Toots’ top-10: CD ‘Bringing It Together’ (met Stéphane Grappelli)

(Cymekob, 1995)

Het zal intussen wel duidelijk zijn: Toots Thielemans herken je aan de uitstekende pianisten in zijn omgeving, van Ray Bryant en Hank Jones via Dick Hyman en George Shearing tot de onontkoombare Bill Evans. Maar in welke context ook, Toots is nooit ondermaats. In 1984 had producer Andy Kulberg het idee om Toots, die in San Francisco aan het werk was, te confronteren met violist Stéphane Grappelli, die er rond diezelfde tijd op een festival optrad. Grappelli’s begeleiders waren de schitterende Britse gitarist Martin Taylor, diens Franse collega Marc Fosset en bassist Brian Torff, het bekendst wellicht van zijn duo met George Shearing. Het zou nog zo’n tien jaar duren voor het album werd uitgebracht.

Het repertoire bestaat uit vertrouwde standards: van Fats Waller (Jitterbug Waltz), Hoagy Carmichael (Georgia on My Mind), Ray Henderson en Mort Dixon (Bye Bye Blackbird), Limehouse Blues en As Time Goes By, en ook weer, als bonus zeg maar, een song van Paul Simon: Fifty Ways to Leave Your Lover. En nog een extra: Toots die in Cole Porters You’d Be So Nice to Come Home to gitaarspeelt en zijn improvisatielijnen meefluit – een unieke, volstrekt originele combinatie, een sound die niemand hem nadeed.

Is dit een groot, onvergetelijk album? Nee. Maar in al zijn bescheidenheid, door zijn vanzelfsprekendheid en stilistische eenheid is het een mooie hommage aan Grappelli, de man die Thielemans er ooit in een kleedkamer op attent maakte dat hij de melodie die hij neuriede, en die Bluesette zou worden, maar best meteen opschreef (hier wordt ze wel achterwege gelaten). Een mooie illustratie ook – als je bedenkt dat toen ook iemand als bassist Jaco Pastorius graag een beroep deed op Toots – van de onverstoorbare continuïteit van het plaisir du jazz.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content