Na elf jaar afwezigheid is Spain eindelijk weer lid van de Platenmakende Gemeenschap. De Californische slowcoregroep heeft net een nieuwe cd uit, maar trakteert het publiek dezer dagen ook op een integrale uitvoering van haar oude cultklassieker ‘The Blue Moods of Spain’.
DA GIG: Spain in Koninklijk Circus, Brussel op 12/5.
IN EEN ZIN: Een overtuigende come-back al deed het concert nogal statisch aan en vielen er, naar het einde toe, een paar saaie momenten te noteren.
HOOGTEPUNTEN: ‘Untitled #1’, ‘Ray of Light’, ‘World of BLue’, ‘She haunts My Dreams’.
DIEPTEPUNTEN: ‘Oh That Feeling’ en ‘Our Live Is Gonna Live Forver’, omdat Haden in die nummers zijn toevlucht zocht tot tekstuele clichés waar zelfs het gros van de Vlaamse charmezangers van zou blozen.
BESTE QUOTES: “It’s Been a long time.” (Josh Haden richtte zich, na een uur en veertig minuten, voor het eerst tot het publiek)
“Onze songs zijn als bomen die behandeld zijn met een ontbladeringsmiddel”, vertelde zanger-bassist Josh Haden ten tijde van zijn debuut uit 1995. En inderdaad: de minimalistische, traag voortschrijdende nummers van Spain klonken verstild en afgekloven. De band behoorde, samen met Low en Codeine, tot de pioniers van de slowcore, een beweging die van oordeel was dat een oorverdovend geluidsvolume de zeggingskracht van een song niet per se bevorderde en dus resoluut voor een sobere aanpak koos. Op ‘The Blue Moods of Spain’ likte Josh, zoon van de befaamde jazzbassist Charlie Haden, zijn wonden na een mislukte liefdeshistorie. Twijfels en schuldbesef stonden in de songs centraal. Zijn eenvoudige, meditatieve teksten over complexe gevoelens waren haast even uitgepuurd als haikus en werden verpakt in impressionistische arrangementen die steevast een druilerige laatavondsfeer opriepen.
Na drie hooggewaardeerde langspelers hield Spain het in 2003 voor bekeken, al begon Haden enkele jaren geleden, met een volledig hernieuwde lin-up, toch weer schoorvoetend op te treden. Van de muzikanten die tijdens het eerste deel van het concert in het Koninklijk Circus ‘The Blue Moods’ opnieuw tot leven wekten, was dus enkel de zanger op de oorspronkelijke cd te horen. Niet dat dit echt een obstakel vormde: de songs werden uitermate precies en gedisciplineerd uitgevoerd, niemand speelde een noot teveel en door zijn intimistische zangstijl leek het alsof de inmiddels 43-jarige Josh Haden zijn melancholische mijmeringen rechtstreeks in je oor fluisterde. Opener ‘It’s So True’ gaf het al aan: dit was in zichzelf verzonken maar glashelder klinkende muziek waar de tijd geen vat op leek te hebben.
Opvallend trouwens hoezeer de door behoedzame tempo’s en langoureuze gitaarmotiefjes gedefinieerde sound van Spain diverse stijlen absorbeerde zonder dat de natuurlijke flow in het gedrang kwam. ‘Ten Nights’ had een soulballad van Otis Redding kunnen zijn, ‘Ray of Light’ was blues in mineur en het tot een kwartier uitgesponnen ‘World of Blue’ klonk net zo bezwerend en psychedelisch als de meest intense momenten van The Doors. Ook ‘Untitled #1′, het absolute hoogtepunt uit de set, werd door Daniel Brummel van bloedmooie gitaarsolo’s voorzien, maar die klonken nooit snoeverig of opdringerig. Alle ingrediënten waren perfect gedoseerd: ook de draaikolkjes in ‘I Lied’ of het ijle orgeltje in ‘Spiritual’, dat intussen werd gecovered door Johnny Cash als de Soulsavers. Kortom: ‘The Blue Moods’ klonken nog altijd even betoverend als ruim zeventien jaar geleden.
Na de pauze putte de band ook uit cd’s als ‘She Haunts My Dreams’ en ‘I Believe’ en kreeg het publiek een vijftal songs te horen uit de deze week verschenen come-backplaat ‘The Soul of Spain’. Met uitzondering van twee opvallend potige tracks, blijven Haden en zijn maats op dat werkstuk trouw aan het ingetogen karakter van hun werk uit de nineties. Door het groeiende aandeel van de keyboards klinkt de muziek hooguit een beetje voller, terwijl de liedjes ook een fractie sneller uit de startblokken schieten. In Brussel charmeerden vooral de klaterende gitaren van ‘I’m Still Free’ en het langzaam voorstrompelende, tussen Willie Nelson-achtige country en folk zwalkende ‘Without A Sound’, waarin de pianist vrijelijk versieringen mocht aanbrengen. Ook ‘Walked on the Water’, waarin Haden nadrukkelijk religieuze thama’s aansneed, bleef hangen.
Het tweede deel van het concert klonk aanzienlijk poppier dan het eerste, met een haast stuiterend ‘She Haunts My Dreams’, het voor een film van Wim Wenders geschreven ‘Every Time I Try’ en het voorzichtig met zijn spierballen rollende ‘Make Your Body Move’. Toch begon de aandacht van het publiek geleidelijk te verslappen, omdat Haden in ‘Oh That Feeling’ en ‘Our Love Is Gonna Live Forever’ zoveel clichés op elkaar stapelde dat zijn adolescentenlyriek de allures van een Clouseauhit deigde te krijgen. De aanhoudende zwijgzaamheid van de muzikanten hielp evenmin om het oprukkende spook van de saaiheid te verdrijven. Gelukkig zorgde de reprise van het briljante ‘Untitled #1’ er alsnog voor dat we met een licht euforisch gevoel huiswaarts togen. Blij dat Spain terug is, maar na dit concert weten we het wel zeker: beter dan ten tijde van ‘The Blue Moods’ zal het nooit meer worden.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: It’s So True / Ten Nights / Dreaming of Love / Untitled #1 / Her Used-To-Been / Ray of Light / World of Blue / I Lied / Spiritual // Every Time I try / Only One / Without A Sound / I’m Still Free / Walked on the Water / Before It All Went Wrong / She Haunts My Dreams / Oh That Feeling / Nobody Has to Know /Make Your Body Move / Sevenfold / Our Love Is Gonna Live Forever // Untitled #1 (reprise)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier