Soulwax, hoe het begon: ‘Iederéén rookte joints, behalve de Dewaeles’
Geen Belgische plaat waar zo hard naar uitgekeken werd als From Deewee, de nieuwe Soulwax. Het zegt veel over de heldenstatus die Stephen en David Dewaele genieten. Nochtans waren ook zij ooit gewoon langharige rockers met een muzikale droom. Fotograaf Bruno De Cock stond er (dicht) bij en keek er naar.
Ze opereren voortaan vanuit een hy-per-mo-dern heiligdom in Gent, maar de eerste Soulwax-zaadjes werden geplant in… het tuinhuis van een van de grootouders, aan de Waterspoorbaan in Gent.
‘David, de jongste Dewaele, repeteerde er met zijn groepje, waar bassist Stefaan Van Leuven en drummer Piet Dierickx ook al bij speelde’, zegt fotograaf Bruno De Cock, die Soulwax in zijn jonge jaren op de voet volgde én op de gevoelige plaat vastlegde. ‘Op een dag ging ik met Stephen, mijn jaargenoot en goeie vriend, eens naar zo’n repetitie kijken. We deden dat half lachend, maar het was toen al duidelijk dat Stephen graag wilde meedoen.’ Sindsdien was de oudste Dewaele niet meer weg te slaan uit dat tuinkot. Hij vervoegde de groep, en Soulwax was geboren.
Afgunst
Dat dit niet de zoveelste doorsnee rockgroep was, werd al snel duidelijk. Daarvoor hadden deze jongens te veel drive, en tonnen ambitie. ‘Je werd toen nogal snel scheef bekeken als je ambitieus was’, zegt De Cock. ‘In die tijd zaten groepen vast in hun niche, ze wilden niet méér. Soulwax wel, dat had ik meteen door. Daarbovenop hadden ze ook gewoon bakken talent, dat kon iedereen zien. Ik herinner me dat ik regelmatig koude rillingen kreeg toen ik hen bezig zag tijdens de repetities. Ze geloofden zelf in wat ze deden, waardoor wij er als omstaanders ook in gingen geloven.’
Er werd in het begin weleens smalend gedaan over het succes van de band. Dat ze ‘het gemakkelijk hadden’ met een vader als Jackie ‘Zaki’ Dewaele, een radio -en televisiepresentator die met zijn muziekprogramma’s een zekere naam en faam vergaard had in Vlaanderen. ‘Het is jammer dat er soms jaloers gereageerd werd. Soulwax heeft zijn parcours wel degelijk op eigen kracht afgelegd. Mensen als Zaki of hun tante Arlette (Vereecke, red.), toen persverantwoordelijke van Guns N’ Roses én het lief van gitarist Slash, vormden vooral een bron van inspiratie. Ze toonden de jongens dat het mogelijk was om het te maken. Al is het me nog steeds niet helemaal duidelijk of Arlette nu écht een tante van hen was of niet…’
Pietje precies
De Dewaeles worden tot op vandaag regelmatig versleten voor perfectionisten, workaholics en notoire muzieknerds. Dat was in de beginjaren niet anders. Thuis hadden de broers een uitgebreide muziekcollectie ter beschikking, die ze gretig tot zich namen. Regelmatig zaten ze hele namiddagen muziek te luisteren of clips te bekijken op hun grote televisie. ‘Als tieners waren de Dewaeles al wandelende muziekencyclopedieën’, weet Bruno De Cock. ‘Met vrienden deden we soms muziekquizzen op het studentenkot van Stephen, hij wist gewoon álles. En David kon er ook wat van. Van de populaire top 30-stuff tot de meest obscure dingen, ze zogen het allemaal op als een spons. Wij konden gewoon nóóit winnen.’
Stephen dj’de in die tijd al, toen nog zonder David. Hij combineerde zijn muziekkennis met zijn gevoel voor eclectiek. De Cock: ‘Nooit eerder had ik een dj Motörhead zien combineren met funk uit de jaren ’70. Níémand deed zoiets. Die grenzeloosheid zat toen ook al in hun eigen muziek.’
