese tournee uit te stellen. U lustte de aan slapping-bas onderhevige funk van Graham Central Station wel, terwijl u op het podium stond te dansen bij afsluiter ‘I Want To Take You Higher’. Wij vonden dit concert dan weer eerder goedkope slapstick: die brassband in het begin en die extravagante kostuums, het had voor ons allemaal niet gehoeven. Nee, op de nieuwe plaat van Larry Graham, uit in september, zitten wij echt niet te wachten.
Wie? D’Angelo (***1/2)
The gig: Op het neo-soul- en R&B-wonderkind D’Angelo hebben we daarentegen wél vol spanning gewacht. Afgezien van enkele gastbijdrages aan albums van J Dilla en Q-Tip, is het al van het verwoestende ‘Voodoo’ uit 2000 geleden dat we nog iets van hem hadden gehoord – op muzikaal gebied alleszins, want met zijn drank- en drugsuitspattingen haalde hij in de tussentijd wel nog het nieuws. Onder impuls van The Roots’ Questlove klom D’Angelo dit jaar weer het podium op.
Of het het wachten waard was? Zeker. De Amerikaanse spierbundel heeft nog geen grammetje soul verloren, en aan podiumpresence ontbrak het hem evenmin in Gent. Hij knipoogde meermaals naar Prince, zowel met zijn ijzingwekkend krachtige en bijwijlen fragiele hoge stemgeluid als met zijn verrassend beheerste, funky gitaarspel. R&B-artiesten van het allooi van D’Angelo, ze zijn zeldzaam tegenwoordig, hoezeer iemand als Usher ook moge proberen om zichzelf heruit te vinden.
D’Angelo is púúr. Van de zwoele opener ‘Feel Like Making Love’ over het catchy ‘Devil’s Pie’ tot de Parliament-cover ‘I’ve Been Watching You’, het werd allemaal vakkundig én bezield uitgevoerd. En wat dan gezegd van ‘Shit, Damn, Motherfucker’ en ‘Untitled (How Does It Feel)’, die onder de huid kropen en tot in de diepste poriën van ons lichaam doordrongen.
De Amerikaan had tot slot ook nog wat nieuw werk in petto. Het broeierige ‘The Charade’ en het zwierige ‘Sugar Daddy’ doen alvast veel goeds vermoeden voor zijn derde worp, waarop D’Angelo volgens Questlove een U-bocht zal maken, beïnvloed door Bowie, Zappa en The Beatles. Die plaat zou er wel eens snel kunnen komen – wij hoorden augustus 2012 vallen. Of niet, want ook in 2002 waren er al geruchten rond een opvolger van ‘Voodoo’. Ach, u bent het wachten intussen gewoon. En als het album de energie van zijn live-shows weet te vatten, is het dat zeker waard.
Michael Ilegems
