In ons land is Stavroz relatief onbekend, maar de rest van de wereld valt als een blok voor de met exotisme versierde beats van het Gentse kwartet. In Turkije vullen ze de plaatselijke AB, in de VS mochten ze aantreden op het hippe Coachella en in Iran smeken fans om een concert. ‘Maar dan komen we wellicht in de problemen.’
Toen het Amerikaanse festival Coachella, traditioneel de opener van het festivalseizoen over de plas, begin dit jaar het grootste deel van zijn line-up loste, waren de verzamelde media – óók Knack Focus – er als de kippen bij om te melden dat daar met Charlotte de Witte en Amelie Lens twee Belgen op prijkten. Veel minder hoorden we van de twee landgenoten die later nog aan de affiche werden toegevoegd: Lost Desert, dat zijn show wel moest afzeggen, en de Gentse etnohouseband Stavroz.
Er is wellicht geen enkel festival als Coachella, waar je tussen de palmbomen staat en in de verte de sneeuw op de bergtoppen ziet liggen.
Wanneer we het kwartet in de backstage van Paradise City vragen naar hun concert op het wereldberoemde festival, dit jaar geheadlined door onder anderen Ariana Grande, reageert toetsenist Gert Beazar trots, maar ook een tikje schamper. ‘Het is een festival op z’n Amerikaans, met veel regeltjes dus. Je bandje draag je er om je rechterpols, niet om de linker. Een pintje drinken kan er enkel in een afgebakende zone. Tegelijk is er wellicht geen enkel festival waar je tussen de palmbomen staat en in de verte de sneeuw op de bergtoppen ziet liggen.’
‘Who is Stavroz and why havent [sic] I heard more?’ vroeg Reddit-gebruiker rdp1036 zich na Coachella af. En met hem vele anderen. Een goeie vraag, ook en vooral in ons land, waar Stavroz net de status van geheimtip overstijgt. Dat is wel even anders in het buitenland, vertellen Beazar en zijn kompanen IJsbrand De Wilde, Pieter De Meester en Maxim Helincks, allemaal bedreven in meerdere instrumenten. Het kwartet, begonnen als het dj-duo Beazar en De Wilde, is in België enkel bij fans van house meer dan een goed bewaard geheim, maar maakt in verre oorden meer furore met zijn van uitheemse invloeden doordrenkte dansmuziek.
Indiërs in de rij
‘Turkije is het eerste land waar het echt ontploft is’, zegt Beazar. ‘Op de vlieger herkennen stewardessen ons, mensen klampen er ons aan voor een selfie.’ In mei speelde de groep er nog in de Zorlu, de AB van Istanboel zeg maar. ‘2200 man. Een een paar weken later passeerde dEUS er nog. In de clubzaal, voor een derde zoveel mensen’, zegt De Meester.
Op eenvoudig verzoek noemen de heren wat landen op waar ze het goed doen. ‘Duitsland, Frankrijk, de laatste jaren ook Nederland. Binnenkort gaan we naar Australië en Azië. In India zijn we al geweest. Daar spreken de mensen je minder snel aan dan in Turkije en gaan ze beleefd in de rij staan voor een foto.’ Geen grootspraak, wordt duidelijk als we er de cijfers naast leggen: Stavroz lokt gemiddeld 411 000 luisteraars per maand naar Spotify, waarvan de meeste uit Istanboel, Parijs en Berlijn komen. Ter vergelijking met de andere Coachella-Belgen: Charlotte de Witte zit op 377 000 maandelijkse luisteraars, Amelie Lens op 355 000.
De Wilde: ‘Uit Iran hebben we al meermaals de vraag gekregen om te komen spelen, maar als je daar wil optreden, schuiven ze meteen een lijstje met beperkingen onder je neus. Geen korte broeken, geen korte mouwen, geen herkenbare woorden zingen, alle toeschouwers moeten zitten… Uiteindelijk hebben we daarvoor gepast, ook omdat ons Amerikaanse werkvisum dan in het gedrang zou zijn gekomen.’
Te krappe dj-booth
Op Paradise City, dat zich vooral richt op elektronica, krijgt Stavroz de plaats die het verdient, op een live-podium dat ook plaats biedt aan acts als Beraadgeslagen, Tessa Dixson, L’Impératrice en Jungle By Night. Een trend die zich niet beperkt tot dat ene festival: op Tomorrowland en Wecandance komt steeds meer muziek niet langer uit draaitafels, maar uit gitaren, drums en synths. ‘Ik denk dat we mogen zeggen dat we mee aan de wieg stonden van die evolutie’, zegt De Meester. ‘Mensen worden het beu om de hele tijd naar een dj te kijken, ze willen meer entertainment.’
Steeds minder muziek komt uit draaitafels, ik denk dat we mogen zeggen dat we mee aan de wieg van die evolutie stonden.
‘Bij onze eerste liveshows kwamen we meermaals in een iets te krappe dj-booth terecht’, lacht Beazar. ‘Maar nu zien we meer en meer dat promotoren weten wat we brengen en daar ook plaats voor maken. Weet je, elektronische muziek is toegankelijker geworden, iets waar iedereen met een laptop aan kan beginnen. Veel artiesten willen daarom zichzelf extra uitdagen.’
Blijft de vraag waarom deze jongens niet wat meer sant in eigen land zijn. ‘Dat heeft ooit gepiekt,’ geeft Helincks toe, ‘maar nu liggen we er niet meer wakker van.’ Eigenlijk is het allemaal uitgedraaid zoals de groep het voor ogen had, legt Beazar uit: ‘Van in het begin wilden we vooral veel spelen in het buitenland. Daar liggen meer opportuniteiten voor alternatieve elektronische muziek dan in België. Dat iets als Coachella nu ook deuren opent in ons eigen land, daar kunnen we alleen maar heel blij om zijn.’ Daarom is zo’n concert Helincks ook meer waard dan pakweg een stekje op de affiche van Rock Werchter: ‘Veel Belgische bands die in eigen land de grootste podia vullen, zouden graag ons tourschema willen. In die zin mogen wij totaal niet klagen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
