Tom Waits heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt. Maar wie zich in ’s mans oeuvre wil verdiepen, moet deze zes klassiekers absoluut gehoord hebben.
Closing Time (1973)
Stilistisch veelzijdige singer-songwriterdebuut. Waits’ koppelt zijn obsessie met de Beats (én cocktailbars) aan tijdloze melodieën en verrast met melancholische liedjes als Martha en Ol’55.
Heartattack and Vine (1980)
De scharnier tussen zijn beschonken nachtraafperiode en een nieuwe experimentele fase. Gruizige maar nog vrij conventionele rhythm & blues met vuil klinkende gitaren en afgewisseld met fraaie ballads zoals het door The Boss gecoverde Jersey Girl.
Swordfishtrombones (1983)
Waits ontdekt Captain Beefheart, Larry Partch en Nino Rota, lapt alle muzikale regels aan zijn laars en kiest resoluut voor de avantgarde. Met de hulp van een ‘vuilnisbeltorkest’ schildert hij muzikale taferelen, verwant aan die van Hieronymus Bosch.
Rain Dogs (1985)
Ook hier goochelt Tom Waits met een ongebruikelijk instrumentarium en surrealistische teksten. Tegelijk introduceert hij hier de prikkeldraadgitaar van Mark Ribot. Hang Down Your Head, Time en Downtown Train behoren tot zijn druilerigste maar mooiste songs.
Bone Machine (1992)
Een apocalyptische nachtmerrie, getoonzet met behulp van rammelende schrootpercussie, een furieuze gromstem en veel vervormingsapparatuur. Geen easy listening, maar imposant in zijn primitivisme.
Orphans (2006)
Driedelige box met 56 outtakes, rarities, opmerkelijke covers en onuitgegeven nummers die Waits’ volledige carrière beslaan. De platen zijn thematisch en stilistisch ingedeeld (Brawlers, Bawlers & Bastards) en kennen geen enkel zwak moment. Voor de luisteraar lijkt het alsof een juwelier hem zijn hele inboedel cadeau heeft gedaan.
