Liefhebbers van melodieuze fuzzpop waren in de Botanique aan het goede adres. Het Londense Yuck, destijds getipt op de prestigieuze ‘Sounds of 2011’-lijst van de BBC, imponeerde al op EuroSonic en Pukkelpop en kwam nu in Brussel zijn jongste cd ‘Glow & Behold’ voorstellen.
DA GIG: Yuck in de Rotonde van Botanique, Brussel op 25/2.
IN EEN ZIN: Yuck liet zich vooral inspireren door noisepop en shoegaze uit de eighties en nineties, maar zijn smaakvolle recyclage deed best verfrissend aan.
HOOGTEPUNTEN: ‘Middle Sea’, ‘Rebirth’, ‘Holing Out’, ‘Get Away’, ‘The Wall’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al behoorden ‘Nothing New’ en ‘Another One’ tot de zwakkere broertjes.
BESTE QUOTE van Max Bloom: “Het is te gek dat we weer in de Botanique mogen spelen, want dit is voor ons de fijnste concertzaal ter wereld. I fucking love this place and everybody in it.”
Het aantal bands dat het verlies van zijn frontman op een elegante manier weet te overleven, valt doorgaans op één hand te tellen. Maar Yuck, dat zich laat vertalen als “bah” of “bweikes”, kreeg het, net als Midlake onlangs, wél voor elkaar. Toen blikvanger Daniel Blumberg er in april vorig jaar de brui aan gaf, zette gitarist Max Bloom gewoon een stap naar voren en dat was dat.
Natuurlijk had die interne verschuiving invloed op het groepsgeluid. Ten tijde van zijn titelloze langspeeldebuut liet Yuck zich nog vooral inspireren door Amerikaanse noise- en powerpopbands uit de jaren tachtig en negentig, zoals Dinosaur Jr, Pavement, Sonic Youth en Guided By Voices. Op de eind vorig jaar verschenen opvolger daarentegen, schurkt het kwartet zich dichter aan tegen de sound van Britse shoegazepioniers als Slowdive en My Bloody Valentine. Bloom klinkt sowieso al iets zachtaardiger dan zijn voorganger, waardoor de muziek op ‘Glow & behold’ een dromeriger karakter heeft gekregen.
Vitamine c
De vraag was vooral of Yuck het -overwegend sterke- materiaal uit zijn beide platen op het podium vlot zou weten te combineren. Welnu, sinds de jongste passage van de band in de Botanique weten we dat onze bezorgdheid ongegrond was. De muziek kende een natuurlijke flow, klonk heerlijk nonchalant en luisterde aangenaam weg, omdat onder de soms stekelige verpakking altijd kwikzilveren melodieën schuilgingen.
Toegegeven, veel nieuws had het kwartet niet in de aanbieding: de muzikanten zochten, zoals veel van hun generatiegenoten die met het internet zijn opgegroeid, hun inspiratie in het verleden Maar in tegenstelling tot Beady Eye, dat een dag eerder in Brussel te zien was, levert die reclyclagewoede bij Yuck wél overwegend verfrissende resultaten op.
De groep schoot overtuigend uit de startblokken met ‘Middle Sea’, het nummer uit haar nieuwe cd dat nog het nauwst aanleunt bij haar vroegere lofi-sound: bruisende pop vol vitamine c en onweerstaanbare harmonieën, verstopt onder een gruizig noiselaagje. In het catchy ‘Lose My Breath’ mochten de van oorsprong Japanse bassiste Mariko Doi en de nieuwe gitarist Ed Hayes samen het grootste deel van de zangpartij voor hun rekening nemen. Het dromerige, in reverb gedrenkte ‘Rebirth’, het radiovriendelijke ‘Out of Time’, stuk voor stuk waren het songs die ook overeind zouden blijven mocht je ze in je eentje op een akoestische gitaar ten gehore brengen.
Springveren
Van de oude bekenden onthielden we vooral het onstuimige ‘Holing Out’, dat werd voortgestuwd door een wurgende ritmesectie en was ingesnoerd door gekartelde, aan J Mascis schatplichtige fuzzgitaren. Maar ook het door Stephen Malkmus beademde ‘Get Away’ en het onweerstaanbare ‘The Wall’, waarin bassiste Mariko Doi haar stembanden mocht uitrollen, werden in ons notitieboekje door meerdere uitroeptekens gevolgd.
De eerlijkheid gebied ons echter ook gewag te maken van enkele minder overtuigende momenten. ‘Nothing New’ klonk ons bijvoorbeeld iets te braaf, te doordeweeks en te zeurderig in de oren. ‘Another One’, een voorsmaakje van de dra te verschijnen ep ‘Southern Skies’, was evenmin een hoogvlieger. Dit was Yuck by numbers: het soort spul dat het viertal met gemak in zijn slaap had kunnen verzinnen. Dat het ook inventiever kon, bleek uit het van New Order geleende ‘Age of Consent’, waar Yuck op het podium een geheel eigen draai aan gaf. Het speelse ‘Georgia’, waar het concert mee werd besloten, klonk minder gruizig dan vroeger, maar gaf ons toch het gevoel dat iemand springveren onder onze schoenen had gemonteerd.
De set, inclusief de twee extraatjes, klokte af in iets minder dan een uur, maar soms is dat gewoon voldoende. En ook al had de groep in de tweede helft even last van een dipje, we hebben ons niet verveeld. De conclusie ligt dus voor de hand: Yuck = Yummie.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Middle Sea / Holing Out / Lose My Breath / Out of Time / Get Away / Rebirth / Nothing New / Another One / The Wall / Age of Consent / Operation // Memorial Fields / Georgia.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier