Vier onontdekte Paisley Park Parels

Melomaan Francis Weyns zocht en vond deze week vier albums die funken als een tiet en die door Princeprotegés op het Paisley Park-label van Zijne Purperen Hoogheid werden uitgebracht.

Michael Jackson en Prince bepaalden de muzikale hartslag van de jaren tachtig. Maar terwijl Wacko Jacko in zijn recreatie-domein Neverland met een lama op de schoot rondjes draaide, richtte His Purple Highness in 1985 zijn eigen platenlabel – Paisley Park Records – op, en tekende ondermeer George Clinton, Carmen Electra, Mavis Staples, Sheila E, en Madhouse.

Prince scoorde mid jaren tachtig een resem wereldhits. Dat kon helaas- en dan drukken we ons nog voorzichtig uit – niet van de Paisley Park-signings gezegd worden, ondanks de artistieke hulp van Het Kleine Genie. Enkel de oudgedienden als Sheila E, Tevin Campbell en The Time slaagden er in om het label krampachtig boven water te houden. In 1994 stopte Warner Bros, tussen alle juridische heisa door met The Artist Formerly Known As…, met de distributie van het label. Prince hield de gigantische voorschotten die Warner Bros. tot dan toe betaald had netjes voor zich en startte NPG Records. Well done, kleine !

Deze week : vier onontdekte Paisley Park Parels !

Mazarati : “Mazarati”(1986)

Het zat de jongens van Mazarati (opgericht door Brown Mark, de basgistarist van Prince & The Revolution) niet echt mee. Ze herwerkten een bluesy-klinkende demo van Prince tot een uiterst dansbaar meesterwerk. Tot Prince de nieuwe versie hoorde, het nummer gelijk terug eiste en met, jawel “Kiss”, een wereldwijde nummer één scoorde. Het verhaal herhaalde zich met de outtake “Jerk Out”. Mazarati herwerkte het nummer en The Time ging met de hit lopen.

To make matters worse flopte het debuut-album “Mazarati”, ondanks de schitterende debuutsingle “100 MPH” die ze samen met Prince schreven. De zevenkoppige groep (voor de groepsfoto op het album spoten ze zo veel haarlak dat de band gerust mee verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor het gat in de ozonlaag) nam nadien nog een album op voor Motown Records. Mazarati stierf een stille dood in 1990.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Madhouse : “16” (1987)

Prince overwoog al langer om een volledig instrumentaal jazz-funk album op te nemen en vormde samen met onder andere Eric Leeds en Sheila E het combo Madhouse.

De band (die als support-act mee op tournee ging met Prince in 1987), bracht twee albums uit – “8” en “16”- waarbij de rondborstige en euhm… uiterst getalenteerde Maneca Lightner de cover sierde. Twee andere Madhouse-albums liggen tot op de dag van vandaag onuitgebracht in de Paisley Park-archieven, tenzij u Serge “ik ontbijt wekelijks met Prince én Bryan Ferry” Simonart heet en u de bootlegs hoogstpersoonlijk door Prince thuis opgestuurd kreeg.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Jill Jones : “Jill Jones” (1987) Jill Jones, een van de vele interim-liefjes van Prince, zong de backing-vocals op het album “1999” en speelde mee in de filmdraak “Purple Rain”. In 1987 nam ze haar debuutplaat op. Helaas. Zelfs met de hulp van haar Kleine Muzikale Vriend, werd “Jill Jones” geen commerciële hoogvlieger. De monstertrack “For Love”, de derde single uit het album, is een broeierig duet met Prince.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Sheila E : “Sheila E” (1987)

Move over, Isolde Lasoen ! Sheila Escovado, aka Sheila E speelde in de jaren zeventig al samen met Marvin Gaye en Herbie Hacock, scoorde mid jaren tachtig hits met “Glamorous Life” en “Love Bizarre” en ging als “the best looking drummer ever” (sorry, Mario Goossens) mee op tournee met Prince. Haar gelijknamige album op Paisley Park Records deed het echter minder goed. De single “Hold me” bleef in het Amerikaanse hit-peloton steken en ook opvolger “Koo Koo” deed het al niet veel beter.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content