Rock van de richel: Jack White voorziet auditieve elektroshocktherapie op ‘Fear of the Dawn’

Als rock al dood was, dan geeft Jack White het beest joekels van stroomstoten op zijn eerste van twee nieuwe platen dit jaar.

Jack White is het muzikale equivalent van een method actor. Hij sjeest dóór wanneer het merendeel van de beroeps-gilde terugdeinst, en zoekt de richel op – vijf dagen vasten tijdens het songschrijven? Doen! – om zich ervan te doordringen dat álles op het spel staat.

Misschien was dat de voorbije jaren ook wel zo. Met primitieve blues en garagerock en uitgekiend visueel stilisme had hij met The White Stripes onsterfelijkheid vergaard. Solo liep het nooit zo’n vaart. Whites perverse liefde voor risico deed hem voor Boarding House Reach (2018) uitpakken met de maximalistische productietechnieken van hiphop. Maar de uitkomst was wisselvalig en het publiek wilde er niet aan.

Van meet af aan is met opvolger Fear of the Dawn duidelijk: dit is de luide pendant van het tweeluik dat in juli met Entering Heaven Alive een meer folky en rootsy tegengewicht moet krijgen. Je hoort cyberpunk en hyperrock die barst van de effecten en elektronische gadgets. Godzijdank is er deze keer ook focus.

Zelfs het compleet maffe Hi-De-Ho toont aan dat White een betere balans heeft -gevonden tussen memorabele songs en -digitale of -eclectische dadendrang. Een pronkerige midden–oosterse zanglijn gevolgd door een gastbijdrage van rapper Q-Tip in een song die meer op Eminem lijkt dan op A Tribe Called Quest? Bizar.

Zo vergaat het uw hoofd in deze baldadige rock-operette: als het balletje in een flipperkast dat nooit zeker is welke richting het uit zal worden geknald, en welk knots geluid daarbij zal schetteren. Een protserig gitaarsyntharpeggio? Futuristische bluesriffs? Beukende glamrockstampei? Een gitaarsolo als een sidderende epilepsieaanval? Dat alles, en meer.

Eosophobia (een moeilijker term voor de plaattitel) kletst garagerock en dub tegen elkaar als twee cymbalen, slaginstrumenten die ook -elders met veel branie geattaqueerd worden. Net zoals pakweg de theremin of – in de grootste misser van de plaat, het veel te gekunstelde Into the Twilight – een sample van de jazzy zanggroep The Manhattan Transfer.

Uiteraard vraag je je tijdens deze auditieve elektroshocktherapie af of het met minder gimmicks ook niet had gekund, maar dat is Jack White. Benieuwd naar het ‘gentle Sunday morning album’ dat hij over drie maand uit zijn blauwe coupe zal schudden.