Op de tweede festivaldag van We Are Open stelde Trix opnieuw veertien Belgische nieuwlichters in vijf uur tijd voor. De ideale opzet om een glimp van de sterren van de komende festivalzomer op te vangen.
HYPOCHRISTMUTREEFUZZ
Wie? Vier zotten en één die zelfs buiten die categorie valt: Ramses Van den Eede – zoon van acteur Peter – is de spilfiguur van de meest geflipte band van Gent.
Klinkt als ‘psychotische rock’ of ‘neo-zunk’, aldus Hypochristmutreefuzz.
Beluister The Spitter, want ondanks de overweldigende gekheid is het een aanstekelijk nummer.
Hypopotomonstrosesquippedaliophobia, zo heet Hypochristmutreefuzz’ debuutplaat die op 27 januari verscheen. Je hoeft de muziek niet te kennen om te begrijpen: Hypo is geen doorsnee muziekgroepje. Het vijftal doet niet mee aan titels die goed bekken of liedjes die gemakkelijk in het oor liggen. Zelfs headbangen is moeilijk, want ritme- en tempowissels zijn legio. Hypo schudt je door elkaar tot je helemaal de kluts kwijt bent.
Hypo kwam volledig tot zijn recht in een livesetting. De drumsalvo’s en angstaanjagende bassen deden de grond daveren. Tl-lampen hingen aan het plafond, over boxen en rond de nek van verschillende bandleden. Die tl-lampen knipperden, zoals ze dat in horrorfilms altijd doen. Het monster? Ramses Van den Eede. Hij rapte, schreeuwde, kronkelde en lachte als een maniak. “I am feeling way to much!”, weerklonk het in Hypochondria.
Natuurlijk kroop Van den Eede tijdens het laatste nummer het publiek in. Al snel wist niemand nog waar hij was, tot hij plots met zijn gezicht op zo’n vijf centimeter van het jouwe kwam te staan. Zijn opengesperde ogen zullen je in jouw ergste nachtmerries achtervolgen. De kluts, die waren wij alleszins kwijt. Ga kijken, als je geen gevoelige maag hebt. Believe the hypo!
Brutus
Wie? Drie kabaalmakers uit Leuven, met drumster en zangeres Stefanie Mannaerts aan kop.
Klinkt als een stomp in de maag.
Beluister All Along, de verschroeiende single van debuut Burst (3 februari).
Brutus heeft een herkenbare sound. Indrukwekkend, aangezien zijn debuut slechts een week oud is. De band schippert tussen metal, math rock, punk en shoegaze. De bezielde zang van Stefanie Mannaerts is de lijm die deze waanzinnige combinatie bij elkaar houdt.
“We skippen het tweede trage,” liet Mannaerts de band en het publiek weten. Geen tijd te verliezen, dus vuurde Brutus de ene na de andere kanonkogel door de Trix. Meer dan een bas, drum, gitaar en microfoon had het drietal niet nodig om de hardste set van We Are Open te spelen. Ook entertainend zijn Mannaerts’ bindteksten: “Sommige liedjes staan op ons debuut. Het volgende ook. Het vorige ook. Nog eens dat daarvoor niet. Dat daar nog eens voor wel.” Vorige week in de AB speelde Brutus iets strakker, maar de band ging voluit en de vonk sloeg over.
Newmoon
Wie? Vier gitaristen en een drummer met een repetitiekot in de Kempen.
Klinkt als muziek van een zeldzame soort in België: shoegaze.
Beluister Head Of Stone, de prachtige single van Newmoons eerste langspeler Space (oktober 2016).
Laat het een pak van jouw hart zijn: Newmoon heeft niets met de Twilight-franchise te maken. De band koos namelijk de titel van Elliot Smiths compilatiealbum New Moon dat na zijn dood werd uitgebracht. Smith en Newmoon hebben alvast een ding met elkaar gemeen: ze mikken allebei op het hart.
Een tirade van Kanye West opent het optreden: “Anyone who wants to sit around and talk shit, they’re taking too much time talking shit instead of getting up off their ass and follow their dreams.” Een mooie boodschap die de band door middel van mooie zanglijnen en dito gitaarwalmen probeerde over te brengen.
Newmoons referentiepunten waren shoegazelegendes Ride en Slowdive, twee bands die in de jaren negentig een stempel op de alternatieve muziek drukten. Niet dat Newmoon gedateerd klonk: shoegaze heeft nooit genoeg aandacht gekregen om oud te worden. De band speelde dan nog de ziel uit het lijf, wat ware hoogtepunten als Head Of Stone en Aria – het dichtst Newmoon al kwam bij een perfecte popsong – opleverde.
Zimmerman
Wie? Simon Casier, de bas van Balthazar, koos de geboortenaam van BobDylan om als soloartiest naar buiten te treden.
Klinkt als een huwelijk tussen Balthazar en The Strokes.
Beluister What Will We Do? And When?, want single Someday Maybe zal je toch al van op de radio kennen.
We willen weleens struinen door de audiobestanden op de computers van Balthazar-bandleden: daar moet onontdekt goud tussen zitten. Balthazar stond nog geen twee maanden op pauze en Maarten Devoldere (Warhaus) en Simon Casier hadden al elk een soloplaat uit. Twee uitstekende platen, ook. Casier kwam de zijne voorstellen op We Are Open. Daar bewees hij meteen dat hij méér is dan een bassist: hij heeft niet eens een basgitaar in de hand gehad.
Als Zimmerman brengt Casier, geruggensteund door een toetsenist en een drummer, kleine liedjes die je al na één keer horen kunt meezingen. Spontaneïteit troef, alsof hij zijn nummers ter plekke aan het verzinnen was.
Tijdens You Won My Heart duetteerde hij met zijn vriendin Noémie Wolfs, die zelf bewees dat ze Hooverphonic al lang achter zich heeft gelaten. Samen dansten ze even. Met Hard To Pretend sloot Casier zijn straffe optreden af. Ja, soms deed Zimmerman denken aan Balthazar, maar is dat zo erg? Als het liedjes als Someday Maybe en What Will We Do? And When? oplevert, dan des te liever.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
