Na Dirty Projectors en Grizzly Bear strikte de AB met Yeasayer alweer een experimentele band uit Brooklyn. Ook dít kwartet wist met zijn borrelende fusie van future soul, gedementeerde r&b, dub en eighties synthpop moeiteloos te overtuigen.
DA GIG: Yeasayer in AB, Brussel op 8/12.
IN EEN ZIN: Yeasayer bewees dat ideeënrijk niet per se synoniem is met ontoegankelijk en dat futurisme en nostalgie geen tegengestelde begrippen hoeven te zijn.
HOOGTEPUNTEN: ‘Henrietta’, ‘2080’, ‘Longevity’, ‘O.N.E.’, ‘Madder Red’, ‘Ambling Alp’, ‘Wait For The Summer’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Chris Keating: “Enkele jaren geleden namen we hier een live-plaat op. We hadden dat om het even waar kunnen doen, maar we kozen voor de AB omdat we ons hier thuis voelen. Dit is echt een te gekke plek.”
Goed een maand na Dirty Projectors en Grizzly Bear was met Yeasayer alweer een experimentele band uit Brooklyn in de AB te gast. En ook dít kwartet wist, dank zij zijn borrelende fusie van future soul, gedementeerde r&b, dub en eighties synthpop moeiteloos te overtuigen. Gebrek aan ambitie kun je Yeasayer alvast niet aanwrijven. Eclecticisme is voor de groep een levenshouding en dat verklaart waarom haar genre-overschrijdende muziek voortdurend van vorm en kleur verandert. Op haar debuut-cd ‘All Hour Cymbals’ uit 2007 koppelde ze nog oriëntaalse en Afrikaanse invloeden aan folk- en progrock, terwijl opvolger ‘Odd Blood’ het vooral van maximalistische elektrodisco moest hebben.
Het dit jaar verschenen ‘Fragrant World’ werd op gemengde kritieken onthaald, maar intussen is gebleken dat de plaat iets meer tijd nodig heeft dan de critici er op het moment van de release veil voor hadden. De nummers, gedomineerd door elastische grooves, bubbelende synths en donkere, soms bijtende teksten, zijn immers zo gelaagd dat ze hun geheimen pas na herhaalde beluisteringen prijs geven.
Joie de vivre
Het podium van de AB was bezaaid met diamantvormige sculpturen, gemaakt uit spiegelglas, die, door de manier waarop ze het licht weerkaatsten of geprojecteerde beelden opvingen, een bevreemdend sfeertje opriepen. Het paste perfect bij Yeasayers futuristische funk en paranoïde disco, die volgens de bandleden inhoudelijk geïnspireerd is door de film ‘Blade Runner’ en vormelijk door de dansplaten van Aaliyah en Teddy Pendergrass.
Tijdens hun huidige tournee worden gitarist Anand Wilder, toetsenman Chris Keaton en basist Ira Wolf Tuton aangevuld door drummer Michael Cale Parks. Na ‘Paper’, de nonlineaire opener, kwam de groep al meteen op de proppen met het catchy ‘Henrietta’, geïnspireerd door een vrouw uit Baltimore wier kankercellen, na haar dood in 1951, werden bewaard voor wetenschappelijk onderzoek.
Een thema als onsterfelijkheid kwam ook aan bod in het robotachtige, met allerlei rare geluiden doorspekte ‘Longevity’, waarin een losgeslagen vioolsample werd losgelaten. De meerstemmige zangpartijen werden afwisselend aangezwengeld door Wilder en Keaton. De eerste toonde zich van zijn beste kant in het even springerige als hitgevoelige ‘O.N.E.’, het onweerstaanbare ‘Madder Red’, het door een vermangelde Byrdsgitaar ingeleide b-kantje ‘Don’t Come Close’ en het op stevige baslijnen geplante ‘Folk Hero Schtick’, waarin een synthetische free-jazzsax werd opgediept.
De tweede ging voluit in ‘2080’, de toekomstgerichte discofunk van ‘Reagan’s Skeleton’ (een sneer aan het adres van de neocons die dezer dagen pleiten voor de rehabilitatie van de conservatieve veertigste president van de VS) en de hemelse, in joie de vivre gedrenkte scifipop van ‘Ambling Alp’, door Tuton nar het einde toe gepimpt met een inventieve bassolo.
Confetti
We hadden het al anders geweten, maar dit keer had Yeasayer er geen enkele moeite mee de toeschouwers bij haar zinnenprikkelende verhaal te betrekken. Er werd consequent gejongleerd met sprankelende ideeën, verrassende details, memorabele hooks en psychedelische terzijdes. Zo broeide er altijd wel iets onverwachts in de de songs. Door de hoge falset van Chris Keating vertoonde de muziek occasioneel zelfs raakpunten met die van Justin Timberlake en de Scissor Sisters. Gelukkig bleef het kitschgehalte beperkt, al droeg een meisje uit het publiek er, met behulp van een grote zak confetti, wél toe bij dat de avond een feestelijk randje kreeg.
Tot slot deelde Yeasayer nog een handvol bis-cuits uit, waaronder ‘Fingers Never Bleed’, een intrigerende collage van gesamplede stemmen, en het ongedurige ‘The Devil and the Deed’. ‘Tightrope’ was de bijdrage van de groep tot ‘Dark Was The Night’, een compilatie ter onderstening van het aidsonderzoek die enkele jaren geleden uitkwam, en ‘Wait For The Summer’ bleek de gedroomde uitsmijter in een set zonder inzinkingen of zwakke plekken.
Na anderhalf uur slaagden de New Yorkers erin van alle aanwezigen eensgezinde Yeasayers te maken. Want tegen zoveel overtuigingskracht was echt geen kruid gewassen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Blue Paper / Henrietta / 2080 / Longevity / O.N.E. / Don’t Come Close / Madder Red / Demon Road / Folk Hero Schtick / Reagan’s Skeleton / Ambling Alp // Fingers Never Bleed / Devil and the Deed / Tightrope / Wait For The Summer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier