Vijf covers van pakkende lovesongs

Enkele van de grootste liefdesliedjes – songs die u ooit hebt mee gecroond in piekmomenten van al dan niet dwaze romantiek – zijn geschreven door homoseksuele componisten in homofobe tijden. En neen, we hebben het niet over Christine van Will Ferdy! Speciaal voor Valentijn halen we er vijf uit de kast.

Lorenz Hart: My Funny Valentine (1937)

Beste vertolkingen door: Chet Baker, Miles David, Elvis Costello
De man die samen met Richard Rodgers Broadway deed swingen en tientallen pakkende lovesongs schreef, was ervan overtuigd dat hij fysiek te onaantrekkelijk was om geliefd te worden. My Funny Valentine, waarin een minnaar zijn lover niet bepaald flaterend portretteert (‘Your looks are laughable, unphotographable/ Yet you’re my favorite work of art’), zou hij geschreven hebben terwijl hij naar zijn spiegelbeeld keek. Zijn homoseksualiteit wakkerde zijn zelfverachting en zijn drankzucht aan – een combinatie die hem fataal werd.

Cole Porter: I’Ve Got You Under My Skin (1936)

Beste vertolkingen door: Frank Sinatra, Ella Fitzgerald
Net zoals Lorenz Hart was Cole Porter een homoseksueel die oprecht van vrouwen hield. Dat verklaart zijn immense productie aan liefdesliedjes, van You Do Something To Me tot I’Ve Got You Under My Skin. Maar waar Hart zijn vrouwen het liefst als drinkebroers mee op stap nam, had Porter er thuis eentje zitten die gedwee op hem wachtte.

Billy Strayhorn: Something to Live For (1939)

Beste vertolkingen door Lena Horne, Ella Fitzgerald
‘Oh, what wouldn’t I give for/ Someone who’d take my life and make it seem/ Gay as they say it should be.’ De Oxford Dictionary leert dat de term ‘gay’ pas vanaf de jaren 50 een dubbele betekenis kreeg, maar de teksten van Billy Strayhorn doen anders vermoeden. De favoriete componist van jazzmaestro Duke Ellington deed ook privé weinig moeite om zijn homoseksualiteit te verbergen – zelfs een huwelijksaanzoek van de begeerlijke jazzzangeres Lena Horne sloeg hij af.

Edward Heyman: When I Fall In Love (1952)

Beste vertolking door Doris Day, Nat King Cole
Tien verzen, meer had Edward Heyman, gereputeerd lid van Tin Pan Alley, niet nodig om het verlangen naar liefde in zijn pijnlijke essentie te vatten. Het thema komt naar verluidt niet toevallig voor in meerdere songs van zijn hand, zoals het smachtende Love Letters en het gekwelde Body and Soul. Over zijn privéleven is weinig terug te vinden, maar Michael Feinstein, crooner en zelfverklaard archivaris van The American Songbook, plaatst hem zonder verpinken in het tragische rijtje van songwriters die hun leven lang in de kast bleven zitten.

Noël Coward: I’ll See You Again (1929)

Beste vertolking door: Frank Sinatra, Bryan Ferry
Het meest veelzijdige talent van de vorige eeuw – Coward was toneelschrijver, componist, acteur, zanger, cabaretier … all in one – blijft generatie na generatie inspireren. Eind jaren 80 pakte Bryan Ferry uit met een opgemerkte versie van zijn intrieste afscheidssong I’ll See You Again. Cowards homoseksualiteit was een publiek geheim, zelf outte hij zich nooit, vanuit de overtuiging dat ‘any sexual activities when over-advertised, are tasteless’.

Karel Degraeve

Andere suggesties? Niet akkoord? Laat het weten