Tim Vanhamel over zijn protestplaat: ‘Ik voelde me als kind al aangetrokken tot, tja, goedheid’

Op Applz ≠ Applz, het nieuwe Millionaire-album, laat Tim Vanhamel zowaar een markante proteststem horen. Al had hij dat misschien beter niet gedaan. ‘Zeg, als Ty Segall een plaat maakt, moet hij die dan ook helemaal uitleggen?’

Tim Vanhamel die zich songgewijs zorgen maakt over de staat van de planeet? Die u bezweert dat ’there’s a shit storm coming and it’s moving fast’? Die met profetische stelligheid verkondigt dat ‘when the clock strikes 12 / we’re all gonna go to hell’? We zouden er Vanhamel niet in herkend hebben, ware het niet dat die omineuze boodschappen zijn verpakt in een meezuigend (en knipogend) geheel van voodoofunk, psychedelische blues en kosmische jazz dat wél heel Millionaire is. Omdat de dagen erom vragen: een gesprek gelardeerd met andere krasse songs die als sign van hun times gelden.

Ecologie ligt me al jaren nauw aan het hart. Dat lijkt me gewoon heel basic. Ik voelde me als kind al aangetrokken tot, tja, goedheid.

Op Applz ≠ Applz hekel je machtsmisbruik, apathie, consumptiezucht, straatlawaai. Een kwestie van het er eens allemaal uit te laten?

Tim Vanhamel: Het moest er niet zozeer uit, het kwám er gewoon uit. Sciencing (het eerste Millionaire-album in meer dan tien jaar, nvdr.) is verschenen in 2017 en daarna zijn we op het gemakske gaan spelen, zonder plan. Ik schrijf thuis sowieso altijd wel liedjes. Begin 2018 had ik zo plots Cornucopia. Daaruit ontstond het idee een verzameling nummers te maken die daar qua sound en gevoel bij aanleunen. Dus dat heb ik voor het plezier gedaan. Oké, na Sciencing heb ik voor de grap gezegd dat het nu weer voor tien jaar gedaan was met Millionaire. Maar dan waren die liedjes ook maar in de kast blijven liggen. Dus waarom niet de koe bij de hoorns gevat?

‘O mercy, mercy me

O things ain’t what they used to be

What about this overcrowded land

How much more abuse from man

can she stand?’

Marvin Gaye – Mercy, Mercy Me (the Ecology) (1971)

Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Sly & The Family Stone, Jimi Hendrix, Public Enemy: naar verluidt hebben hun platen je geholpen de lijnen voor Applz ≠ Applz uit te zetten.

Vanhamel: Bij Cornucopia stelde ik me een crooner voor, een beetje in de stijl van Curtis Mayfield. Daarom zing ik dat nummer ook zo: (hoge, hijgerige toon) ‘If we keep on buying / processed food / and we don’t change our attitude / it will be over.’ Dat tegen een achtergrond van de wereld die in brand staat en zo. Het is wel belangrijk te zeggen dat ik die stijl niet wilde kopiëren. Mij interesseerde het vooral om een ode te brengen aan dat urban gevoel, die muziek die praat over de tijden. Ik heb wel overwogen om de tekst van dat nummer nog te veranderen en over iets totaal anders te zingen. (fijntjes) Ik wist dat ik het nadien allemaal zou mogen verduidelijken, en daar had ik niet veel goesting in. En toch zit ik hier weer! Maar goed, uiteindelijk was mijn redenering: als ik dan toch mijn eigen gezicht op die muziek moet plakken, kan ik net zo goed iets zéggen.

‘Have to shut the whole system down

That’s the only way we can all be free

Start again and build it for eternity.’

Neil Young – Shut It Down (2019)

Deze meneer heeft sinds afgelopen januari de dubbele nationaliteit. Canadees en Amerikaans, opdat hij volgens zijn geweten zou kunnen stemmen. Tégen Trump, dus.

Vanhamel: Fijn dat je Neil Young erbij haalt: dan ben ik in goed gezelschap. Het is niet omdat je plezier haalt uit rocken dat je onwetend of sarcastisch moet zijn. Ik vertrouw die man. Zie ik mezelf op mijn zeventigste nog op een zeepkist staan? Geen idee – dat is het eerlijke antwoord – maar ik ben wel blij dat íémand het doet. Oud, jong. Kijk naar Greta Thunberg! Niet dat ik dat zoveel volg, maar dat is stille kracht en daardoor misschien écht, in tegenstelling tot de macht die zo veel leiders uitstralen. Meestal zijn dat witte mannen van middelbare leeftijd die in een staat van zelfhaat verkeren.

Tim Vanhamel over zijn protestplaat: 'Ik voelde me als kind al aangetrokken tot, tja, goedheid'

‘Everyone out there, it is now time for civil disobedience.

It is time to rebel.’

The 1975 – The 1975 (2019)

Over Greta Thunberg gesproken: deze Britse popgroep bracht vorig jaar een single uit met een featuring van haar.

Vanhamel: Dus zíj zegt dat? Goh, kijk… Dit is heel zware problematiek en ik wil niet pretenderen dat ik er iets over weet, maar als je ziet hoeveel rijkdom op de wereld aan één procent van de bevolking toebehoort, en dat die lui je wijsmaken wat ze willen sinds het begin van, tussen aanhalingstekens, ‘de samenleving’, dan is burgerlijke ongehoorzaamheid nódig. Dan mogen we blij zijn dat we die mensen, die beweging en die energie hebben. Anders blijft alles waar het niet hoort. Dat wil niet zeggen dat het direct iets zal oplossen. Zolang er in de hoofden maar een vonk ontstaat.

Applz ≠ Applz is een cryptische titel.

Vanhamel: Laten we het daar maar bij houden. (grijnst) Och, er zijn gewoon zo veel manieren om die te interpreteren. De appel waar Eva in beet. De appel als metafoor voor de planeet. Met hoeveel leven we hier? Met 7,6 miljard? Dat zijn 7,6 miljard planeetjes op zich. Daarom heb ik 7 Billion Planet als plaattitel overwogen. Tot ik dacht: hm, misschien is dat toch een serieuze mondvol om telkens op terug te moeten komen. Het is mij intussen duidelijk dat ik het verkeerde alternatief heb gekozen! Goddamn, ik weet al wat ik ga zingen op de volgende plaat: bliebloeblah blie bloelolo!

De plaat is in België opgenomen en gemixt in de studio van Jeff Claes in Costa Rica, bij Sciencing was het drie jaar geleden net andersom. Heeft het feit dat Costa Rica een pioniersrol speelt in vergroening en natuurbehoud je ecologische bewustzijn aangewakkerd?

Vanhamel: Neen, dat ligt me al jaren aan het hart. Het lijkt me gewoon heel basic dat je daarmee bezig bent. Ik voelde me als al kind aangetrokken tot, tja, goedheid. (lacht)

‘Somebody else’s idea of somebody

else’s world

Is not my idea of things as they are

Somebody else’s idea of things to come

Need not be the only way

To vision the future.’

Sun Ra – Somebody Else’s World (1970)

Een citaat dat je kunt betrekken op veel karakteristieken van de notoire artiest Sun Ra: zijn tegendraadsheid, zijn verbeeldingskracht, zijn afrofuturististische mytheschepping. Hij stond heel centraal in het midden van zijn veelzijdige muziek, net als jij. Ken je zijn werk goed?

Vanhamel: Goed is veel gezegd, hij heeft ook zovéél gemaakt. Maar als kunstenaar bewonder ik hem zeker. Hij was een outsider artist. Ik denk niet dat je veel sporen van zijn muziek in de mijne terugvindt, maar het idee dat er geen vaste vormen hoeven te zijn, onderschrijf ik wel. Nu, bij Millionaire hou ik wel vast aan een kader. Ik zal bijvoorbeeld nooit een pure technoplaat maken. Maar ik kan wel gerust buiten dat kader stappen onder een andere naam. Zo breng ik in september een huis-tuin-en-keukenplaatje uit, met lofi elektronica, dub, hiphop. Wat experimenteler, dat is ook een kant van mij.

Hoe zou je het kader van Millionaire omschrijven?

