Na negen jaar solo-, neven- en familieprojecten vielen de drie leden van Yeah Yeah Yeahs elkaar opgeladen opnieuw in de armen. Maar op hun vijfde album zijn ze vergeten voldoende weerhaakjes in te lassen.
Het eerste woord op het eerste nieuwe album van Yeah Yeah Yeahs in negen jaar tijd is ‘lafaards’. Met een uitroepteken. ‘Cowards! / Here’s the sun / So bow your heads / In the absence of bombs’, zo steekt Karen O van wal in Spitting off the Edge of the World, een even apocalyptische als triomfantelijke powerballad, aangedreven door synths met de spanwijdte van een Airbus A380. Grandeur, catharsis, een flinke scheut venijn, en de toon is gezet. Zou je denken.
De Yeah Yeah Yeahs (zangeres Karen O, gitarist Nick Zinner en drummer Brian Chase) waren de weirdo’s uit de school New Yorkse gitaargroepjes die uit de as van 9/11 verrees. Flamboyanter en trashyer dan The Strokes en Interpol, met dank aan de excentrieke, bierfonteinen spuwende frontvrouw, maar ook in gelijke delen maniakaal én melodisch. Die scherpe balans – brutaal maar evengoed exhibitionistisch kwetsbaar – zorgde ervoor dat ze met songs als Maps (uit hun debuut Fever to Tell, 2003) zo veel snaren beroerden.
Ook toen het trio later steeds prominenter popstructuren ging omarmen, en de hymnes ten koste van de waanzin gingen, was er altijd een sneer van Karen O of een ontlading van Zinner die aan het vernis krabde. Die ontregelende momenten ontbreken net iets te veel op Cool It Down. Zo drijft Lovebomb stuurloos af richting het kabbelende water tussen Beach House en Charlotte Gainsbourg, in een wijde boog om het mijnenveld. Wolf is een raar beest: een halve eightiespastiche met mechanische drums en bombastische Night of the Proms-strijkers. Meer Kim Wilde dan iets anders. Fleez refereert opzichtig (en opzettelijk) naar de funkpunkers van ESG (in mindere mate ook naar de discohit Illusion van Imagination) en wordt overeind gehouden door een granieten riff.
Het verpletterende niveau van de openingstrack wordt eigenlijk enkel nog geëvenaard door die andere single, Burning. Een zweem van gospel in de intro, een plagende piano, een kermende gitaar en strijkers die het tempo stuwen, en Karen O die de rek op haar stembanden eindelijk tot het uiterste drijft. Suspense, yes! Sorry: yeah!
Maar acht tracks is mager en twee knalsingles te weinig voor een groep die zo veel tijd genomen heeft om op te laden. Eerder een twijfelachtige ‘mja’ dus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
