StuBru-dj Jeroen Delodder: ‘Als Roos Van Acker goeiemorgen zegt, weet ik dat de nacht voorbij is’

Met zijn digitale platenkast bij de hand vertelt StuBru’s dancekenner Jeroen Delodder – dit weekend te horen op Paradise City – u alles wat u over hem moet weten: ‘Altijd als ik de theme song van The Sopranos hoor, denk ik weer aan dat ziekenhuisbed.’

Ook deze zomer is Jeroen Delodder niet weg te denken van de Vlaamse festivalweides, nu eens onder eigen naam, als de presentator van Studio Brussels The Greatest Switch die altijd de beste danceplaten van vroeger en nu onder de arm heeft, dan weer als Sheridan, zijn avontuurlijke alter ego dat Italiaanse disco, Nigeriaanse funk, Egyptische soul en alles daartussen met veel schwung op de draaitafel mikt.

Onder die laatste noemer draait Delodder dit weekend maar liefst vier keer op Paradise City, het hippe elektronicafestival aan het kasteel van Ribaucourt, bij Perk. Hij is er de ceremoniemeester van het livepodium die u in de juiste vibe moet houden wanneer de bands hun gitaren stemmen en drums opstellen.

Geen livemuziek in Delodders Gentse stadstuin, of u zou het gemiauw van Minuit – goeie naam voor de kat van een dj – ruim moeten interpreteren. Hebben we wel tot onze beschikking voor een gesprek over de tracks die de platenruiter typeren: een laptop en bluetoothspeaker. ‘Want nog beter dan over muziek te praten is het om ernaar te luisteren.’

‘Verbonden met MacBook Pro van Jeroen’, zegt een robotstem. We zijn vertrokken.

De eerste cassette

The Dinky Toys – I Can’t Keep My Hands Off You (1992)

Jeroen Delodder: In het vierde leerjaar had mijn beste vriendje van zijn ouders geld gekregen om een verjaardagscadeau voor mij te kopen. Wij naar de platenzaak in het winkelcentrum van Waregem om My Day Will Come van The Dinky Toys te kopen. Uiteindelijk koos ik dan nog de verkeerde cassette, waar dat nummer niet eens op stond.

Het nummer dat meer aandacht verdiende

The Hercules and Love Affair – Blind (2008)

Delodder: Toen ik als promomanager voor EMI werkte, was dit nummer zogezegd geen prioriteit – idem dito voor Zdarlight van Digitalism. Maar allez, dacht ik, geef dat gewoon aan de radio en de rest gebeurt vanzelf! Dat is natuurlijk frustrerend, maar er zijn ook leuke momenten geweest. Hot Chip uit de underground tillen, bijvoorbeeld, om dan vele zomers later door hen op de schouder te worden getikt in een hotel op Ibiza. Of naar de backstage van Rock Werchter worden geroepen omdat Róisín Murphy naar mij vraagt.

Ik ben gelukkig al een hele tijd bezig met draaien. Zo heb ik al een beetje naam kunnen maken voor de opkomst van de social media en voor het belangrijk werd om als dj ook je eigen nummers te maken. Vandaag is het voor jonge dj’s die geen aanleg hebben voor Facebook of Instagram en geen eigen nummers maken heel moeilijk om zich te laten opmerken. Ik vind dat jammer. Laat de muziek spreken!

De soundtrack van zijn revalidatie

Alabama 3 – Woke Up This Morning (1997)

Delodder: 5 oktober 2008, 12 uur ’s middags: toen ben ik op de E40 uit de bocht gevlogen. Nuchter, maar ik reed te snel over een nat wegdek. Ik ben met de bestuurderskant tegen een paal aangereden, het portier was ingedrukt tot tegen de versnellingspook, met mij ertussen. Mijn bekken was op vier plaatsen gebroken. Drie maanden lang kon ik alleen maar op mijn rug liggen in de woonkamer van mijn ouders. Ik heb de foto’s van mijn auto gezien: ik heb vooral veel geluk dat ik er nog ben.

Wat doet een mens dan? Zijn cd-collectie opkuisen en nieuwe cd-r’s samenstellen om te draaien, maar ook tv kijken. Een vriend heeft mij toen de volledige dvd-box van The Sopranos cadeau gedaan. Altijd als ik de theme song van Alabama 3 hoor, denk ik terug aan hoe ik in dat bed lag.

