Wu Lyf @ ABClub

Is er in een klimaat waar sociale netwerken alomtegenwoordig zijn en informatie over alles en iedereen met een eenvoudige muisklik van het net te plukken valt, nog ruimte voor mysterie? De Britse band Wu Lyf, die zaterdag aantrad tijdens het Dominofestival, toont aan van wel.

DA GIG: Wu Lyf tijdens Domino in AB, Brussel op 9/4.

IN EEN ZIN: De door orgel, pittige afrogitaartjes en rauwe zang gedomineerde muziek van Wu Lyf hield het midden tussen veerkrachtige sixtiespunk, psychedelische kamerpop en eighties garagerock: weinig nieuws onder de zon, maar good fun.

HOOGTEPUNTEN: ‘LYF’, ‘Such A Sad Pupppy Dog’, ‘Concrete Gold’, ‘Heavy Pop’.

DIEPTEPUNT: ‘Whip My Hair’, een cover van Willow Smith, de tienjarige opvolgster van Rihanna.

BESTE QUOTE: niet gehoord. Want Wy Lyf kwam op het onzalige idee de bassist alle aankondigingen te laten doen in een soort Frans dat geen hond begreep. Wat deze Britten al niet doen om hun enigmatische imago intact te houden.

Marketingspecialisten zullen het bevestigen: wat geheimzinnig is, spreekt tot de verbeelding. Wu Lyf, een obscuur combo uit Manchester, heeft dat goed begrepen. Wie naar zijn website surft, waant zich op het forum van een dubieuze sekte of een terroristische cel, krijgt bijbelse voorspellingen over de apocalyps of cryptische propaganda te lezen en stuit op foto’s waarop enkel gemaskerde kerels te zien zijn. Verwarrend? Check. Intrigerend? Welja, zeker wanneer Wu Lyf een acroniem blijkt te zijn voor World Unite – Lucifer Youth Foundation en je op YouTube songs aantreft met titels als ‘Lucifer Calling’ of ‘Split It Concrete Like The Golden Sun God’.

Aanvankelijk wisselde de groep, die nooit interviews geeft, voor ieder optreden van naam en hield ze de identiteit van haar leden angstvallig geheim. Het zorgde prompt voor een oorverdovende buzz in de blogosfeer. Zo kon je lezen dat Wu Lyf zijn eerste ep uitbracht in een oplage van slechts veertien (!) handgemaakte exemplaren, die tegen 50 pond van eigenaar veranderden, en dat de band op het podium een primitief kruis met het opschrift LYF achter zich aan zeulde. In pogingen te beschrijven wat ze hadden gehoord, kwamen recensenten telkens ergens anders uit: de een had het over een kruising van Swans met Spiritualized, de ander over de bastaardszonen van Foals en Health of over een surrealistische versie van Happy Mondays. Maar de eindconclusies waren wel verrassend gelijklopend, en kwamen neer op: “fucking amazing”. De strategie van Wu Lyf sorteerde dus effect, want er volgden concerten in New York, Les Transmusicales in Rennes en nu op Domino. Niet kwaad voor een kwartet dat pas op 13 juni zijn debuut-cd ‘Go Tell Fire To The Mountain’ uitbrengt. In eigen beheer nog wel. Alle platenlabels die in de rij stonden om Wu Lyf te tekenen werden immers vrolijk wandelen gestuurd.

Alle heisa ten spijt oogden de jonge twintigers, die in de AB op het podium verschenen, teleurstellend normaal. Blikvanger was zanger-toetsenman Ellery Roberts, een man met een rauwe, gekartelde stem die het midden hield tussen die van Screaming Jay Hawkins, Joe Strummer en Tom Waits. Vanaf opener ‘Cave’ klonk Wu Lyf maniakaal en gedreven, maar echt vernieuwend of origineel zouden we zijn muziek toch niet durven te noemen. De nummers – soms heftig, vaker nog traag- deden afwisselend denken aan veerkrachtige sixties punk, pschedelische kamerpop en de eighties garagerock van The Lyres. De nadruk lag voorts op de theatrale orgelsound, tribale ritmen en een tintelende, naar Afrika lonkende gitaar, van het type dat je ook bij Local Natives of Yeasayer aantreft. De single ‘LYF’, die qua sfeer enigszins aanleunde bij ‘Armagideon Time’ van The Clash, werd zelfs al op herkeningsapplaus onthaald. De krautrockgospel van ‘Such A Sad Puppy Dog’ was op een walstempo geplant, terwijl stuiterende songs als ‘Spitting Blood’ en ‘Concrete Gold’ uitpuilden van de catchy motiefjes.

Grappig was wel dat Roberts na ieder nummer opstond van zijn pianokruk, even over het podium ijsbeerde, een slok nam en dan weer ging zitten om het volgende liedje in te zetten. Afsluiter ‘Heavy Pop’, een van de prijsbeesten van Wu Lyf, werd treiterig aangekondigd als een R. Kelly-cover. Maar de enige bis was dan weer wél geleend: een rommelige en beschamend slechte improvisatie op ‘Whip My Hair’, vorig jaar nog een hit voor het tienjarige kindsterretje Willow Smith, met een flard uit Dylans ‘Lay Lady Lay’ er bovenop.

Hebben we nu de toekomst van de popmuziek gezien, wil u weten? Wu Lyf is zeker een fris, jong bandje dat met jeugdig enthousiasme te keer gaat en enkele catchy popliedjes in de aanbieding heeft. Maar laat ons toch maar nuchter blijven.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Cave / LYF / Such A Sad Puppy Dog / Summas Bliss / Spitting Blood / Dirt / Concrete Gold / Christ Mass / We Bros / Heavy Pop // Whip My Hair.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content