De Britse kwaliteitskrant vraagt zich af of de zomerhit van Stromae het meest deprimerende ‘Europop anthem’ ooit is.
Op de muziekblog van The Guardian opent Ben Beaumont-Thomas zijn analyse van Alors On Danse met de vaststelling dat Britten niet alleen steevast met een vreemde uitslag uit vakantie terugkeren, maar ook met een Europop tune die hun brein maar niet wil verlaten. Dit jaar maakt Stromae veel kans om de oorwurm van dienst te worden.
Hij noemt de mix van French flow, trance stabs, ravey sax and la-la-la vocals perfect om dronken mee te zingen terwijl je de kots van je kleren wrijft — ja, zo kennen we die Britten wel. Maar hij schrijft ook dat Alors On Danse gaat over de vreselijkheid van ons bestaan.
En als je de lyrics erbij haalt, kan je hem alleen maar gelijk geven. Qui dit amour dit les gosses, dit toujours et dit divorce. Daarbij, zegt Beaumont-Thomas, wordt hedonisme in Alors On Danse voorgesteld als sisyphusarbeid, en niet als een euforisch festijn. De alcohol en het feest lijken eerder verdovend dan verstrooiend.
Hij merkt ook op dat de combinatie van opzwepende muziek en deprimerende songteksten een lied des te hartverscheurender maakt: ‘the juxtaposition of cheesy choonage and melancholy is far more depressing than something that Morrissey or Elliott Smith could ever mope into being‘. Die juxtapositie vindt hij ook terug in Eiffel 65’s Blue en in I Need Your Loving van Baby D.
In de laatste alinea zegt Beaumont-Thomas dat we’ll be too pissed to notice Stromae’s angst — hij kent zijn volk — en dat de taalbarrière het verstaan ook ietwat in de weg zal staan. Maar desondanks verkiest hij de tales of desperate escapism van Alors On Danse boven ‘onverbloemde en weinig subversie miserie’.
Sam De Ryck
