‘Vlaamse Prince’ Stijn: ‘Hij was meer dan een purperen geilneef’

Van alle vaderlandse muzikanten is Stijn – u kent hem nog van songs als Wiezeddegij, Sexjunkie en Hot & Sweaty – wellicht de allergrootste Prince-fan. Het overlijden van zijne purperen hoogheid kwam dan ook best hard aan bij hem. ‘En nu ga ik verder huilen.’

Verdriet, heel veel verdriet. Dat is wat Stijn Vandeputte – u mag Stijn zeggen – voelde toen hij het nieuws over de dood van Prince vernam. ‘Tussen de telefoontjes van journalisten door huil ik een beetje’, reageert hij tegenover Knack Focus. ‘Ik hield enorm veel van die man, en van zijn muziek.’

Het begon allemaal in 1988, toen Vandeputte op scoutskamp was. ‘Op een avond gingen een paar van onze leiders weg, en toen ze de volgende dag terugkwamen, waren ze helemaal opgefokt. ‘Jam!‘ riepen ze de hele tijd. Ik begreep er niks van. Bleek dat ze naar Prince gaan kijken waren in het Sportpaleis.’

Prince-kick

En dat kan ernstige gevolgen hebben, zo ondervond Stijn twee jaar later zélf. ‘Op 4 augustus 1990, een zeer warme dag, zag ik hem bezig op Werchter. Ik voelde meteen: dit is imméns. Nadien ging ik steeds vaker naar zijn concerten kijken. Meer nog: na verloop van tijd had ik aan één show niet genoeg om mijn ‘Prince-kick’ te beleven, dus bezocht ik drie concerten per tournee. In totaal heb ik om en bij de zestig Prince-shows gezien, in binnen- en buitenland.’

De meest memorabele Prince-concerten volgens Stijn?

‘Toen hij voor duizend frank in Le Mirano in Brussel een aftershow speelde, in 2003. Er was daar een feestje aan de gang, en toen dat werd stilgelegd voor Prince, waren die partygangers enorm kwaad. Een heel grappig moment. Zijn nachtelijk concert in 1998 in de Utrechtse Tivoli was ook geweldig. Lenny Kravitz speelde mee op drums, en Hans Dulfer op sax! Dat waren zeer geïmproviseerde shows.’

Vooral dankzij dat soort concerten was Vandeputte een onvoorwaardelijke Prince-fan, maar ook de albums van zijne purperen hoogheid kent hij door en door. 1999 (1982) en Sign o’ the Times (1987) behoren tot zijn favorieten, maar het is Dirty Mind (1980), zijn derde worp, die de diepste indruk op hem heeft nagelaten. ‘De eerste twee platen waren redelijk braaf, maar op Dirty Mind begon hij expliciet over seks te zingen, begon zijn kledij uit de band de springen – die jarretels! – en trok hij zich volstrekt niks aan van wat de anderen van hem zouden denken. Op die vroege albums toonde hij bovendien aan dat je ook met een drumcomputer en een baslijntje iets goeds kunt maken, dat het niet allemaal te proper of te rock-‘n-roll hoeft te zijn. Topplaatje!’

Dezelfde drumcomputer

De invloed van Prince op Stijns eigen werk reikt ver, bekent hij – ze noemen ‘m niet voor niks ‘de Vlaamse Prince’. ‘Maar ik heb nooit geprobeerd om zoals hem te klinken’, aldus Vandeputte. ‘Het toeval wil wel dat ik ooit op een beurs voor muziekinstrumenten een drumcomputer heb gekocht, en dat ik al snel besefte: fuck, dat is dezelfde als die van Prince! Bleek dat het een heel exclusief model was, waar amper vijfhonderd stuks van gemaakt zijn. Ja, dan kom je al snel uit bij de sound van Prince.’ (lacht)

‘Wat ik vooral van hem heb opgestoken’, gaat Stijn verder, ‘is dat je perfect in je eentje muziek kunt maken – Prince deed ook heel veel zelf. Hij nam zijn muziek ook op een heel onconventionele manier op. Hoe dicht of hoe ver de microfoon van hem af stond, maakte niet uit, zo lang het maar op band stond. Die werkwijze hanteer ik ook. Ik spendeer niet te veel tijd aan fine-tuning. Voor mij is een plaat een beginpunt. Ermee kunnen gaan toeren, dat is het voornaamste. En jezelf smijten op podium, dat natuurlijk ook. Het is iets wat Prince ook altijd heeft gedaan.’

Stijn geeft toe dat zijn held hem ook wel eens heeft teleurgesteld – ‘dat het fan-zijn de laatste jaren echt veel geld begon te kosten, heeft mij wel eventjes tegen de borst gestuit, en ik zal ook niemand verplichten om zijn laatste plaat te kopen’ -, maar hij zal Prince toch voor altijd een warm hart toe dragen. ‘Ik hoop vooral dat hij de geschiedenisboeken zal ingaan als een zeer getalenteerde muzikant. Zijn persona overschaduwde zijn talent wel eens, maar Prince was véél meer dan een purperen geilneef. Het wordt soms vergeten, maar hij was ook echt een heel goeie gitarist. Hij kon geweldig soleren, maar ook heel ingehouden spelen. Dat beheerste spel, dat vond ik nog het mooist van al. En als je mij nu wilt excuseren, ik ga even verder huilen.’