Rumer: ‘Mijn leven is een living hell’

‘I’m so fucking depressed I just wanna die.’ Rumer – de nieuwe Carole King – liet tijdens een interview met Knack Focus duidelijk verstaan dat ze erdoor zit. Geen concert deze week in het Rivierenhof. ‘Wegens ziekte’, aldus de organisatie.

Uitbundig. Arrogant. Katerig. Apathisch. Zo stoned als een garnaal. Wij hebben muzikanten de voorbije tien jaar in alle mogelijke stemmingen geïnterviewd, maar zo uitgeblust en ronduit neerslachtig als Rumer hebben we ze nog niet vaak meegemaakt. Amper twintig minuten ver in ons telefonische gesprek wordt het ineens stil aan de andere kant van de lijn. Dan plots: een diepe zucht. En een snik. ‘Mijn leven is een living hell’, snottert ze. Dat het toerschema onmenselijk is. Dat elke seconde van haar vrije tijd wordt volgestouwd met interviews en promoverplichtingen. En dat ze erdoor zit: ‘I’m so fucking depressed I just wanna die.’ Het was nochtans allemaal onschuldig begonnen.

Ik weet dat je al een paar weken geleden 32 bent geworden, maar toch: happy birthday! Rumer: Thanks. Weet je hoe ik mijn verjaardag gevierd heb? In een karaokeclub in Japan. En voor je het vraagt: neen, ik had ook nooit gedacht dat ik mijn verjaardag nog eens zou doorbrengen tussen kattenvals voor zich uit wauwelende Japanners.

Je bent pas na je dertigste doorgebroken. Vind je dat een vloek of veeleer een zegen? Rumer: Een beetje allebei, I guess. Had ik mijn doorbraak op jongere leeftijd gehad, ik zou veel meer van het succes genoten hebben. Nu ben ik daar veel te nuchter voor. Maar anderzijds zou ik me als jong meisje ongetwijfeld ook in allerlei excessen hebben gestort, terwijl ik nu weet dat al die glamour gewoon bullshit is. En voor de rest: tien jaar geleden had ik nog een mooie huid en was ik een pak slanker. Toen zou ik niet zo tegen fotoshoots hebben opgekeken als nu.

Wat heeft je al die jaren gaande gehouden? Rumer: Hope, my friend, hope is my constant companion. Want zoals de meeste ouders hebben ook de mijne me aanvankelijk gesteund en aangemoedigd, maar zodra ik tegen de dertig aanliep, werden ze natuurlijk bezorgd en probeerden ze me zachtjes op andere gedachten te brengen.

Op ‘Seasons Of My Soul’ verwerk je de vele tegenslagen die je als tiener en twintiger te slikken kreeg. Was je nooit bang dat je songs te confessioneel zouden klinken? Rumer: Neen, niets is zo ontwapenend als eerlijkheid. Seasons Of My Soul was een heel pijnlijke bevalling en er zijn heel wat tranen gevloeid, maar ik ben blij dat ik met een aantal trauma’s in het reine ben. Of althans geprobeerd heb om ermee in het reine te komen, want sommige dingen wis je niet zomaar uit. Ik ben bijvoorbeeld nog lang niet klaar met het feit dat mijn vader niet mijn echte vader is (Toen het gezin in Islamabad woonde, raakte haar moeder zwanger van de Pakistaanse kok die bij hen inwoonde; nvdr.). Mijn ouders hebben me het nieuws verteld toen ik een jaar of elf was, rough and ready, waarop het onderwerp taboe werd verklaard en er dus nooit meer werd op teruggekomen – alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Tja, dan is het niet raar dat je je als tiener van de ene zenuwinzinking naar de andere sleept en je dat trauma blijft meezeulen. En het is niet alsof ik een psycholoog of therapeut ter beschikking kreeg: ik kon er met niemand over praten. Zelfs toen mijn moeder ziek werd en naar haar einde toeging – nóg zo’n mokerslag – hebben we die kwestie nooit doorgepraat. Het is heel moeilijk om iets te verwerken als iedereen doet alsof het nooit gebeurd is.

Van sommige artiesten wordt gezegd dat ze bepaalde aspecten van hun leven bewust of onbewust saboteren omdat tegenspoed hun creativiteit aanscherpt. Vanuit jouw perspectief moet dat maar een romantisch idee lijken. Rumer: Neen, toch niet. Ik kan best begrijpen dat droefheid voor sommige artiesten een emotionele habitat is: dat ze dus als songschrijver enkel gedijen in een melancholische gemoedsgesteldheid. Maar ik begrijp evenzeer dat je soms je eigen succes wil saboteren. Hoe tevreden ik ook ben over de plaat die ik heb mogen maken en hoe dankbaar ik ook ben voor al die mensen die mijn cd’s kopen en naar mijn optredens komen kijken: op dit moment is het me allemaal te veel. Mijn leven is een living hell…

***
En dan wordt het stil. Praten lukt niet meer. Enigszins bedremmeld en for what it’s worth bieden we onze resterende interviewtijd alvast aan als quality time, maar helemaal gerust zijn we er niet op als we enkele minuten en een paar troostende woorden later afscheid nemen. Haar tourmanager laat daags nadien weten dat we ons geen zorgen moeten maken en ‘dat het al veel beter gaat.’ Niet dus.

Vincent Byloo