Verder dan Vedder: echte rockers gaan nooit met pensioen

Pearl Jam-frontman Eddie Vedder is vijftig geworden. Geen nood echter: hij speelt nog altijd de meeste jonge bandjes moeiteloos naar huis. Van Bob Dylan tot Thurston Moore: vijf andere rockers op leeftijd van wie hetzelfde kan gezegd worden.

Ook rockhelden worden een jaartje ouder. Eddie Vedder, de bevlogen frontman van Pearl Jam, werd op 23 december vijftig. Geen nood echter: naar het verpletterende concert van zijn band, vorige zomer in Werchter, te oordelen, speelt hij de meeste jonge bandjes nog altijd moeiteloos naar huis.

Vedder hoeft zich over zijn leeftijd dus voorlopig geen zorgen te maken. Zeker omdat er nog genoeg rockers zijn die hoogwaardig werk blijven afleveren, ook nadat ze al lang de derde leeftijd hebben bereikt. Wij zetten er vijf op een rij, maar voor hetzelfde geld hadden hier ook John Cale, Paul McCartney, Tom Petty, Nick Cave of de eeuwig jonge tachtiger Leonard Cohen kunnen staan.

• BOB DYLAN (73)

De (groot)vader aller singer-songwriters blijft tegelijk ook meest raadselachtige. Hij begon in de vroege sixties als sociaal geëngageerde folkie, maar liet zich nooit in een vakje onderbrengen en beet zich in de loop van zijn lange carrière net zo goed vast in blues, country, rock-‘n-roll en gospel. Bob Dylan drukte een onuitwisbare stempel op de popmuziek door te bewijzen dat een song, net als een roman, over van alles en nog wat kon gaan. Sommigen vinden zelfs dat hij de nobelprijs voor literatuur verdient, maar zelf beschouwt hij zich gewoon als een ‘Song and dance man’ die zijn Never Ending Tour gewoon blijft voortzetten tot zijn hart stilvalt.

Zeker, tijdens de eighties heeft Dylan enkele artistieke dipjes gehad, maar de man heeft meer klassiekers geschreven dan wie ook en zijn invloed reikt van Wilco tot Sonic Youth, van Costello tot Sufjan Stevens. Zijne Nasaliteit, die in 2004 zijn onderhoudende ‘Chronicles’ publiceerde, mag vandaag dan officieel een oude man worden genoemd, zijn talent is verre van opgedroogd. Het handvol platen dat hij sinds ‘Time Out Of Mind’ (1997) heeft uitgebracht, hoeft nauwelijks onder te doen voor de piekmomenten uit zijn discografie. En Dylan denkt voorlopig niet aan ophouden: op 3 februari brengt hij, met ‘Shadows in the Night’ een cd uit met songs die populair werden gemaakt door Frank Sinatra. Géén covers, zegt hij zelf: “Ik bevrijd die nummers uit hun graf en laat ze weer het daglicht zien.” That’s the spirit, Bob!

• NEIL YOUNG (69)

Het wat rustiger aandoen? Met dat advies hoef je bij Neil Young niet te komen aankloppen. Het afgelopen jaar alleen al bracht de Canadese Loner twee langspelers uit: het in Jack Whites Voice-O-Graph ingeblikte ‘A Letter Home’ en het orkestrale ‘Storytone’, dat vooral op het bijgevoegde soloschijfje ontroerde met kwetsbare songs over oude en nieuwe liefdes.

Hij lanceerde zijn pono (een nieuw digitaal formaat voor muziekbestanden dat volgens hem aanzienlijk beter klinkt dan een mp3), publiceerde zijn tweede boek, ‘Special Deluxe’, waarin hij zijn levensverhaal vertelt aan de hand van de vele auto’s die hij tijdens zijn leven heeft bestuurd, en manifesteerde zich, samen met zijn nieuwe vlam Darryl Hannah als een onverdroten milieu-activist. Young bestrijdt bijvoorbeeld het gebruik van fossiele brandstoffen, die verantwoordelijk zijn voor de opwarming van de aarde, en investeert een groot deel van zijn eigen fortuin in de ontwikkeling van elektrische voertuigen. Tussendoor vond Dinosaur Sr nog de tijd om, na 36 jaar huwelijk, te scheiden van zijn vrouw Pegi en met Crazy Horse een minstens voor de helft fantastisch concert te spelen tijdens de Lokerse Feesten. Rust never Sleeps.

• PATTI SMITH (67)

Ze mag intussen dan al grijze haren hebben, Patti Smith staat nog altijd met evenveel enthousiasme en overtuiging op het podium als veertig jaar geleden. Zoals ze afgelopen zomer nog overtuigend bewees met concerten tijdens de Lokerse Feesten en het Brussels Summer Festival, blijft rock-‘n-roll voor haar een maatschappelijke kracht: een bindmiddel dat de zwijgende meerderheid een spreekbuis geeft en de massa van een machtig sensiliseringswapen voorziet. Ook al werd ze geridderd door de Franse minister van Cultuur kreeg ze prestigieuze literaire prijzen voor ‘Two Kids’, haar autobiografische boek over haar relatie met Robert Mapplethorpe, diep in haar hart blijft ze een ‘Rock’n’roll Nigger’ die, met de hulp van poëzie en enkele gitaarakkoorden, het publiek boven zich uit kan doen stijgen.

Haar jongste cd ‘Banga’ vertoonde weinig vermoeidheidsverschijnselen, maar intussen schreef de zelfverklaarde grootmoeder van de punk ook een song voor de tweede film uit de ‘The Hunger Games’-reeks, nam ze met het Kronos Quartet een nummer op voor de soundtrack van Darren Arnofsky’s ‘Noah’ en deelde ze het podium met Thurston Moore en The National. “Believe or explode”, luidt de slogan op haar website. Ga daar bij de gemiddelde gepensioneerde maar eens om.

• BRUCE SPRINGSTEEN (65)

Nu al twee leden van zijn E Street Band (toetsenman Danny Federici en saxofonist Carence Clemons) naar de eeuwige jachtvelden vertrokken zijn, is The Boss zich meer dan ooit van zijn sterfelijkheid bewust. De hete adem van Magere Hein zet hem er dus toe aan zoveel mogelijk te verwezenlijken, nu het nog kan. Volgens ooggetuigen was zijn concert, vorig jaar in Werchter, een imposante energie-ontlading en ook ‘High Hopes’, de verzameling ‘dakloze’ songs die Bruce Springsteen begin dit jaar op de wereld los liet, leverde het bewijs van zijn aanhoudende vitaliteit.

In gitarist Tom Morello van Rage Against the Machine vond hij een nieuwe ‘brother in arms’, en met covers van The Saints, Havalinas en Suicide gaf hij aan dat hij, ook op zijn 65^ste, nog altijd een passionele rockfan is. Dit keer experimenteerde The Jersey Devil opvallend vaak met strijkers, maar tegelijk bleef hij strijdvaardig en sociaal bewogen. Zijn ‘American Skin (41 Shots)’, een song over hoe blanke politiemannen in de VS blijkbaar nog altijd straffeloos ongewapende zwarten op straat kunnen neerschieten, blijft na vergelijkbare voorvallen onlangs in Ferguson, Staten Island en Milwaukee -helaas- razend actueel.

• THURSTON MOORE (56)

Met Sonic Youth was Thurston Moore een voorbeeld en inspiratiebron voor zowat iedereen die de jongste dertig jaar een gitaar heeft aangeraakt. Sinds de breuk met zijn vrouw Kim Gordon staat de band die sinds de vroege eighties een volstrekt originele muzikale vocabulaire ontwikkelde, op non-actief, maar Moore liet zich daardoor niet uit het lood slaan. Hij bracht twee geweldige langspelers uit, waarop hij eer bewees aan Britse akoestische folkmuzikanten als Bert Jansch en Michael Chapman, richtte de nieuwe band Chelsea Light Moving op, waarmee hij zowel het Antwerpse Trix als het Brugse Cactus festival plat speelde en voert, sinds hij naar Londen verhuisde, alweer nieuw zootje lawaaimakers aan.

Met dat gezelschap tekende hij voor het opwindendste concert dat we dit jaar tijdens Pukkelpop mochten meemaken. Dat Moore dat voor elkaar kreeg met een preview van zijn nieuwe cd, ‘The Best Day’, die op dat moment nog niemand had gehoord, zegt iets over de overtuigingskracht en trefzekere experimenteerdrift waarmee hij nog steeds op het podium staat. En ook al gaat hij stilaan naar de zestig, op het podium oogt Thurston Moore nog altijd even jongensachtig als twee decennia geleden.