Rhye, uw favoriete soundtrack voor het minnespel: ‘Geboortekaartjes dat ik krijg!’

Vijf jaar is het alweer geleden dat u viel voor de sensuele blue-eyed soul van Open en The Fall. Rhye is eindelijk terug. Er is veel veranderd, maar gelukkig niet in de muziek.

Het mysterie waar de band zich bij debuut Woman (2013) nog in hulde, is verdwenen. U weet ondertussen dat het wel degelijk een man is die zingt en geen vrouw. Robin Hannibal, de Deense producer en de helft van Rhye, had andere contractuele verplichtingen en verliet de band, waardoor Rhye nu helemaal volledig het eigendom van de Canadese zanger Mike Milosh is.

Muzikaal lijkt er minder veranderd. Analoge synths, subtiele snaren, easy-going drums en de unieke contralto van Milosh: Rhye blijft romantische pop en mood music voor melancholici. Baby-making music, zo u wilt: zowat elke recensent heeft het over de sensuele capaciteiten van Rhye. Wat Sade is voor hun ouders, is Rhye voor de indiekids.

‘Het succes van Woman kwam enigszins als een verrassing, ja’, herinnert Milosh zich. ‘Ik had mezelf geen al te hoge verwachtingen opgelegd: plaatje maken in mijn slaapkamer, paar keer optreden en we zien wel. (glimlacht) Het is anders uitgedraaid.’

Wanneer wist je: ik moet hier een vervolg aan breien?

Mike Milosh: De eerste ideeën begonnen al op te borrelen een jaar na de eerste plaat. Ik hou nu eenmaal van muziek maken. Ook na de release van Woman ging ik daar gewoon mee door, zoals met mijn soloalbum Jetlag(2013). Dus ik had meteen zin om aan een tweede Rhye-album te beginnen, maar de platenfirma, Universal, lag dwars. In ons contract stond een optie op een tweede plaat, maar toen Robin uit de groep stapte, bleken ze daar plots geen interesse meer in te hebben. Ik zat vast.

Je werd gegijzeld door je eigen platenfirma?

Milosh: Zo kun je het stellen, ja. Ze zagen het niet zitten om me te helpen een tweede plaat te maken, maar lieten die optie niet vallen. Blijkbaar in de hoop een eventuele tweede plaat door te verkopen, kwam ik na een tijd te weten. Dus heb ik de optie maar zelf afgekocht. Voor een behoorlijk groot bedrag.

Je betaalde je eigen losgeld, met andere woorden.

Milosh: (knikt) Het heeft vier jaar geduurd om de nodige fondsen, voor advocaten en dergelijke, te verzamelen. Gelukkig ben ik van nature zuinig. Voor een tour regel ik zelf alle shows en rijd ik zelf met de bus. Alle instrumenten op deze plaat zijn van mij – aan speeltjes in dure studio’s verspil ik geen geld. Maar het was kiezen: of een huis kopen en van mijn pensioen dromen, of de optie afkopen van Universal en verder in alle vrijheid muziek maken.

Heeft die herwonnen vrijheid zich laten gelden in de muziek?

Milosh: Het voelde wel degelijk als een soort wedergeboorte. Ik heb niet alleen met mijn platenfirma gebroken, ook in mijn privéleven heb ik een scheiding doorgemaakt. En toch is Blood geen break-upplaat. Enkel in het eerste nummer, Waste, blik ik terug op die vorige relatie. Wat daarop volgt, speelt zich af in het heden of de toekomst.

Toch wordt er behoorlijk veel gebloed, wonden gelikt, getwijfeld, gehuild…

Milosh: Maar er zit ook veel zorg en liefde in. Wanneer ik in Taste zing ‘I’ll lick your wounds, I’ll lay you down’, is dat mijn manier om te zeggen: ‘Ik wil je graag zien, voor je zorgen, en ik wil dat jij ook om me geeft.’ Het is een uiting van liefde, niet van een trauma. De referenties naar bloeden in de songs zijn niet pijnlijk, maar hoopvol. ‘Ik ben niet bang om lief te hebben, om mijn hart opnieuw open te stellen’, daar gaat Blood vooral over.

Het beeld van een bloedend of gebroken hart gaat al erg lang mee. In het Oude Testament komt het voor, en eeuwenoude Perzische verzen maken er al melding van.

Milosh: Én erg lang vóór iemand een scalpel ter hand nam om het ding van naderbij te bekijken, ik weet het. (lacht)The heart is a crazy thing. Zo kan het bepaalde dingen voelen voor het brein kan duiden wat dat precies is. Tegenwoordig weten we dat het zenuwuiteindes heeft, en dat het niet gewoon een spier is, zoals veel mensen verkeerdelijk denken. Er wordt nog steeds onderzoek naar gevoerd – net zoals het brein is het nog voor een groot deel onbekend terrein. Ik denk dat het hart onze intuïtie bepaald. Wie een pijnlijke relatiebreuk doormaakt of een dierbare verliest, ‘weet’ dat eerst in zijn hart, voor het brein kan rationaliseren wat er precies gebeurt. The heart gets it first.

Van het hart naar andere vleselijke toestanden: sta je wel eens stil bij het aantal baby’s dat al verwekt is met Rhye op de achtergrond? ‘The sounds of seduction’, kopte The Guardian vijf jaar geleden bij jullie debuut.

Milosh: Ik hou van het idee dat mensen de liefde bedrijven op iets dat ik gemaakt heb, maar ik heb een hekel aan de uitdrukking baby-making music. Het is zo… ordinair bijna. Het doet afbreuk aan het mirakel dat de menselijke conceptie is.

Mirakel? Heeft nog niemand je van de bloemetjes en de bijtjes verteld?

Milosh: Oké, het mirakel dat zich voltrekt nadat een penis een vagina heeft gepenetreerd, waaruit na verloop van tijd een nieuwe mens voortkomt. Je weet wat ik bedoel. (lacht)

Je bedoelt dat je de gedachte best aangenaam is dat mensen zich bij jouw muziek comfortabel genoeg voelen om zich aan elkaar in hun nakie te tonen?

Milosh: (lacht) Ik verkies jouw definitie in elk geval boven baby-making music! Maar het is inderdaad best schattig, hoor, de vele geboortekaartjes, babyfoto’s en zelfs echografieën die ik al onder ogen kreeg. Er zijn zelfs mensen die hun baby Rhye hebben gedoopt. Het ultieme compliment, toch?