Sudan Archives was als kind al anders dan alle anderen. Ook op haar tweede album galoppeert ze gretig tussen pop en experimenteerdrift.
Er bevindt zich geen buitenraam in de kelder van Brittney Parks, maar er ligt wel een grastapijt. De muren zijn behangen met klimop, knuffelbeesten houden er de wacht tussen de samplers, synths en effectpedalen. Parks heeft haar huiselijke fantasiewereldje nodig om te creëren, om te functioneren. Dat was al zo toen ze een kind was, een klein zwart meisje in de Amerikaanse Midwest van Cincinnati dat uit de toon viel omdat ze geobsedeerd was door Ierse vioolmuziek en traditionele culturen uit het Afrikaanse moederland. Deel van een tweeling, dan nog. Ze was anders dan alle anderen, en dat is ze als Sudan Archives nog steeds.
Ga dus niet op haar opvallende exterieur af. Op basis van de weinig verhullende outfits, de uitzinnige pruiken en de lange, felgekleurde nagels zou je een verwantschap met rapdiva’s als Nicki Minaj en Megan Thee Stallion vermoeden. Deze boss lady is echter uit ander ebbenhout gesneden. Ja, ze hangt ondersteboven viool te spelen aan een stripperspaal in de clip bij Selfish Soul, een speelpleinwijsje over empowerment. Hiphop en r&b behoren wel degelijk tot haar muzikaal arsenaal. Maar Parks is naast zangeres en muzikant ook een doe-het-zelfproducer met een ontembare experimenteerdrift, een bricoleur die baslijnen en gitaarriffjes uit haar klassieke instrument plukt, zoals in de Prince-achtige ballade Homesick (Gorgeous and Arrogant) en de kromgetrokken funk van It’s Already Done. Logge breakbeats rollen uit de drumcomputer over jazzy toetsen en blazers in Loyal (EDD), Oost-Europese fiddlemelodieën fladderen rond bronstige G-funk tijdens TDLY (Homegrown Land).
Drie jaar geleden titelde Sudan Archives haar debuutalbum Athena, naar de Griekse godin van de wijsheid en de kunsten, maar ook die van oorlogsstrategie. Er schuilt een wulpse amazone in de zelfverklaarde introvert. Ze legt onzekerheden en trauma’s bloot in haar songteksten, maar tackelt onderwerpen als schoonheidsidealen en een dominante vader onbevreesd met dartele housebeats (ChevyS10, Ciara) of klaterende, Afrikaans geïnspireerde melodieën en uitbundig handgeklap, zoals tijdens de caleidoscopische titeltrack. ‘I’m not average’, herhaalt ze daarin als een mantra. Zeker weten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
