Het meidentrio Say She She klinkt als Sugababes met soul en disco

Laat u verleiden door de helende harmonieën van Say She She.

Ze zouden het hersenspinsel van een gewiekste impresario kunnen zijn: het multi-etnische Say She She lijkt een eigentijdse update van de originele Sugababes, maar dan onderlegd in de authentieke soul- en discosound die in de seventies een hit was in de legendarische New Yorkse nightclub Studio 54. Sinds de release van hun tweede album Silver, eind vorig jaar, verkoopt het trio elke zaal uit waar het neerstrijkt met zijn opzwepende samenzang, ­geruggensteund door een vijfkoppige band die zijn sporen verdiende in de New Yorkse funk en soul. En er is niks artificieels aan deze kliek: Piya Malik, Sabrina Cunningham en Nya Brown zijn gewoon goede vriendinnen, drie klassiek geschoolde zangeressen die ­elkaar op het juiste moment op de ­juiste plaats leerden kennen. Met dank aan de dunne muren in de Lower East Side van New York.

Piya Malik: (lacht) Het is zó typisch New York. Ik verhuisde met een vriend naar een oud gebouw in Orchard Street, waar ik bijna elke ochtend gewekt werd door mijn benedenbuur, die al improviserend toonladders aan het ­oefenen was. Dat was dus Sabrina.

Sabrina Cunningham: Ik hoorde haar elke avond zingen, of ’s nachts in haar boots ­dansen en rondspringen. Piya is eerder een nachtuil, ik ben een ochtend­mens. (ironisch) Ideale combinatie.

Nya Brown: Piya en ik kenden elkaar al langer: we zongen samen backing ­vocals in een ander groepje, 79.5.

Malik: We liepen elkaar constant ­tegen het lijf op feestjes en optredens, en ­altijd draaide dat uit op samen zingen, op een dakterras of zo. Op de duur leek het de logica zelve: we beginnen een groep.

Meidentrio’s lijken nochtans weer helemaal uit de mode.

Malik: En hoe erg is dat?! Mensen die samen in ­harmonie zingen, dat is toch het mooiste wat er is? Kijk naar het succes van Boygenius, dat toch deels te danken is aan de vermenging van hun drie stemmen. Het maakt iets los, hè, samenzang.

Zonder welke voorbeelden zou Say She She helemaal anders klinken?

Malik: We hebben ­samen héél veel naar The Shangri-Las geluisterd. En voor mij waren de harmonieën van The Beatles ook heel bepalend.

Brown: Wanneer je zoals wij in de jaren negentig opgegroeid bent, kun je bijna niet anders dan ondergedompeld zijn in meidengroepen als SWV, En ­Vogue, Destiny’s Child en TLC. Van SWV ­hebben we zelfs een cover opgenomen: Weak, maar dan met koperblazers en zo, alsof het een track uit de sixties is.

Cunningham: Mag ik ook een lans ­breken voor de Spice Girls? Ze waren toch wel belangrijk, en vooral heel erg fun voor een jonge tiener als ik toen. Ik weet nog, ik was op bezoek bij familie in Londen net toen hun film Spice­world uitkwam. Ik kon hem dus zien vóór al mijn vriendinnen in de States. En ja, dat werd destijds als very, very cool ­beschouwd. (lacht)

In 2022, het jaar van jullie debuut, liet Beyoncé ook house en disco herleven met haar album Renaissance. Blij met al die glitter die plots weer in de aandacht stond?

Malik: Goh, bij disco is Beyoncé niet de eerste naam die me door het hoofd schiet. Ze overstijgt alles en iedereen. (lacht) Maar disco is meer dan ­Beyoncé of eender wie. Het is een lifestyle, een attitude, een gemeenschap, verbinding. En daardoor ook zeer politiek, veel meer dan sommige mensen beseffen.

Wat jullie illustreren met songs als Norma, over de vrije toegang tot abortus, en Echo in the Chamber, over de controle op wapenverkoop in de VS.

Malik: Je hoeft niet kwaad of agressief te zijn om een statement te maken. ­Dansen kan ook een vorm van protest zijn. We zijn er heilig van overtuigd dat blijdschap de effectiefste manier is om een boodschap over te brengen.

Brown: Je kunt kwaad zijn over onrecht en tegelijk iets vieren, woede ventileren én een helende kracht zijn. Dat is deel van onze missie. Weet je wie daar ook goed in is, het leven vieren en tegelijk dingen als racisme of seksisme aan de kaak stellen? Jouw landgenote, Charlotte Adigéry.

Malik: We zijn gek van haar, zeker sinds we haar geweldige show op Glaston­bury gezien hebben. Haar woord­spelletjes, die humor gecombineerd met de soms grimmige ondertoon van de muziek, hoe ze daarin verschillende personages kan uitbeelden en verklanken… Wat een sensatie, die vrouw!

Charlotte mag altijd bellen mocht ze harmonieën nodig hebben?

Brown: Dat mag, maar ik denk dat ze ons daarvoor niet per se nodig heeft. Ze mag ons altijd samplen. Dat zou een hele eer zijn!

Malik: Wie ons wél een tijdje geleden gebeld heeft, is de legendarische Paul Weller. We doen mee op zijn album dat binnenkort verschijnt (eind mei, nvdr.).

Nog een fan van jullie is Nile Rodgers van discolegende Chic. En jullie naam is verdorie een hommage aan die band.

Malik: En toen nam hij een videoboodschap voor ons op, in het tv-­programma CBS Mornings. Hoe cool is dat?! David Bowie, Madonna, Diana Ross, Sister Sledge… Zoveel ongelooflijke platen waar hij aan meegewerkt heeft. Nochtans had het leven hem aanvankelijk geen goede kaarten gedeeld: armoede, drugs, racisme… Maar in zijn muziek brengt hij steevast, tot op ­vandaag, zo veel mogelijk vreugde. Daar nemen we een voorbeeld aan.