Als oudste van de bende trok Stephen de lakens al snel naar zich toe. Hij had een duidelijke visie op de muziek en het concept van de groep, en ging te werk als een ware art director: alles moest kloppen, alles moest juist zijn, tot in de kleinste details. Niet alleen de muziek, maar ook de look van de band en van de platen. ‘Ik maakte toen hun persfoto’s en artwork, maar zelfs dat was soms een hels karwei. Voor de hoes van de eerste ep 2nd Handsome Blues maakte ik honderden polaroids in een oude wasserette. Uiteindelijk wisten ze niet dewelke te kiezen, dus werd het een affiche met op de voorkant álle foto’s, en op de achterkant de tekst. Ook hier weer: zulke dingen deden enkel zij.’
Druggies op de dansvloer
Naast harde werkers hebben de Dewaeles altijd het imago van brave kids gehad. Jongens die wel weten hoe ze een feest moeten doen ontploffen, maar niet hoe ze zélf tot extase kunnen komen. ‘Dat beeld klopt wel’, vindt De Cock. ‘Vroeger werden ze op die manier als buitenbeentjes beschouwd. Iedereen rookte wel eens een joint op feestjes, en de meesten deden zelfs meer dan dat. Maar zij niet. Stephen rookte niet, dronk niet én gebruikte geen drugs. Het liefst van al stond hij om 3u ’s nachts tussen de druggies op de dansvloer, om een camera onder hun neus te duwen. Dat fascineerde hem, waarom mensen zoiets deden. Bovendien had hij zelf genoeg rare trekjes om te kunnen feesten zonder hulpmiddelen.’
‘Wij waren ook wat ouder dan de rest van de groep, hadden het gevoel dat we boven die drugs stonden. We durfden daar al eens mee te lachen. Voor de 18-jarige Stephen was er misschien een soort van bewijsdrang tegenover die broekventjes van 14. Tegenwoordig is Piet de stoere, bebaarde drummer van Drums Are For Parades, maar kijk maar eens wat voor een babyface hij destijds bij Soulwax had. Dan begin je Stephen wel te begrijpen.’ (lacht)
Soulwax versierde in de jaren negentig meer en meer optredens, en ging deel uitmaken van een scene met Belgische bands uit verschillende steden. De Dewaeles werden regelmatig samen geprogrammeerd met bands als dEUS en Fifty Foot Combo. Zij inspireerden elkaar. Steven Janssens – bekend van The Whodads en Daan – was met zijn vette rockabillykuif een opvallend figuur in de Belgische muziek. ‘David keek erg op naar Steven. Ze waren allebei gearsluts, je moest David eens bezighoren over zijn gitaar van plexiglas. Van Steven leerde hij nieuwe technieken, hij was een beetje Davids leermeester. Op de dag van bovenstaande foto deelden ze toevallig dezelfde affiche, maar wanneer ze zelf niet moesten optreden, fungeerden ze als elkaars roadies. Het was een gekke verhouding dat die twee hadden.’
Vroege belofte
De huidige, op elektro gestoelde sound van Soulwax valt nauwelijks nog te vergelijken met de muziek die ze in hun beginjaren maakten. Hun vroegere idolen waren de stonerrockers van Kyuss, The Black Crows en Masters Of Reality, de groep van Chris Goss. Die laatste werd ingelijfd als de producer van hun eerste full album, Leave The Story Untold. ‘Die plaat klinkt misschien erg jaren ’90, maar anderzijds zitten daar ook heel gesofisticeerde elementen in. Ze knipten en plakten toen al, en speelden opnames achterstevoren af. Met al zijn ervaring wist Goss die puzzelstukjes in elkaar te doen passen, maar de ideeën en de creatieve input kwamen niet van de producer, wel van de Dewaeles zélf. En dat is vandaag niet anders.’
Ondertussen werkt Bruno De Cock voor Artsen Zonder Grenzen, waar hij verantwoordelijk is voor de fotoproducties en beheerder is van de databank. Het contact met de jongens van Soulwax is inmiddels verwaterd, vertelt hij. Al heeft hij spijt dat hij hun échte hoogdagen niet meer heeft meegemaakt: ‘Het is jammer dat ik nooit mee naar Amerika ben kunnen gaan, ja. Dat waren vast maffe tijden. Maar anderzijds: met veel vrienden samen op tournee gaan, dat kan ook al eens uit de hand lopen.’ (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier