Vlak voor het grote vuurwerk pakte Pukkelpop uit met Twenty One Pilots. Het duo gaf letterlijk een vlammende show en pakte uit met creatieve visuele vondsten. Helaas ging dat ten koste van de muziek, waar zoveel meer mee mogelijk was.
Pukkelpop kiest dit jaar consequent voor onervaren headliners. Vrijdag werd Post Malone, een jaar na zijn namiddagslot op Rock Werchter, gebombardeerd tot hoofdact. De dag erna bevolkten Royal Blood en Tama Impala de main stage, allebei voor de eerste keer in België. Prophets of Rage, de supergroep met leden van onder Public Enemy en Rage Against The Machine, brak op de slotdag het patroon met een nostalgieset, maar de laatste noten van Pukkelpop 2019 waren toch weer voor twee jonkies.
Voor de duidelijkheid: Twenty One Pilots gaat al mee sinds 2009 en stond al drie keer op Pukkelpop, maar het is pas sinds 2015 dat de band van zanger-bassist Tyler Joseph en drummer Josh Dun zich echt mainstream mag noemen. Er zit veel emo en rap in hun geluid, maar één genre op het duo plakken is quasi onmogelijk, iets dat de band gemeen heeft met de concullega’s van Imagine Dragons, The 1975 en Bastille, niet toevallig allemaal leden van de nieuwste generatie (mogelijke) headliners. Bands als levende playlists op Spotify, die alles spelen dat hun tienerfans niet skippen.
Zelf werken Joseph en Dun hard om uit het schuifje van het platte popentertainment te blijven. De twee hebben rond hun songs en albums een hele mythe uitgewerkt over een stad genaamd Dema, waar grimmige figuren wonen als Blurryface, ook de naam van hun doorbraakplaat, en de Bandito’s. Voor de liefhebbers staat het internet vol met interessante lectuur, maar laten we het er voor nu op houden dat zelfs een verbindend project van Bart Somers Dema niet meer op de rails krijgt. De sfeer is er grimmig en de mensen vermommen zichzelf om ’s nachts de straat op te trekken en met fakkels te pronken – weet u meteen hoe Dun de main stage betrad. De brandende auto, centraal op het podium, maakt het plaatje compleet.
Lichtpuntje: in Dema wordt lekker in het oor liggende popmuziek gemaakt. Het rockende Jumpsuit was een prima opener, wereldhit Heathens een krachtig anthem voor wie liever niet in de pas loopt. Voor The Hype, dat zijn vibe bij Oasis heeft geleend, toont Joseph, in lange jas en met ronde zonnebril, zijn innerlijke Liam Gallagher. Zelfs het onder de microfoon hangen beheerst hij als de beste.
Maar waarom zitten we hier nummers te bespreken? Bij Twenty One Pilots gaat het duidelijk om momenten, ervaringen die het liefst goed pakken een snel geschoten filmpje of een Instagram-story. De brandende auto is een goed voorbeeld, de hele wei van links naar rechts laten hossen een ander. Joseph wisselde volgens onze telling drie keer van kostuum, pakte uit met een kattensprong over zijn houten buffetpiano en liet het securitypersoneel in de frontstage dansjes doen voor de camera.
Nog meer in de categorie ‘zien we Arctic Monkeys niet meteen doen’: een drumsolo op een platform dat gedragen wordt door het publiek. Dun, zowel muzikaal als esthetisch een erfgenaam van Blink-182-drummer Travis Barker, doet ‘m al jaren, maar heeft almaar meer tijd nodig om steeds grotere podia af te dalen richting zijn wankele moment de gloire. Gevolg: een paar dode minuten en een gat in de show. Hetzelfde merkten we op toen Joseph de frontstage doorsprintte om te eindigen op een verlichtingspaal aan de PA. Je kan je alleen maar afvragen of al die fratsen de show nu vooruithelpen of de groep zichzelf net keer op keer in de voet schiet.
In elk geval moeten de jongens werken voor de kost, want zeker in de eerste helft van de show is een deel van het publiek niet vooruit te branden. Op aanvraag klappen of springen lukt nog net, maar het spontane enthousiasme blijkt allemaal te zijn geïnvesteerd in Billie Eilish. Gelukkig lukt het naar het einde toe almaar beter om het overgebleven publiek – we zagen heel wat mensen vertrekken om de uittocht voor te zijn – in gang te krijgen en te houden.
Dat vinden we op zich al een wonder, want zoals Joseph zijn piepjonge publiek aansprak, op een toon die verraadde dat hij dit kunstje al tientallen keren had opgevoerd en wel wist dat u toch zou doen wat hij vroeg, kreeg hij bij ons weinig tot niets klaar. Dat een groot deel van de muziek op tape staat, terwijl zowel Joseph als Dun tijdens hun set meermaals bewijzen dat ze echt straffe muzikanten zijn, is nog een extra doorn in het oog.
Op veel vlakken was Twenty One Pilots de gedroomde afsluiter van Pukkelpop 2019: jong, energiek, visueel goed doordacht en met veel aandacht voor tienerangst. Maar het was te berekend, te bestudeerd en muzikaal lieten ze zeker niet het achtste van hun tong zien. Alsof eenentwintig piloten de bouwplannen van een Boeing hebben overgetekend om dan vast te stellen dat ze nog altijd geen idee hebben hoe zo’n ding van de grond gaat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier