Sorry, opwindende rock uit Londen: ‘We haten dezelfde dingen. Dat schept een band’

De rammelbakken van songs van Asha Lorenz en Louis O’Bryen, samen Sorry, dragen hetzelfde rokerige, indringende parfum als het verzamelde werk van The Kills. Deze maand debuteren de Britse grungers met 925. ‘Mijn moeder is een tijd bezorgd geweest om mijn songteksten.’

Asha Lorenz en Louis O’Bryen, vooraan in de twintig, worden al jaren vooruitgeschoven als de redders van de rock – als er al iets te redden valt. De feiten: ze zijn al van kind af aan beste vrienden, ze komen uit Noord-Londen en hebben een zwak voor snaren, industriële beats en saxofoon. De opinie: Sorry is een van opwindendste rockgroepen van het voorjaar.

925, hun langverwachte debuut, bestrijkt het drassige gebied waar ook Bodega, The Kills en Black Country, New Road met beide voeten in de klei staan. Lorenz en O’Bryen zijn nu eenmaal geen lachebekjes, en al zeker niet als ze een vreemde te woord moeten staan. ‘Over mezelf praten is gewoon niet mijn favoriete bezigheid’, schokschoudert Asha Lorenz onwennig.

Welke vraag komt je intussen de strot uit?

Asha Lorenz: Waarom zijn jullie van groepsnaam veranderd? Serieus, dat is het minst interessante dat we te vertellen hebben.

Komt-ie: waarom zijn jullie van groepsnaam veranderd?

Louis O’Bryen:(gniffelt) We heetten eerst Fish, tot we erachter kwamen dat de zanger van de Britse progrockband Marillion óók Fish heet. Hij heeft ook een solocarrière gehad, dus dat zorgde voor nog meer verwarring. Er is zelfs ooit een fan van Fish verkeerdelijk op een concert van ons beland. De arme man wist niet wat hij hoorde.

Lorenz: Er is ook nog de Amerikaanse band Phish. Op den duur werden we alléén over onze naam aangesproken. Dat begint te vervelen. Sorry is ook gewoon een betere keuze. Já, we zijn moeilijk te googelen, maar in het geval van Fish was dat nog moeilijker. (grinnikt)

Jullie zijn bevriend geraakt op de middelbare school toen jullie twaalf waren. Wie heeft wie gevraagd om samen een band te starten?

Lorenz: Ik aan hem. Het was Halloween en we lagen op een trampoline. We were quite smashed. (lacht) Het was een ingeving: Louis en ik maakten onze eigen muziek, dus waarom niet de krachten bundelen? Oscar, een gemeenschappelijke vriend, was er die avond ook. Hij heeft het eerste halfjaar met ons gespeeld.

O’Bryen:I was fucked up! We wisten totaal niet welke muziek we wilden maken, al werd snel duidelijk dat we geen gewone rockgroep wilden zijn. Rond die tijd pleurden we regelmatig, ieder voor zich, beatgeoriënteerde songs op SoundCloud. Asha en ik waren fan van elkaars werk, en onbewust ook heel competitief. We probeerden elkaar stiekem te overtreffen.

Wat hebben jullie buiten het competitieve nog gemeen?

O’Bryen:We haten dezelfde dingen. Dat schept een band. Ik kan niet meteen concrete voorbeelden geven, maar onze irritatiemeter gaat geregeld in het rood. We houden ook van dezelfde dingen, maar dat lijkt me logisch als je jaren met elkaar optrekt.

Wat moet ik mij bij een jeugd in Londen voorstellen?

O’Bryen: Het was er leuk opgroeien, maar heftig, omdat het zo’n grote stad is. Als tiener vind je er moeilijk je plek in de maatschappij. Je loopt voortdurend nieuwe mensen tegen het lijf. Je bent constant omringd door anderen, al zorgt dat er wel voor dat je sneller zelfstandig wordt.

Lorenz: Wij zijn stadsmensen. Als ik de stad verlaat, verveel ik mij doorgaans steendood. (denkt na) Maar ik hou ook van de zee en de zon, hoor. Drie vierde van de plaat is in Londen geschreven, maar soms ook op verplaatsing. Heather, bijvoorbeeld, gaat over een vakantielief. (droog) Het is wel een triest lied.

O’Bryen: Ik trek er regelmatig op uit, omdat het leven in Londen claustrofobisch kan zijn. Dan trek ik de natuur in om te schrijven, maar het resultaat blijft vreemd genoeg grootstadsmuziek.

