‘Vroeger was hij mijn oppas’: in de studio met Eva De Roovere en Wim Punk

In de studio met een Belgische band. Deze week: Eva De Roovere en Wim Punk, samen Skinny Genes.

Eva De Roovere herkent u allicht meteen, voor hem moet u wat dieper in uw geheugen graven – of in de platencollectie van uw ouders. Wim Punk, voor de burgerlijke stand Wim De Ridder, was in de jaren tachtig en negentig frontman van The Wolf Banes: hun As the Bottle Runs Dry is op onchristelijke uren in veel vaderlandse cafés grijsgedraaid.

Wat u allicht níét wist, is dat de twee ook neef en nicht zijn. ‘Ik ben vijftien jaar jonger dan Wim’, zegt Eva De Roovere. ‘Vroeger was hij mijn oppas. Op een avond – ik was een jaar of drie – was Wim in slaap gesukkeld toen mijn ouders weer thuis kwamen. Met mij naast hem, hen aanmanend om stil te zijn en de babysit niet wakker te maken.’ Het zal u niet verbazen: Babysitting is een nummer op wat de eerste plaat van Skinny Genes moet worden, ‘een echt familiealbum’. De ene punk, de andere folk en kleinkunst: les extremes se touchent? ‘Ik ben opgegroeid met punk,’ knikt De Ridder, ‘maar ook met de kleinkunst- en folkplaten van mijn ouders. Dat kon je trouwens al horen in De Marvas, mijn groep van een tiental jaren geleden.’ Neef en nicht zullen vaak samenzingen als Skinny Genes, ook al niet de meest voor de hand liggende combinatie. De Roovere: ‘Als Wim hoger begint te zingen en ik mijn stem verlaag, gebeurt er iets geks: soms hoor je gewoon niet meer wie wie is.’ De Ridder: ‘Onze gedeelde stemkleur en muzikale invloeden: it’s all in the genes.’