Het nummer dat hij nooit kan draaien (of misschien toch wel)

Insanlar – Kime Ne (2013)

Delodder: 23 minuten Turkse psychedelische acidfolk: daar is weinig tijd voor in een setje van anderhalf uur. Bovendien is het muziek voor geoefende oren en open geesten. Er is geen climax of drop, enkel de vage belofte dat we ergens heen gaan en een tijdje onderweg zullen zijn. Dit is beyond music, het gaat richting de hogere kunsten.

Maar voor het juiste publiek kan het wel, ontdekte ik toen ik het pas op een foodfestival van Sergio Herman en Nick Bril draaide. Achteraf zijn vier mensen me komen vragen wat dat was. (denkt na) Misschien gooi ik ‘m er op Paradise City toch eens op.

Zijn stemtip voor The Greatest Switch

The Mackenzie ft. Jessy – Arpegia (1998)

Delodder: Als presentator van The Greatest Switch deel ik mijn stem op social media, en ik weet dat luisteraars daarnaar kijken. Elk jaar probeer ik op die manier nieuwe nummers in de lijst te krijgen of ondergewaardeerde classics te laten stijgen. Om de zoveel tijd lukt dat ook, zoals vorig jaar met dit nummer van The Mackenzie.

Je kunt dan wel zeggen dat mensen alles door elkaar luisteren op Spotify en geen context meer nodig hebben, maar ik merk dat velen toch wat zicht willen hebben op het grotere plaatje en terugvallen op gatekeepers. Als StuBru mij vraagt om het overlijden van Philippe Zdar van Cassius te duiden, ben ik blij dat ik ik ook iets zinnigs kan vertellen over zijn samenwerkingen met Phoenix en Cat Power. Jimmy Dewit van Discobar Galaxie kan die verbanden ook heel goed uitleggen. Lefto ook. En Christophe Lambrecht, natuurlijk.

Het nummer van Christophe Lambrecht

Prince – I Wanna Be Your Lover (1979)

Delodder: Ik was op vakantie toen Christophe Lambrecht is gestorven. Dat mooie, collectieve rouwproces op de redactie van Studio Brussel en in de rest van Vlaanderen heb ik dus gemist.

Dat is er allemaal uit gekomen op Gladiolen, een festival in de Kempen dat Christophe jarenlang heeft afgesloten. Dit jaar zou hij dat met mij hebben gedaan. Uiteindelijk heb ik alleen gespeeld en op het einde de microfoon gepakt. Ik had mijn tekst zelfs vooraf uitgeschreven. Even heb ik gehaperd om dan toch de rest van dat woordje te placeren. Dan heb ik Prince opgezet en ben ik gecrasht. (zwijgt) Alles wat ze zeggen, is waar: Christophe was de mooiste, de liefste en de beste.

De ideale afsluiter

Third World – Now That We Found Love (1978)

Delodder: Een dag op voorhand je openingstrack kiezen is foute boel, maar als ik de avond mag afronden, val ik wel vaak terug op hetzelfde nummer. Er zit genoeg seks in om koppeltjes in spe het laatste duwtje te geven, maar ook genoeg geluk om iedereen die alleen achterblijft met een smile te laten vertrekken.

Zelf rij ik meestal naar huis met De Tijdloze op de radio. Als Roos Van Acker mij op z’n Roos Van Ackers een goeiemorgen wenst, weet ik dat de nacht voorbij is, zeker als ze The Sheila Divine of een andere vergeten ninetiesband oplegt. Ik zie dan mannen van mijn leeftijd met hun kinderen naar de bakker gaan en madammekes in hun ochtendjas de straat oversteken. The daylight kicks in, de tl-lampen springen aan in mijn hoofd. Na al die jaren nog steeds een mindfuck.

Jeroen Delodder

Geboren in 1982.

Studeerde communicatiewetenschappen aan de Erasmushogeschool en radio- en televisiejournalistiek aan de VUB.

Vond zijn alias Sheridan bij de gelijknamige onzichtbare zoon van Hyacinth Bucket in Keeping Up Appearances.

Kreeg als internationale promomanager van EMI onder anderen Nick Cave, The Rolling Stones, The Kooks en Róisín Murphy onder zijn hoede.

Stelt zichzelf – zijn woorden – minder centraal sinds zijn auto-ongeval in 2008.

Presenteert sinds 2013 op Studio Brussel programma’s als Switch, The Greatest Switch en Studio Ibiza.