Lorenz:De meeste songs hebben iets apocalyptisch. Neem dat niet te letterlijk. Het is niet zo dat ik schrijf over de wereld die vergaat, eerder over de storm die in mijn hoofd woedt. Myinternal apocalypse.

Is de liefde voor muziek jullie met de paplepel ingegeven?

Lorenz: Mijn mama is fan van The Carpenters. Beantwoord ik daarmee je vraag? (lachje)

O’Bryen: Mijn vader schrijft boeken, die van Asha is schilder. Onze ouders zijn niet bepaald muzikaal, maar we komen wel uit een creatief nest.

Lorenz: Als kind tekenden mijn vader en ik voortdurend samen. Hij maakte veelal collages met de computer, in bijberoep. Hij heeft de artiest in mij aangewakkerd. Vandaag maak ik alle platenhoezen en bedenk ik de concepten van onze videoclips. Hij is mijn grootste invloed op dat vlak.

We hadden thuis geen tv, dus trokken mijn vader en ik naar Sainsbury’s, waar je voor vier pond een film kon kopen. Hij heeft onlangs afstand gedaan van zijn volledige collectie, de volle 426 films – we hebben ze geteld. (lacht) In de jaren 2000 waren de blockbusters véél beter dan nu. They were stylish and cool, tegenwoordig zijn ze shitty. Dogma, Lords of Dogtown, Deep Blue Sea… Ik was eerst verliefd op beeld, later pas op muziek.

Over jullie ouders gesproken: hebben zij de plaat al gehoord?

Lorenz: Mijn vader nog niet. Mijn moeder wel, maar zij houdt niet van luide muziek. Ze besteedt eerder aandacht aan mijn songteksten. (droog) Mijn moeder is even bezorgd om mij geweest. ‘Waarom schrijf je zulke donkere dingen?’ vroeg ze in het begin. Ze heeft een tijd achter de betekenis van bepaalde teksten gevraagd, maar ik heb haar op het hart gedrukt dat dat geen goed idee is.

In de persbiografie staat de iconische Britse crooner Tony Bennett als een invloed vermeld. Het kan aan mij liggen, maar ik hoor het niet.

Lorenz: Het enige zinnige dat ik daarover kan zeggen, is dat een liefdeslied als Heather iets weg heeft van de manier waarop hij teksten schrijft – simpel, maar toch poëtisch. Eigenlijk is er maar één artiest die ons heeft beïnvloed en dat is (Sandy) Alex G. Hij is de enige hedendaagse artiest die we op de voet volgen.

O’Bryen:(tilt zijn trui omhoog en toont een t-shirt van (Sandy) Alex G) Kijk! Het is niet gelogen.

Lorenz: Bij hem komt imago op de laatste plaats, en dat is tegenwoordig heel zeldzaam. Hij wil gewoon veel muziek maken en uitbrengen. Hij heeft lak aan de regels van de industrie.

Jullie stadsgenoten van Hmltd vertelden in een interview het volgende over jullie: ‘Geweldige band, maar ze zijn niet echt goed met sociale media.’ Klopt dat?

O’Bryen: Hebben ze dat gezegd? (lacht hard) Dat wist ik niet, maar het is niet gelogen. We hebben geen strategie uitgedokterd voor Instagram of Facebook, hoewel dat van een hedendaagse groep wel verwacht wordt.

Lorenz: Ik snap de kritiek wel, hoor. Instagram is een instrument om je muziek aan de man te brengen. Het liefst zouden we een groot publiek willen hebben, zodat we geen sociale media nodig zouden hebben. I don’t like it. Ik heb onlangs TikTok gedownload. Ik begrijp geen jota van die app.

O’Bryen: Ik heb gisteren een TikTok-account aangemaakt en meteen mijn eerste video gepost: ik die dans op een nummer van (Sandy) Alex G.

Wéér hij.

Lorenz: Wel…(Sandy) Alex G en wij zitten op hetzelfde platenlabel. De dag van onze contractbespreking wilden we in het contract laten opnemen dat we enkel zouden tekenen in ruil voor een tournee in zijn voorprogramma. We hebben het uiteindelijk niet aangedurfd, maar die tournee is er wél gekomen. Een droom die uitkwam!

Staan er nog dingen op jullie bucketlist?

O’Bryen: Nee. (lacht) We willen veel muziek maken en regelmatig iets nieuws uitbrengen. Zoals (Sandy) Alex G het doet, eigenlijk. Wéér hij!