Een handvol radiohits, een miljoen kopers voor hun eeerste cd, een uitverkochte AB: White Lies wordt door het jonge volkje innig in de armen gesloten. ‘Rituals’, de nieuwe cd van het Londense trio, is pas twee maanden uit, maar de songs werden al woord voor woord meegebruld.
DA GIG: White Lies in AB, Brussel op 23/3.
IN EEN ZIN: een bombastische set waarin af en toe een catchy nummer opdook, het is blijkbaar een formule waarmee een band vandaag de dag razend populair kan worden.
HOOGTEPUNTEN: ‘To Lose My Life’, ‘Farewell to the Fairground’, ‘Death’.
DIEPTEPUNTEN: wil u echt dat we ze allemaal opsommen?
BESTE QUOTE van zanger-gitarist Harry McVeigh: “Dit is een zeer bijzonder concert voor ons. Niet alleen omdat dit het laatste is van onze huidige tournee, maar omdat we in Brussel zijn. Want dit is de stad waar we onze debuut-cd opnamen en waar voor ons alles begon. Jullie warme ontvangst betekent dus alles voor ons.”
Laten we meteen met de deur in huis vallen. Er zijn drie dingen waar wij in popmuziek een gloeiende hekel aan hebben: pathos, bombast en holle retoriek. En laat dat nu net drie wezenskenmerken zijn van het oeuvre van White Lies. Oeps! Maar goed, wij zijn lid van Greenpeace, Amnesty International en het WWF, dus togen we met open vizier naar de AB waar de heren uitbundig werden toegejuicht door hetzelfde publiek dat hen week na week naar de hoogste regionen van ‘De Afrekening’ stemt.
Wellicht hebben we niet lang genoeg doorgeleerd om de populariteit van White Lies (of die van Muse, nu we er even bij stilstaan) te kunnen verklaren. Niettemin zijn wij de laatsten om drie jonge twintigers het succes te misgunnen. Een villa met zwembad, een jaguar voor de deur, een fotomodel in hun sponde, allemaal goed en wel. Maar moesten ze nu écht de platencollectie van hun ouders recycleren? Want wat die jongens hebben uitgevreten met de erfenis van eightiesbands als Echo & The Bunnymen, Psychedelic Furs, Joy Division en de vroege Simple Minds, zou eigenlijk bij wet verboden moeten worden. Niet alleen maakten White Lies er een kleurloos carbonnetje van, tot overmaat van ramp graaiden ze ook nog in de container waar de laatste restjes Tears for Fears en Ultravox lagen na te smeulen.
In Brussel werden zanger-gitarist Harry McVeigh, bassist-tekstschrijver Charles Cave en drummer Jack Brown aangevuld met een toetsenspeler en een tweede gitarist. Ondanks die numerieke versterking klonk hun muziek ontstellend rechtlijnig en was er van podiumuitstraling nauwelijks sprake. White Lies dienden zich aan als keurige middle class kids die zich probleemloos voor accountants of vastgoedmakelaars zouden kunnen uitgeven. In McVeigh bleek ook een aarzelende volksmenner te huizen. Met ‘A Place to Hide’, ‘Is Love’ en ‘Streetlights’ werd de toon gezet: hoogdravende, onheilszwangere teksten over grote thema’s als dood, verlies, geloof en liefde, en melodieën die door de overdaad van ijle keyboardpartijen zo opgezwollen klonken, dat je hen uit gezondheidsoverwegingen prompt naar een diëtist(e) had willen sturen.
White Lies schrijven geen songs maar hymnes, met refreinen die bedacht zijn om in groote stadions te worden meegebruld en waarin ieder detail buitenproportioneel is opgeblazen. In ‘E.S.T.’ zat zoveel galm op de drums dat iedere tik op de vellen de allure kreeg van een donderslag. In ‘Bad Love’ waande de man aan het klavier zich Johann Sebastian Bach zelve, al kon dat niet verhullen dat de nummers bijna allemaal op een gelijkaardige manier waren opgebouwd. Wie zweert bij groots en monumentaal, dient een bedreven architect te zijn, maar hoe graag White Lies ook het muzikale ekwivalent van de Sagrada Família zouden neerpoten, voorlopig missen hun bouwwerken daartoe zowel de techniek als de verbeelding.
In de AB kwamen de doemnummers die in een poppy verpakking zaten nog het best uit de verf: het gedreven ‘To Lose My Life’, het van manisch drumwerk voorziene ‘Farewell to the Fairfround’, het veerkrachtige ‘Death’. Tijdens de schaarse momenten waarop ze het Grote Gebaar even achterwege lieten, konden we ons met White Lies best wel verzoenen. Maar tijdens de bissen, was het alweer knarsetanden geblazen. Let wel, de toeschouwers vonden het allemaal geweldig en waren één en al adoratie. Wie zijn wij dan om te kniezen? Thuis hebben we het fantastische ‘From the Lion’s Mouth’ van The Sound nog eens opgezet. Uit 1981. Benieuwd wie in 2041 zijn plaatjes van White Lies nog boven haalt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: A Place to Hide / Holy Ghost / To Lose My Life / Strangers / E.S.T. / Is Love / Streetlights / Farewell To the Fairground / Peace & Quiet / Bad Love / Death // Unfinished Business / The Power & The Glory / Bigger Than Us.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier