The War on Drugs @ AB: Een oorlog met een happy end

The War on Drugs. (archieffoto) © Wouter Van Vaerenbergh

Lang geleden dat de AB nog eens dermate werd overstelpt met ‘last minute’-aanvragen voor tickets die allemaal al lang de deur uit waren. Het zegt iets over de plotse populariteit van The War on Drugs. In 2011 kregen ze de club slechts half gevuld, nu zijn ze de rockhelden van het jaar.

DA GIG: The War on Drugs en Steve Gunn in AB, Brussel op 2/11.

IN EEN ZIN: Adam Granduciel versierde zijn songs consequent met hemelbestormende gitaarsolo’s en bleek daarbij volledig in de muziek te verdwijnen.

HOOGTEPUNTEN: de hele set zat er vol mee.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Adam Granduciel: “A few years ago we played in the upstairs room of this wonderful venue. And to cut a long, boring story short: it’s nice to be able to play in the big room this time.”

In het vreemde universum van de rockmuziek kan het er soms vreemd aan toe gaan. The War on Drugs, uit Philadelphia, is al een klein decennium actief en bracht met ‘Slave Ambient’ drie jaar geleden al een geweldige cd uit die voor de jongste, naar de toptien gekatapulteerde ‘Lost on the Dream’ nauwelijks hoeft onder te doen. Waarom de groep toen geen airplay kreeg en vandaag wél is ons een raadsel. Niettemin: blij dat zanger-gitarist Adam Granduciel en de zijnen alsnog het succes te beurt valt dat ze verdienen. Het gezelschap speelde eerder dit jaar al in de Botanique en op Pukkelpop, maar het uitverkochte concert in de grote zaal van de AB geldt voor de heren voorlopig als kroon op het werk.

Aanvankelijk had ook Kurt Vile een lidkaart van de narcoticabrigade, terwijl Granduciel diens band The Violators versterkte. Beide vrienden delen nog altijd graag het podium, maar gezien hun beider florerende carrières is dat vandaag niet langer vanzelfsprekend. Dus neemt de spilfiguur van The War on Drugs dezer dagen een andere getalenteerde stadsgenoot op sleeptouw. Steve Gunn, ook al een ex-Violator, mocht in Brussel het voorprogramma verzorgen. Gunn, een gitaarvirtuoos die jarenlang bedrijvig was in avant-garde en geïmproviseerde muziek, manifesteert zich op zijn jongste cd’s, ‘Time Off’ en ‘Way Out Weather’, zowaar als een getalenteerde songwriter. Samen met zijn trio speelde hij een korte, maar boeiende set waarin hij, afwisselend akoestische en elektrisch, zijn verbluffende fingerpickingtechniek demonstreerde. Dat deed hij met liedjes die het midden hielden tussen folk, ragtime en West-Afrikaanse blues.

Afgunst

Maar het publiek kwam uiteraard voor The War on Drugs. De band actualiseert de sound van klassieke Amerikaanse iconen als Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Petty door er ingrediënten uit Kraut- en dronerock én ambient elektronica aan toe te voegen. Adam Granduciel, een zanger wiens timbre en frasering schatplichtig zijn aan The Great White Wonder, schrijft even epische als bezwerende songs die volop de tijd nemen om ter zake te komen, maar toch nooit vervelen. De man voert doorgaans personages ten tonele die op de dool zijn en zich moeizaam een weg moeten tasten door de duisternis.

‘Lost in the Dream’ is dan ook een veelzeggende titel. Op die plaat rekent Granduciel af met een periode waarin hij geplaagd werd door depressies en paniekaanvallen. De songs handelen over wat er zoal gebeurt wanneer je in je eentje, na een gestrande relatie, opgesloten zit in een veel te groot huis, met wanhoop als enige gezel en een zee van vrije tijd waarop je je slechts met de grootste moeite drijvend weet te houden. Dat uitgerekend déze langspeler voor zijn grote doorbraak zorgt, stemt de 35-jarige artiest dankbaar, al blijft hij er opvallend nuchter bij. Toch wekt zijn populariteit ook afgunst op. Zo bedacht Mark Kozelek van Sun Kil Moon onlangs nog het spotlied ‘War on Drugs: Suck My Cock’, waarin hij de muziek van de groep afdeed als “beer commercial lead guitar shit”.

Op het podium liet Adam Granduciel zich bijstaan door vijf uitstekende muzikanten, waaronder twee klavierspelers, waarvan er één de songs regelmatig van warme (bariton)sax- en trompetfrazen voorzag. zelf versierde de frontman zijn songs consequent met hemelbestormende, psychedelische gitaarsolo’s, die afwisselend verwezen naar Tom Verlaine en Mark Knopler. Daarbij leek de man volledig in zijn droomrock op te gaan. In opener ‘Eyes To The Wind’, die qua klankkleur en subtiliteit naar Dylans ‘Blonde on Blonde verwees, viel meteen de loepzuivere geluidsweergave op. Tijdens de courante radiohit ‘Under the Pressure’, opdoemend uit een wolk van ijle, synthetische noise, en het gedreven, door motorik beats voortgestuwde ‘An Ocean Between the Waves’, klonk The War on Drugs als een goed geöliede machine: energiek, melodieus -zij het soms met onderhuidse stoorzendertjes- en ronduit onontkoombaar.

Electrocutiegevaar

‘In Reverse’, gebouwd op de akkoorden van ‘Waiting on A Friend’ van The Rolling Stones, werd uitgeleide gedaan door een snerpende harmonicasolo. ‘Burning’ werd dan weer aangezwengeld door een geprogrammeerde synthloop. Van de rustiger nummers onthielden we ‘Suffering’ (die elegische sax!) en het al even prachtige ‘Buenos Aires Beach’ (uit debuutplaat ‘Wagonwheel Blues’). Op een bepaald moment bleek er stroom op Adam Granduciels zangmicrofoon te zitten en toen hij bijna werd geëlectrocuteerd gooide hij woedend zijn gitaar op de grond. “It’s all part of the show”, klonk het even later echter relativerend. En aangezien het tergend lang duurde voor een stage-hand het euvel kwam herstellen, rookte de zanger rustig een sigaretje en deelde hij plectrums uit aan de fans op de eerste rijen. ‘Red Eyes’ en het op verzoek gespeelde ‘Arms Like Boulers’ klonken daarna nog verbetener en bevlogener.

Eerder op de avond had The War on Drugs al voor een piekmoment gezorgd met een doorvoeld ‘I Hear You Calling’, dat geleend was van de Britse cultfiguur Bill Fay. En ook als afsluiter koos de groep voor een cover. Tijdens de huidige toernee waren ‘Mind Games’van John Lennon, ‘Without You’ van Badfinger en ‘Touch of Grey’ van The Grateful Dead al de revue gepasseerd, maar in de AB werden we getrakteerd op een uiterst vitale versie van Dylans ‘Tangled Up in Blue’. Om zijn nonsense-attitude kracht bij te zetten begon Grancudiel meteen aan de bissen, zonder pro forma even van het podium te verdwijnen, en met het gebalde, naar The Boss knipogende ‘Baby Missiles’ trok hij een sierlijke streep onder het concert.

Vooraf hadden we nog even getwijfeld of we wel voor de derde keer in enkele maanden tijd zouden gaan kijken. Maar de heren van The War on Drugs stegen andermaal boven zichzelf uit en gaven een subliem concert dat bij de gelukkigen die erbij waren nog lang na zal zinderen. Het gebeurt niet alle dagen, maar dit was een oorlog met een happy end.

DE SETLIST: Eyes To The Wind / Under The Pressure / In Reverse / An Ocean In Between The Waves / Suffering / Burning / I Hear You Calling / Buenos Aires Beach / Red Eyes / Tangled Up In Blue / Arms Like Boulders / Black Water Falls / Baby Missiles.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content