Wire @ Botanique: Een enkeltje richting Toekomst

© Yvo Zels

Na 38 jaar is de gesofisticeerde artpunk van Wire nog altijd even uniek. De groep blijft trouw aan de sound die ze haast vier decennia geleden heeft ontwikkeld, zonder ook maar één moment gedateerd te klinken. In de Botanique bewezen de inventieve Britten andermaal dat koppigheid loont.

DA GIG: Wire in de Orangerie van Botanique, Brussel op 1/12.

IN EEN ZIN: Een melodieus, puntig en krachtig concert van een kwartet dat halsstarrig weigert achterom te kijken.

HOOGTEPUNTEN: ‘Silk Skin Paws’, ‘Burning Bridges’, ‘Sleep-Walking’, ‘Split Your Ends’, ‘Swallow’, ‘Harpooned’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: Colin Newman richtte zich zelden rechtstreeks tot het publiek, en wanneer hij toch iets zei, was het helaas onverstaanbaar.

Echte hits hebben de heren van Wire nooit gehad. Liever dan zich te plooien naar de wetten van de muziekindustrie, doen ze gewoon waar ze zin in hebben. Voor marketeers zijn Colin Newman en zijn vrienden een ware nachtmerrie, maar hun invloed op de muzikantengeneraties die na hen kwamen, van Henry Rollins tot R.E.M. en van Steve Albini tot Damon Albarn, valt moeilijk te overschatten. Wire is de cultband ‘par excellence’: onvoorspelbaar, tegendraads en, vooral, wars van nostalgie.

Het kwartet zou makkelijk grote zalen kunnen uitverkopen mocht het, zoals veel van zijn generatiegenoten, bereid worden gevonden zijn klassieke platen uit de seventies en eighties integraal ten gehore te brengen. Maar Wire vertikt het op zijn lauweren te rusten. Want waarom zou je het verleden opwarmen als je in het Hier en Nu kunt leven en er nog zoveel nieuwe werelden te exploreren vallen? “Wire is a one-way trip“, houden de heren vol. Hun interne gps wijst slechts één richting aan: rücksichtlos voorwaarts. Maar aangezien een bewegend doelwit moeilijk te raken is, blijft de groep ook het publiek altijd enkele stappen voor. En net die ongrijpbaarheid vormt het grootste obstakel voor commercieel succes.

Retrofuturisme

Wire belijdt een even merkwaardige als onvoorspelbare vorm van retrofuturisme. In zijn songs toont de band zich tegelijk betrokken en afstandelijk en koppelt hij brute kracht aan een hoge graad van abstractie. In de teksten van bassist Graham Lewis gaan alledaagse observaties hand in hand met surrealisme, terwijl in muzikaal opzicht alles in het teken staat van eenvoud en helderheid. Vandaag bestaat Wire uit drie kalende zestigers en één relatief jonge, langharige gitarist, Matthew Simms, die in april 2010 de groep kwam vervoegen en sindsdien oerlid Bruce Gilbert vervangt. De eerder dit jaar verschenen titelloze veertiende langspeler van Wire is misschien wel zijn meest poppy en toegankelijke ooit. Met thema’s als digitale communicatie, paranoia en de exploitatie van angst sluit de plaat bovendien perfect aan bij de huidige tijdgeest.

Dat nieuwe werk vormde ook de ruggengraat van het concert in de Botanique: melodieus, puntig en iets lineairder dan we van de groep gewend waren. Opener ‘Blogging’ haalde uit naar de egocentrische wereld van de sociale media. Het door een strakke motorik beat van Robert Grey aangedreven ‘Burning Bridges’, over hartzeer en slapeloze nachten, klonk dan weer verrassend romantisch, terwijl door metalige gitaren gestutte nummers als ‘Joust & Jostle’, ‘Split Your Ends’, ‘High’ en ‘Octopus’ uitblonken in nervositeit en jachtigheid. Vaak konden we ons trouwens niet van de indruk ontdoen dat de songs in Brussel iets sneller werden gespeeld dan op de jongste cd, alsof Wire op de hielen werd gezeten door een roedel bloeddorstige hyena’s.

Klassieke popliedjes als ‘In Manchester’, ‘Swallow’ en het gloednieuwe ‘Wolf Boar’ klonken doorvoeld en catchy en werden door Simms, die zijn gitaar vaak als een schurende synth deed klinken, consequent van prikkelende motiefjes voorzien. Jammer genoeg toonde Colin Newman zich, zeker live, een beperkte zanger en verzoop zijn stem iets te vaak in de geluidsbrij om je de hele tijd bij de les te houden.

Geestesziekte

Ooit was er een tijd dat Wire categoriek weigerde ook maar één oudere song te spelen. Van die extreme houding zijn de heren tegenwoordig afgestapt, maar in Brussel meden ze nog steeds ieder nummer waar ze hun reputatie aan te danken hebben. Twee keer grepen ze terug op de cd ‘A Bell Is A Cup’ uit 1988, met het pittige ‘Boiling Boy’ en het onverslijtbare ‘Silk Skin Paws’, waarin de prachtige samenzang van Newman en Lewis als bonus fungeerde. Tweemaal mocht de bassist de microfoon helemaal overnemen: in het grofkorrelige ‘Mekon Headman’ (uit ‘Object 47’) en het gecroonde ‘Blessed State’ (uit ‘154’), dat werd opgedragen aan een zekere Annik. Geen idee of daarmee Annik Honoré, de vorig jaar overleden Belgische vriendin van Ian Curtis werd bedoeld, maar het had zeker gekund.

Het punky ‘Stealth of A Stork’ en het tot de bissen opgespaarde ‘Adore Your Island’, waarin de golvende gitaren nog eens vervaarlijk buiten hun oevers traden, waren de enige verwijzingen naar ‘Change Becomes Us’, het vorige werkstuk van Wire uit 2013.

Wat ons betreft waren de hoogtepunten van de set ook de donkerste: het trage maar dreigende ‘Sleep-Walking’, waarin de psychedelische invloed van Syd Barrett duidelijk hoorbaar was, en het op een dikke geluidsmuur balancerende, repetitieve ‘Harpooned’, waarin Colin Newman het over geestesziekte en hulploosheid had. Als extraatjes volgden nog pure punkuitbarstingen zoals het slechts 41 seconden durende ‘Brazil’ en het met feedback gelardeerde ‘Used To’, respectievelijk uit ‘Pink Flag’ en ‘Chairs Missing’. Twee knipoogjes naar de beginperiode van de band, maar zeker geen nummers die in het collectieve bewustzijn dezelfde plaats beleden als ‘Ex-Lion Tamer’, ’12 X U’, ‘Dot Dash’, ‘Lowdown’, ‘Heartbeat’ of ‘Outdoor Miner’.

We zeiden het al, Newman, Lewis en Grey zijn tegendraadse artiesten die nooit uit zijn geweest op gemakkelijk succes. Voor alle duidelijkheid: dit was zeker niet het beste of meest uitdagende concert dat we van Wire al hadden meegemaakt, maar imponerend was het wél. Altijd hetzelfde en toch altijd anders: ga daar bij, pakweg, The Stones of Coldplay maar eens om.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Blogging / Joust & Jostle / Boiling Boy / Silk Skin Paws / Wolf Boar / Mekon Headman / Burning Bridges / High / In Manchester / Sleep-Walking / Stealth of A Stork / Split Your Ends / Octopus / Blessed State / Swallow / Harpooned // Brazil / Adore Your Islands / Used To.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content