Aan publieksinteractie had Young Fathers een broertje dood in Trix. Gelukkig waren de stuwende ritmes en de passionele samenzang meer dan genoeg om de aanwezigen in beroering te brengen.
‘Tegenwoordig voelt het alsof iedereen alleen op een eiland zit. Dit album is daar een reactie op. We hebben het een overdosis emotie en menselijkheid gegeven.’ Dat vertelde Kayus Bankole van Young Fathers eerder deze maand aan dit blad over het nieuwe album Heavy Heavy. Een mooie missie die absoluut tastbaar wordt in de passionele gospelsoulhiphop van het Schotse trio.
Ironisch genoeg leken diezelfde Young Fathers in Trix vanop hun eigen eilandje te musiceren. Aan publieksinteractie werd niet gedaan. In feite werden de aanwezigen zelfs amper erkend. Mocht de performance van de Schotten niet zo sterk geweest zijn, zouden we zelfs getwijfeld hebben om hun podiumpresence als ‘arrogant’ te bestempelen. Doordat de muziek zo sterk gebracht werd, mogen we het gelukkig op ‘gefocust’ houden. Bovendien gaf de manier waarop de muzikanten in hun eigen wereldje leefden, gecombineerd met de pulserende ritmes, het optreden haast een ritualistisch kantje.
Aanvankelijk begon het optreden nochtans behoorlijk intiem. Zonder poespas verschenen de Young Fathers ten tonele en zetten ze een a capella gospelnummer in, waarmee de dynamiek tussen de drie stemmen (het kloppende hart van de groep) op een zachte manier in de verf werd gezet. Toen de kordate ritmes van I Saw plotsklaps invielen, ging het energieniveau echter de hoogte in, om nooit meer echt te dalen tot de show voorbij was.
Megafoon
Die aanstekelijke ritmes vormden trouwens een rode draad doorheen de performance. Of ze nu verwoestend klonken (zoals in het opgefokte Queen is dead), Enerverend (Toy), opzwepend (shame) of sluipend (Wow), zelden bracht Young Fathers muziek waarop je niet op z’n minst een beetje kon rondstuiteren. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat twee van de drie extra bandleden die de groep live vervoegden zich met percussie bezighielden: iemand aan de drums, en een manusje van alles dat onder andere de xylofoon bespeelde. Die laatste zorgde tijdens het nerveuze Wow voor een speelse toets in een verder best donker nummer.
Het derde en laatste extra groepslid was een achtergrondzangeres, waarmee er nóg een stem aan de sowieso al manische cocktail van vocals werd toegevoegd. Hoe explosief de onderliggende muziek met momenten ook kan worden, de essentie van Young Fathers blijft in de samenzang zitten. Een nummer als In My View zou bijvoorbeeld nooit zo hard kunnen binnenkomen als alle zangers op het podium niet zo eerlijk het hart op de tong legden. En zelfs een relatief toegankelijk popnummer als Rain or Shine kreeg een intens randje door de energieke call and response tussen de verschillende groepsleden. Tijdens het hoekige Old Rock n Roll pakte Kayus Bankole er dan weer een megafoon bij, om het strijdvaardige karakter van de muziek te benadrukken.
Al mocht het af en toe ook weer wat kleinschaliger klinken. Zo was I heard en atypische maar erg mooie ballade, en ook de eerste helft van Be Your Lady wist te raken voordat het nummer ontspoorde in heerlijke chaos.
Dingen die ‘echt’ voelen
Zoals eerder gezegd leek het aanvankelijk alsof Young Fathers wat afstandelijk op het podium stond. Al snel werd echter duidelijk dat de heren gewoon zo druk bezig waren met hun hart en ziel in de performance te leggen, dat er voor franjes en showmangedrag geen plek en energie meer over waren. Naar eigen zeggen heeft Young Fathers tussen hun vorige album Cocoa Sugar uit 2018 en de nieuwe Heavy Heavy de batterij opgeladen met dingen die ‘echt’ voelen. Deze performance paste perfect in dat plaatje: geen tijd verspillen aan gemaakte emoties en publieksinteractie, enkel de passionele songs op een zo eerlijk mogelijk manier brengen en het dan weer aftrappen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier