Wat een vrouw, wat een visie: Neneh Cherry imponeert in de AB

Neneh Cherry behoorde altijd al tot de voorhoede van de popmuziek. Dat demonstreerde ze ook nu weer in de AB, met een pakkend concert dat grotendeels in het teken stond van haar jongste langspeler Broken Politics. De essentie? ‘Life is funny, then you die’.

In de voorbije dertig jaar bracht ze slechts een vijftal soloplaten uit, maar tussendoor liet Neneh Cherry zich nog opmerken met CirKus, het experimentele jazzensemble The Thing en het hardcore-technogezelschap Rocketnumbernine. Welke stijlen ze ook aanpakte, haar werk bleef altijd van hoog niveau. We waren er vooraf dus vrij gerust op dat haar nieuwe passage in Brussel ons niet teleur zou stellen.

Eind vorig jaar kwam de Zweeds-Britse zangeres op de proppen met het bespiegelendeBroken Politics, een werkstuk dat geïnspireerd was door alles wat dezer dagen zoal fout gaat in de wereld. Toch verloor Neneh Cherry zich niet in holle slogans. Haar tussen hoop en wanhoop balancerende songs handelen vooral over de manier waarop maatschappelijke gebeurtenissen haar innerlijke leven beïnvloeden en aantasten.

Net als het inmiddels al vier jaar oude Blank Project is Broken Politics een intens persoonlijke plaat. Maar waar haar vorige langspeler werd ingegeven door de dood van haar moeder en haar worstelingen met depressie, eist deze keer de actualiteit de aandacht op. Kieran Hebden, alias Four Tet, stond ook nu weer in voor de productie. Cherry’s jongste worp landde in hetzelfde kraambed als zijn eigen New Energy, wat wellicht verklaart waarom de sfeer en instrumentatie gedeeltelijk overlappen. OpBroken Politics kreeg la Cherry voorts de hulp van Robert ‘3D’ del Naja van Massive Attack en goochelde ze met samples uit het oeuvre van The Last Poets, King Tubby en Ornette Coleman.

Neneh Cherry is een vrouw met een visie, die enkel al uit de ongebruikelijke samenstelling van haar zeskoppige band af te leiden viel. In het halfduister ontwaarden we twee laptopartiesten, onder wie haar echtgenoot en songschrijfpartner Cameron McVey, die instonden voor de elektronische loops en beats. Geen drummer in Brussel, wél twee percussionisten, en voorts een bassist en een harpiste. Die combinatie van geprogrammeerd en organisch zorgde voor een zinnenprikkelende sound die perfect aansloot bij de aard van het materiaal.

Ons viel alleszins op dat de nieuwe songs in hun live-context pas écht tot leven leken te komen.Vanaf Fallen Leaves passeerde bijna alles uit Broken Politics de revue en daarbij werd een fascinerend geluidsuniversum blootgelegd. Shotgun Shack was een ode aan de acties van Amerikaanse scholieren tegen vrije wapenverkoop, het dubby Kong was ingegeven door de vluchtelingencrisis en in Deep Vein Trombosis, waar de brexit nog in nazinderde, vergeleek Neneh Cherry de ongelijkheid in onze samenleving met een klonter die in je aderen de bloedcirculatie belemmert.

Het doorvoeldeBlack Monday, waarin de bassist de snaren met een strijkstok bewerkte en hiphop de hartslag aangaf, schreef de zangeres na een betoging in het conservatieve Polen waarbij vrouwen het recht op abortus opeisten. ‘Niet te geloven dat er nog landen bestaan waar vrouwen niet de baas zijn over hun eigen lichaam en het hen niet is toegelaten hun eigen moeilijke beslissingen te nemen’, verzuchtte Cherry.

In Synchronised Devotion, dat werd versierd met een mooie vibrafoonsolo, had ze het over de wijze waarop zintuiglijke waarnemingen ons geheugen kleuren, terwijl het tintelende Faster Than the Truth illustreerde hoe desinformatie enfake news steeds vaker worden ingezet om een ideologische agenda te dienen. In het dansbare Natural Skin Deep moest het gesampelde getoeter er ons aan herinneren dat Neneh de stiefdochter was van de befaamde jazztrompettist Don Cherry. En tijdens Blank Project hoorden we plots weer de nerveuze grootstadsvibe uit haar vorige plaat.

Koetjes en kalfjes

De zangeres had er weinig moeite mee op een natuurlijke manier met haar publiek te communiceren. Ze kwam goedlachs en sympathiek over en was niet gespeend van enige gezonde zelfrelativering. Ze vertelde dat ze volgende week jarig is (‘I’m almost 55, motherfuckers!), toonde zich blij dat ze in de grote zaal mocht spelen (‘Dankzij jullie ben ik gepromoveerd’) en praatte gezellig over koetjes en kalfjes. Tijdens het rapgedeelte van haar oude hitManchild liet haar geheugen het even afweten(‘This shows you how old school I am’), zodat ze het nummer diende over te doen. Naar het einde van de set toe doken overigens nog meer oldies op, zoals het samen met Youssou N’Dour geschreven 7 Seconds (met McVey in de rol van de Senegalese superster) en het alom meegebrulde Buffalo Stance. Misschien wel leuk voor de nostalgici onder de toeschouwers, maar al bij al vielen die oude hits naast de nummers uit Broken Politics behoorlijk uit de toon. In ons boekje noteerden we iets over een ongelukkige stijlbreuk.

Als laatste bis serveerde Neneh Cherry nog haar hiphopbewerking van Cole Porters I’ve Got You Under My Skin, ooit opgenomen voor een aids-benefiet. Sirenes gingen af, synths knaagden, fans dansten en zo kreeg het concert alsnog een feestelijk staartje.

Eén minpuntje nog: dat aartslelijke kitschschilderij dat als backdrop dienst deed, leek wel geleend van een oude Brabantse dorpsbioscoop. Neneh Cherry is een dame met goede smaak, maar als kunstcurator is haar beslist geen grote toekomst beschoren.