Yeasayer @ Handelsbeurs: Dansmuziek voor mensen die niet kunnen dansen

© Anna Palma

De heren van Yeasayer zijn al tien jaar actief, maar van jaknikkerij kun je de drie psychedelische popexperimentalisten uit Brooklyn niet meteen beschuldigen. Op hun jongste cd ‘Amen & Goodbye’ nemen ze alweer enkele stilistische haarspeldbochten en ook tijdens hun feestelijke optreden in Gent kozen ze resoluut voor het avontuur.

DA GIG: Yeasayer + Faces on TV in Handelsbeurs, Gent op 12/6.

IN EEN ZIN: Yeasayer speelde een set vol tintelende popsongs die lichaam én geest aanspraken.

HOOGTEPUNTEN: ‘Henrietta’, ‘2008’, ‘Cold Night’, ‘Sunrise’, ‘Uma’, ‘Ambling Alp’, ‘O.N.E.’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Chris Keating: “Ooit gaven we onze eerste show op het Europese vasteland in Gent en sindsdien waren we hier al een keer of vier. Altijd fijn naar deze prachtige stad terug te keren.”

De ideeënrijke sound van Yeasayer laat zich amper in woorden vatten. Het is een combinatie van springerige elektropop, funky grooves, Bollywoodsoundtracks en keltische folkmelodieën met Afrikaanse en oriëntaalse motiefjes. Toetsenman Chris Keating en gitarist Anand Wilder wisselen elkaar af als leadzanger, maar ook bassist Ira Wolf Tuton drukt zijn stempel op de muziek. Yeasayer, op het podium aangevuld door een vierde man op drums, zijn intellectuele, arty types, wat vooral invloed heeft op hun teksten. De songs uit hun vierde langspeler, ‘Amen & Goodbye’, handelen bijvoorbeeld over het conflict tussen spiritualiteit en wetenschap. Die thema’s worden echter verpakt in even springerige als catchy melodietjes. Die laten zich weinig gelegen liggen aan traditionele songstructuren, maar hebben niettemin een weldadig effect op je heupen en middenrif.

In de studio, waar ze een middenweg bewandelen tussen analoog en digitaal, tussen organisch en futuristisch, hanteren de New Yorksers een rijk geluidspalet dat regelmatig met nieuwe kleuren wordt aangevuld. De nummers van Yeasayer hebben iets theatraals en delirisch, al schuilt er achter hun schijnbaar speelse karakter vaak een hoge graad van abstractie. Je komt niet alle dagen bands tegen die in hun songs de moleculaire structuur van sarin-gas ontrafelen of een wetenschapper ten tonele voeren die een alternatieve kankertherapie heeft ontwikkeld.

Surrealistisch

Vóór Yeasayer ten tonele verscheen, kon het publiek in de Handelsbeurs kennis maken met Faces on TV, de band van wonderkind Jasper Maekelberg. Deze laatste behoort tot de hotste producers en geluidsingenieurs die ons land momenteel rijk is. Zo stelde hij zijn expertise al ten dienste van Mintzkov, Gabriel Rios en Trixie Whitley en deed hij zich als muzikant opmerken bij Yoko en Amongster. Momenteel maakt hij, samen met Maarten Devoldere van Balthazar deel uit van Warhaus, maar met Faces on TV heeft hij net de prima ep ‘Traveling Blind’ uit, waar alle radiohits van de groep op te beluisteren vallen.

u0022Je hoeft niet eens de tekst te kennen. u003cemu003eJust follow your neighbouru003c/emu003eu0022.

Zoals bleek in de Ha’ heeft de groep een aantrekkelijke pure (trip)pop for now people-sound: een eigentijdse combinatie van groove en melodie, van gitaar en elektronica. De nummers deden prikkelend en radiovriendelijk aan, maar zeker niet gladgestreken. ‘Run Against the Stream’ en ‘Love/Dead’ klonken de meeste aanwezigen al vertrouwd in de oren. Dat het nagelnieuwe ‘Gravity’ tot het hoogtepunt van de set uitgroeide, gaf aan dat de toekomst van Faces on TV met vertrouwen tegemoet mag worden gezien.

De Gentse groep viel naast Yeasayer overigens niet uit de toon. De New Yorkers speelden in een surrealistisch decor, vol knap belichte beelden en sculpturen, dat tegelijk naar de klassieke oudheid en naar een verre toekomst leek te verwijzen. Meerstemmige harmonieën en strakke beats vormden het hart van hun tintelende songs.

Onstuimig

Yeasayer maakt weliswaar dansmuziek voor mensen die eigenlijk niet kunnen dansen, maar kreeg de toeschouwers op de voorste rijen toch moeiteloos in beweging. Het concert steunde voor ruim de helft op het recente ‘Amen & Goodbye’, maar liet ook ruimte voor het verleden van het gezelschap. Het met subtiliteitjes volgestouwde ‘Henrietta’ (uit ‘Fragrant World’) was een vroeg hoogtepunt en ook de uitstapjes naar het bijna tien jaar oude ‘All Hour Cymbals’ zorgden voor vreugdevolle taferelen in de zaal. Het wiegende ‘2080’ klonk nog net zo exotisch als toen het voor het eerst aan ons oor kwam knabbelen, terwijl de hoekige funkgitaren in ‘Sunrise’ schatplichtig waren aan Talking Heads. Het werd een vrolijke boel, daar in Gent. Zo kondige Chris Keating ‘Madder Red’ (uit ‘Odd Blood’ aan als een ‘sing along song’. “Je hoeft niet eens de tekst te kennen”, grapte hij. “Just follow your neighbour”.

Van het nieuwe materiaal onthielden we vooral de kwetsbare postpunk van ‘Cold Night’, waarin Wilder na mijmerde over een goede vriend die onlangs uit het leven stapte; het door een kronkelende falset opgetilde ‘Divine Simulacrum’; de onstuimge pop van ‘Dead Sea Scrolls’ en het euforische ‘I am Chemistry’. ‘Uma’ was een teder slaapliedje op een wolk van ijle toetsen en met het speels-extatische ‘Silly Me’ bewees Yeasayer dat het desgewenst best wel simpel en pretentieloos uit de hoek kan komen.

De laatste bissen behoorden tot de populairste nummers van de groep: opgewekt huppelende en stuiterende culthits als ‘Ambling Alp’ en ‘O.N.E.’ lieten het publiek van de Handelsbeurs in feeststemming achter, zodat je je afvroeg waarom Yeasayer door de radio zo stiefmoederlijk wordt behandeld. Maar dat was even niet van tel. Want Keating en Co. zorgden voor een heerlijke avond die lichaam én geest aansprak.

(Dirk Steenhaut)

DE SETLIST: Half Asleep / Gerson’s Whistle / Henrietta / 2080 / Cold Night / Madder Red / Tightrope / Divine Similacrum / Dead Seas Scrolls / Sunrise / I Am Chemistry // Uma / Silly Me / Ambling Alp / O.N.E.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content