Rhinos Are People Too: ‘Het is interessant om te beseffen dat je Hannibal Lecter wel leuk vindt’

Vier jaar na hun overwinning in De Nieuwe Lichting komt Rhinos Are People Too met een debuutplaat. ‘Denk aan een verjaardagsfeestje, maar dan met een dood kind in het tuinhuisje.’

Herinnert u zich nog de eerste editie van De Nieuwe Lichting, de talentenjacht van Studio Brussel? We schrijven Ancienne Belgique, 2013. Tout Va Bien palmde Jacques Brelgewijs alle harten in die sneller beginnen te kloppen van gevoelige pianomuziek. Soldier’s Heart reeg het publiek met gemak aan hun gouden microfoon en overgoot The Wallace Collection met een saus van psychedelica en synthtierlantijnen. En dan was er Rhinos Are People Too, de band die The National en The Joy Formidable ontvoerde naar Peer en terugkwam met het indie-anthem Pelkuri en de uitstekende dEUS-cover Roses.

Terwijl Tout Va Bien en Soldier’s Heart de ladder naar de top van de belpop razendsnel beklommen – de laatste band is inmiddels alweer wijlen – bleef het rond de neushoorns stil. Maar nu is er dus debuut Hello From The Gutters. Wie de Rhinos-ep uit 2015 beluisterde en genoot van Pelkuri of het shoegazerige Abaddon, bereidt zich best voor op een stijlbreuk.

Minder gitaar, meer synths. Minder geluidsmuur, meer effectjes. Enkel het zwartgeblakerde noiserandje en de engelenstem van Loes Caels kregen nog een plaatsje in de basisopstelling van Rhinos 2.0. En o ja, het songmateriaal wordt nog steeds grotendeels geschreven door opperneushoorn Pieter-Jan Decraene. Opper, omdat hij de platenhoes van Hello From The Gutters ontwierp en de meeste muziek en teksten schrijft.

DECRAENE: ‘Ik gooi tijdens het componeren vanalles op een hoop. Daarna laat ik het geheel goed ‘doorkoken’ en pel ik de overbodigheden er laag voor laag af. Wat overblijft, is daarom meestal klaar en kunnen we dan finetunen met de hele band. Dat is veel efficiënter dan dat ik vanaf het begin de feedback van vijf mensen vraagt. Ze doen ook meestal suggesties waarvan ik zelf al wist dat ik ze moest aanpassen.’

Hoe verliepen de laatste jaren voor jullie? Radicaal het roer omdraaien als het schip de wind in de zeilen heeft, is niet evident.

DECRAENE: Ten tijde van De Nieuwe Lichting bestonden we nog maar net, we waren als band nog groen. Ons geluid was gebaseerd op waar we toen naar luisterden, maar achteraf gezien waren we te jong om al een volwassen sound op poten te zetten.

Toen al voelden we aan dat wij van de drie finalisten het moeilijkst waren om op de radio te krijgen. Ons geluid was het moeilijkst te vatten. In de jaren na De Nieuwe Lichting hebben we heel veel geprobeerd. Met onze ep sloten we definitief een hoofdstuk af en dit is het hoogtepunt van een nieuw, eentje waarin we alles zelf willen doen, zodat het klopt.

Elk nummer is geïnspireerd op een film. Toch spreken jullie niet van een conceptplaat.

PIETER-JAN DECRAENE: Pas toen onze eerste single L.A. Confidential af was, zag ik hoe de sfeer van de gelijknamige film er stilaan was ingeslopen. Bij andere liedjes ging het hetzelfde. De songs mochten ook geen blauwdrukken worden van de films waaraan ze refereren. Vaak pikte ik een interessant personage eruit of vroeg ik me af hoe een bepaalde scène verder zou gaan. De titel van de plaat verwijst bewust niet naar een film, opdat de verbanden los genoeg zouden blijven. De gutters zijn voor mij een fictieve, dystopische stad, waar alle films waar de plaat naar verwijst samenkomen. Het is ook die stad die op de platenhoes staat.

Die stad is niet alleen gestoeld op L.A. Confidential, maar ook op The Birds, Donnie Darko en Léon The Professional. Moet een gezellige stad zijn, er wordt behoorlijk wat afgemoord.

DECRAENE: Klopt. Ik ben gefascineerd door de psychologie tussen slachtoffers en seriemoordenaars, meestal seriemoordenaars.

Verklaar je nader.

DECRAENE: Puur in de cinema, hé, ik zoek geen oude assisenzaken op of zo. De beste slechteriken zijn die waarvan je het niet verwacht. Iemand als Hannibal Lecter: proper, belezen, welopgevoed en toch in staat om zulke gruweldaden te verrichten. Het is interessant om te beseffen dat je Lecter wel leuk vindt, je er zelfs in herkent, maar dat veel minder hebt met bijvoorbeeld het slachtoffer of de speurder. Het is een soort Stockholmsyndroom.

Ik heb dat niet alleen met moordenaars, maar ook met andere mensen die aan de rand van de maatschappij staan. Nog meer als ze daar staan omwille van hun eigen, existentiële twijfels.

Voor zo’n zwartgallige uitleg zitten er bijzonder veel lichtvoetige zanglijnen en geluidjes in de plaat.

DECRAENE: Donkerte is te ongenuanceerd. Waar vreselijke dingen gebeuren, gebeuren ook leuke dingen en die zetten de vreselijke dingen alleen nog maar in de verf. Het is vrolijkheid aan de oppervlakte, maar engte daaronder. Denk aan een verjaardagsfeestje, maar met een dood kind in het tuinhuisje dat iedereen uit het oog verloren is.