
Tom Barman kiest de beste albums van het decennium
Zes platen heeft Tom Barman het afgelopen decennium gemaakt, en hij heeft er nog veel meer beluisterd. Met Mr. M van countrysoulband Lambchop als uitschieter. Waarom díé, Mr. T?
Tom Barman: Omdat ik die 467 keer heb gedraaid en mijn nummer twee maar 466 keer. (lacht) Nee, het is gewoon een prachtige plaat met prachtige orkestraties en prachtige teksten. Het is niet dat ze helemaal uit het niets kwam – ik kende Lambchop al langer -, maar toch wel uit iets dat dícht bij het niets ligt. Want dat ik Mr. M zó fucking goed zou vinden, dat ze zó onder mijn huid zou kruipen en er zou blijven zitten, had ik echt niet verwacht. Een klassieker!
Wat dan gezegd van je nummer twee: Yeezus van Kanye. Zijn onderschatte meesterwerk?
Barman:Absoluut. Die heb ik tijdens de Magnus-opnames van 2013 zo grijsgedraaid dat CJ Bolland er nog altijd een trauma van heeft. Yeezus is even minimaal als in your face. Al dat geflipte gesample moet wel het werk van een hyperkinetische geest zijn. Het zal daarom zijn dat ik ze zo goed vind, zeker?
Met The Roots en Frank Ocean staan er nog meer hiphop- en r&b-artiesten in je lijst.
Barman: Ja. The Roots omdat zélfs hun raps melodieus zijn en Frank Ocean omdat hij de soundtrack bij mijn zomer van 2012 heeft geleverd. Geen idee of Channel Orange nu nog overeind blijft, maar ach, eeuwigheid is toch maar een illusie. (lacht)
Ik check veel nieuwe dingen waarvan ik merk dat ik er nadien nooit nog naar teruggrijp, maar met saxofonist Shabaka Hutchings was het bingo.
Indierock dan, met The War On Drugs en Lost in the Dream.
Barman: Mijn Portugalplaat! Dak open, gordel vast, en dan dat album door de crappy speakers van de auto jagen: zalig. The War On Drugs is én Tom Petty én Bryan Adams én The Cure én Bruce Springsteen én A-ha én Bob Dylan. Ze hebben de boel met andere woorden nog eens grondig voor ons samengevat. Waarvoor dank.
Heb je nieuwe geluiden gehoord?
Barman: Ik check veel nieuwe dingen waarvan ik merk dat ik er nadien nooit nog naar teruggrijp, maar met saxofonist Shabaka Hutchings was het bingo. Ik zag hem spelen op een Nederlands jazzfestival en ben meteen alles van hem gaan opzoeken. De hele dEUS-studio is onlangs herschilderd met zijn Sons of Kemet op de achtergrond, maar nog beter vind ik Shabaka and the Ancestors, voor mij dé ontdekking van de laatste vijf jaar.
Mag er ten huize Barman nog gedanst worden?
Barman:Tuurlijk! Ik ben nooit een gigantische The xx-fan geweest, maar die soloplaat van Jamie xx heeft me wél kunnen bekoren. En op de recentste van The Knife staat mijn favoriete song van het decennium, Raging Lung.
Dan resten ons nog Blackstar van Bowie en You Want It Darker van Cohen, de laatste muzikale ademstoten van twee van je grootste helden.
Barman: Soms krijg ik het op mijn heupen van de overdreven accolades voor oudgedienden – ‘Zijn beste werk in drieëntwintig-en-een-half jaar’, je kent het wel – maar in het geval van Blackstar waren ze verdiend. What the fuck, wat een plaat! Hetzelfde met You Want It Darker, die ik pas deze maand heb ontdekt. ‘Ja, baas, als jij er twaalf jaar over mag doen om een nieuwe plaat te maken, mag ik er op zijn minst drie jaar over doen om ze te kopen’: dat is altijd de stilzwijgende afspraak tussen mij en mijn grote held geweest. Thanks for the Dance, de laatste, postume Cohenplaat, heb ik dus nog niet gehoord. Het zal voor een volgend decennium zijn.
1. Lambchop – Mr. M (2012)
2. Kanye West – Yeezus (2013)
3. The Roots – How I Got Over (2010)
4. The War On Drugs – Lost in the Dream (2014)
5. David Bowie – Blackstar (2016)
6. The Knife – Shaking the Habitual (2013)
7. Frank Ocean – Channel Orange (2012)
8. Leonard Cohen – You Want It Darker (2016)
9. Shabaka and the Ancestors – Wisdom of Elders (2016)
10. Jamie xx – In Colour (2015)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier