De Sahara strekte zich zondagmiddag uit tot in Brugge, al brandde de zon in het Minnewaterpark gelukkig net iets minder hard
PLUS: De Toearegs, nomaden die van oudsher rondtrekken in het noorden van Mali, hebben het dezer dagen hard te verduren. Moslimfundamentalisten hebben er de macht gegrepen, waardoor alle Westerse en niet-religieuze muziek in de ban is gedaan. Instrumenten zijn massaal vernietigd en muzikanten die toch op het spelen van wereldse deuntjes betrapt worden, dreigen hun handen geamputeerd te zien.
De leden van Terafkaft (‘karavaan’ in het Tamasheq) leven momenteel dan ook noodgedwongen in ballingschap, in Algerije, Europa en Canada. De groep, opgericht door een ex-lid van Tinariwen en diens twee neven, speelde aanstekelijke (elektrische) woestijnblues, die er bij het Cactuspubliek, ondanks het vroege uur, al prima inging.
De strakke grooves en hypnotische solo’s herinnerden afwisselend aan Ali Farka Touré en John Lee Hooker. Muziek uit de delta dus, al lagen haar wortels dichter bij de Niger aan bij de Mississippi. De circulaire structuren van de songs hadden iets bezwerends en kregen het publiek moeiteloos aan het heupwiegen. Om kort te gaan: de Sahara strekte zich zondagmiddag uit tot in Brugge, al brandde de zon in het Minnewaterpark gelukkig net iets minder hard.
MIN: De songs vielen moeilijk van elkaar te onderscheiden en wie het Tamasheq niet machtig was kon aan de teksten uiteraard geen touw vastknopen. Gingen de songs over de revolutie? Het gebrek aan geldautomaten in de woestijn? Over het aantal kamelen en geiten die je als man veil moet hebben voor een huwbare deerne? We moeten u het antwoord schuldig blijven. Maar dat was voor het publiek geen punt: Terakaft werd zo enthousiast ontvangen dat er zelfs een zwierige bis af kon.
HOOGTEPUNTEN: waren er zeker. Maar de titels? Zo ver reikt onze talenknobbel helaas niet.
QUOTE: Het enige verstaanbaars dat de muzikanten konden uitbrengen was: “Bedankt om hier te zijn.”
Dirk Steenhaut
