Toots’ top-10: CD ‘Ne me quitte pas’

(Milan, 1987)
Een groot moment: in juni 1986 komt Thielemans met zijn Amerikaanse kwartet naar het Brusselse PSK. In zijn zog: Marc Johnson, ten tijde van Affinity de bassist van het Bill Evans Trio; pianist Fred Hersch, die doordrenkt is van de muziek van Evans zonder een epigoon te zijn; en de veelzijdige drummer Joey Baron, die zowel in traditionele als in avant-gardekringen bedrijvig is. Er is wat ongerustheid bij de organisatoren: of Toots de Henry Le Boeufzaal van het PSK wel vol zal krijgen. Op zijn vierenzestigste is hij in eigen land nog niet echt een heel grote naam, zo lijkt het. Op Jazz Middelheim had hij in 1981 weliswaar een mooi concert gespeeld, in duo met de voortreffelijke pianist Roland Hanna (een hommage aan Bill Evans, die in september 1980 was overleden).

Er bleek geen reden voor ongerustheid: de grote zaal zit die avond vol en Toots wint het Brusselse publiek meteen voor zich. Hij komt het podium op, excuseert zich even om in de coulissen zijn ‘astmapuffertje’ te halen, komt terug, groet zijn familie, en geeft de hele zaal het gevoel familie te zijn. De drie begeleiders maken behoorlijk wat indruk. Het concert is een muzikale stream of consciousness: Blue in Green, dat als vanzelf uitloopt in All Blues, Autumn Leaves met een prachtige, melodische Joey Baron, Stardust, ter nagedachtenis van Benny Goodman, die Toots via dit stuk had ontdekt en die een week eerder was gestorven, Velas van Ivan Lins, en vooral een hoogst emotionele vertolking van Jacques Brels Ne me quitte pas. En natuurlijk wil het publiek ook het onvermijdelijke Bluesette. Al heel snel brengt het Franse label Milan de liveopname uit met een cover van schilder Jean-Michel Folon en summiere liner notes van Toots. Een erg stille opname, vreemd genoeg, waarschijnlijk een van de eerste digitale. Maar ze is er, en ze herinnert aan de dag dat Toots Thielemans voorgoed de nationale trots werd.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content