Vanhamel: (enthousiast) Showbizz! Of je nu pretendeert de meest obscure rock-‘n-rollband te zijn of de grootste popster ter wereld, als je op een podium staat ben je onderhevig aan de wetten van entertainment. Dat wil zeggen: boei het publiek. En als dat niet je hoofddoel is, moet je heel goed zijn in het níét boeien. Dat zijn de regels. Rolling Stone Ronnie Wood heeft een heel tof boek geschreven waarin hij het onder andere over de kunst van de setlist heeft. De Stones zullen na al die jaren optreden wel weten hoe dat werkt. It’s all showbizz, man. Er is een tijd en een plaats voor alles, maar als je dan toch dít doet, zorg dan dat je iets deelt met je publiek, dat je het meetrekt.

Ben je in de geïsoleerde situatie waarin je je muziek vormgeeft niet geneigd om, zoals Kevin Parker van Tame Impala, aanvankelijk te véél op te stapelen?

Vanhamel: Je bedoelt: omdat ik alles ter beschikking heb? Neen. Ik werk thuis en redelijk rap. Demo? Boem, boem, boem. Drums, zang, tekst, bas, synths, klaar. Bij het opnemen haal ik er dan al eens mijn beste maat bij, drummer Damien Vanderhasselt. Tiktiktik, ik speel wel bas en daarna dit en dat. Ik weet waar ik naartoe wil. Deze plaat klinkt misschien nogal vol, maar er staat eigenlijk heel weinig op. (lacht) Nergens twee gitaren die elkaar overdubben en powerriffs spelen of zo. Ik apprecieer simpelheid.

‘Everything I like is nice

That’s why I try to have it twice

Yodel-ayde-lay-de-day

Yodel-ayde

Yodel-ayde

Yodel-ayde-lay-de-day’

Sly & The Family Stone – Spaced Cowboy (1971)

Dit fragment komt uit het fameuze There’s a Riot Goin’ On, dat de implosie van de flowerpower in grauwe houtskool schetst. Maar er mag altijd gelachen worden of – als het maar helpt – gejodeld.

Vanhamel: Absoluut. Het kan elke eventuele misinterpretatie dat het de hele tijd zo serieus is alleen maar counteren. Ik heb alleszins geen ‘iedereen, luister eens hier’-plaat gemaakt. De muziek primeert. Om op te dansen, te feelgooden en genieten.

Je hebt het in Can’t Stop the Noise over een sensory deprivation tank, een afgesloten zoutbad waarin men naakt en in volslagen stille duisternis dobbert, als ultieme ontspanning. Al geprobeerd?

Vanhamel: (lacht) Neen, dat is dichterlijke vrijheid. In de betere wellness hebben ze dat allicht wel staan. Dat beeld kwam gewoon bij me op mij omdat Can’t Stop the Noise ook letterlijk over straatlawaai gaat.

Het laatste nummer op de plaat heb je There Is a Heart Riot Going On genoemd. Waarom?

Vanhamel: Gewoon een leuke hint voor mensen die geen millennials zijn en nog iets weten van oude platen van vóór 2000. Meer niet!

Oké, hier laat ik je los, Tim.

Vanhamel: Bedankt. Zeg, als Ty Segall een plaat maakt, moet hij die dan ook helemaal uitleggen?

Applz ≠ Applz

Op 6/3 uit bij Unday.

Millionaire

Onder meer te zien in Cactus Club, Brugge (25/3), Trix, Antwerpen (29/3), Het Depot, Leuven (31/3), De Kreun, Kortrijk (3/4); Muziekodroom, Hasselt (11/4), Handelsbeurs, Gent (14/4) en op Les Nuits Botanique, Brussel (30/4). Alle info: millionaireband.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Tim Vanhamel

Geboren op 11 december 1977 in Zonhoven.

Begint zijn carrière als frontman van Sister Poo Poo, als gitarist van Evil Superstars en tourlid van dEUS.

Richt rond de eeuwwisseling zijn eigen band Millionaire op en heeft daar tot op heden vier albums mee gemaakt: Outside the Simian Flock (2001), Paradisiac (2005), Sciencing (2017) en nu Applz ≠ Applz.

Maakte in 2008 de soloplaat Welcome to the Blue House en bestiert Broken Glass Heroes (met Pascal Deweze) en ‘wodkagroep’ Eat Lions.

Heeft ook bij Eagles of Death Metal, The Hickey Underworld en Magnus gespeeld.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content