Vampire Weekend laat de zon weer schijnen op ‘Father of the Bride’

De Afrikaanse motiefjes lieten ze op voorganger Modern Vampires of the City al grotendeels achterwege, en voor de opvolger tankte Vampire Weekend volop inspiratie in hun eigen, uitgestrekte achtertuin.

Nu er met Kacey Musgraves opnieuw een ‘progressieve’ countryster schittert aan het Amerikaanse muziekfirmament, straalt het genre ook af op andere, minder tot jodelen geneigde artiesten. Zie Old Town Road, de nummer-een-hit van rapper Lil Nas X, en het paraderen met cowboyhoeden van r&b-diva’s als Solange en Cardi B. Ook Ezra Koenig van Vampire Weekend raakte, na een concertbezoek, in de ban van Musgraves. ‘De muziek was helder, haar stem was helder (…) na de eerste dertig seconden wist ik telkens waar de song over ging’, aldus de frontman. Een stoomcursus Hank Williams en George Jones later wist Koenig wat hem te doen stond: inzoomen op de eenvoud in zijn complexe ideeën.

Het is dus slechts met akoestische gitaar en een koorsample dat de queeste naar helderheid op Father of the Bride een aanvang neemt. In Hold You Now probeert een aanstaande bruidegom de moed uit zijn schoenen te vissen, terwijl hij troostend wordt toegezongen door Danielle Haim. De middelste van de drie Haim-zusseb duikt ook op in Harmony Hall, gospelrock genre Primal Scream van vroeger, in het naar wijd open snelwegen smachtende Married in a Gold Rush en in We Belong Together, een vreugdedronken, halleluja’s morsende ode aan het twee-handen-op-één-buikgevoel – nú reeds de soundtrack bij de zomer.

Zedige kerkzang in Bambina en Big Blue, slidegitaar in This Life en Unbearably White: Vampire Weekend wast op zijn vierde album witter dan wit. Maar er is gelukkig meer: met orkestrale spielerei en een wankele balans neigt How Long naar Gorillaz in vorm, tijdens de Indiaas getinte psychfolk van Rich Man laat Koenig zijn innerlijke Paul Simon nog eens de vrije loop, en Sun Flower is een samen met Steve Lacy van The Internet gepende verjaardagskaart voor het Woodstockfestival. Tot de missers rekenen we Sympathy, een gearrangeerd huwelijk tussen flamenco en disco, en afsluiter Jerusalem, New York, Berlin, een pathetische pianoballade over het voortdurende Palestijns-Israëlische trauma. Met achttien songs in 58 minuten duurt Father of the Bride op dat moment sowieso al te lang.

Conclusie: na de donkere, experimentele overgangsplaat Modern Vampires of the City (2013) schijnt de zon weer volop boven Vampire Weekend. Hoed u dus voor verbranding.