Um!, uit de schaduw van Zwangere Guy: ‘Als je groot wilt dromen, moet je groot denken’

Umi Defoort, beatmaker, producer en vaste dj van Zwangere Guy, verruilt de schaduw van Guy voor een plek in de lentezon. Um! is de naam, en dat uitroepteken staat er niet zomaar: zijn hiphopbeats dulden geen tegenspraak. ‘Ik sta open voor kritiek. Soms.’

Umi Defoort is de zoon van een Japanse moeder en een Belgische vader, jazzlegende Kris Defoort. Ornette Coleman, Bach, Prince, Erykah Badu en Miles Davis vormden de soundtrack van zijn jeugdjaren. Tot zijn twaalfde speelde hij klassieke viool, alvorens achter de piano te kruipen en jazz en klassiek te studeren.

Intussen is hij gespecialiseerd in op maat gehakte hiphopbeats. Op zijn debuutalbum Um! komt er met Zwangere Guy, Glints, Blu Samu en zijn liefje Chibi Ichigo schoon volk over de vloer, al verdient vooral Umi Defoort de aandacht. Hij is overigens een van de weinige artiesten die in tijden van corona een album uitbrengt.

Umi Defoort: Misschien is de quarantaine wel een dankbaar moment om een plaat uit te brengen. Tegenwoordig is muziek veelal een instrument om de tijd mee de doden – op de trein, op het werk. Voor mij is muziek iets essentieels, voor anderen vaak niet, al lijkt dit mij een goede gelegenheid om daar verandering in te brengen.

In totaal heb je drie jaar aan Um! gesleuteld. Je hebt altijd gezworen ‘niets uit te brengen dat een jaar later kut is’. Hoe zelfkritisch ben jij?

Defoort: Als ik een perfectionist was, had het nóg langer geduurd. (lacht) Maar ik snap waar je naartoe wilt. Ik ben inderdaad best kritisch voor mezelf. Ik heb een bepaalde visie en er moet veel wijken om dat totaalplaatje rond te krijgen. Maar ik geloof niet in perfectie, dat bestaat niet. Vorige keer zei ik in dit blad: ‘Ik ben pas geslaagd als mensen mijn shit over twintig jaar nog altijd pompen.’ Ik sta nog steeds achter die uitspraak. Als ik krampachtig relevant had willen zijn, zou ik op dit moment enkel drill beats maken. Ik steek liever mijn energie in een duurzaam parcours dan in het volgen van een trend.

Wie is je klankbord?

Defoort: Mijn vriendin Sabina, ook wel bekend als Chibi Ichigo. Zij luistert basically naar alles wat ik maak en ze geeft graag haar ongezouten mening. Guy is meestal de tweede die nieuwe tracks te horen krijgt, en vervolgens mijn broer Kaito. Ik ben niet omringd door jaknikkers die alles goed vinden. Of ik opensta voor kritiek? (lange stilte) Soms. Als producer is het belangrijk om sterk in je schoenen te staan. Ik ben niet makkelijk van de wijs te brengen.

Glints verzorgt tekst en stem op Sorry for the Delay. Verontschuldigt hij zich met die songtitel voor het negeren van de door jou opgelegde deadline?

Defoort:(denkt na) Glints en ik hebben de afgelopen jaren hetzelfde parcours afgelegd. We zijn op hetzelfde moment aan onze debuutplaten begonnen, we hebben allebei de release een keer uitgesteld en brengen dat werk waar jarenlang is aan gesleuteld nu vrijwel gelijktijdig uit. Met die titel slaan we inderdaad mea culpa, al is de moraal van het verhaal dat je, hoewel het soms anders verloopt dan gepland, moet blijven geloven in een goede afloop.

Hoeveel Japan zit er in het album?

Defoort: Van samplekeuzes tot… Ik kan het moeilijk onder woorden brengen, maar mijn roots zijn ontegensprekelijk aanwezig. Ik sluit de plaat bijvoorbeeld af met een pianostuk dat een duidelijke knipoog is naar de Japanse componist Ryuichi Sakamoto. Ook in het dagelijkse leven is de invloed van Japan bewust en onbewust aanwezig. Zo word ik er regelmatig op gewezen dat ik buiginkjes maak.

Japanners zijn naar verluidt verlegen en nuchter. Jij daarentegen wil later een pionier zijn. Vanwaar komt dat ambitieuze trekje?

Defoort: Van kindsbeen af heb ik mijn pa grootse dingen zien neerzetten – van klassieke stukken tot opera’s. Dat honderden mensen daarvoor bijeenkwamen, heeft een grote impact op mij gehad als kind. Daarnaast heeft Zwangere Guy me getoond dat je vanuit een verloren positie kunt starten en toch een grote invloed kunt uitoefenen. Als je groot wilt dromen, moet je groot denken: dat hebben zij mij geleerd. Alles wat ze doen, staat haaks staat op de TikTok-mentaliteit, ze willen meer dan five minutes of fame. Over hen zal jaren later nog gepraat worden.

Heb je ooit overwogen om De roze roos, een nummer dat je als kind met je vader componeerde, een moderne draai te geven?

Defoort: Fijn dat je dat aanhaalt. Er is trouwens nog een tweede nummer dat we samen hebben gemaakt, Blues Is on the Way. Ik was dus een zevenjarig jongetje dat stond ingeschreven bij Sabam. (lacht) Als kind zong ik out of the blue melodieën, terwijl ik met mijn speelgoed speelde, tot mijn pa op een dag zo’n melodie van mij heeft neergeschreven. Hij was zo lief om mij een credit toe te kennen. Ik heb er trouwens aan gedacht om De roze roos te samplen voor deze plaat, maar het is er uiteindelijk niet van gekomen.

Misschien kun je dat nu doen? Je zit toch in quarantaine.

Defoort:Misschien wel. (lacht) Allee, ’t is goed, ik zal nog eens een poging wagen, hoewel ik het al meermaals heb geprobeerd. Met samples moet je doorgaans geduld hebben. Op een dag komt er wel iets van.