Tijdens de late fifties werd ze tot Queen of Rockabilly gekroond. En hoewel de wereld en het muziekwezen sindsdien ingrijpend veranderd zijn, wil Wanda Jackson van geen ophouden weten. In Brussel toonde de 74-jarige artieste overtuigend aan dat leeftijd iets is dat tussen de oren zit.
DA GIG: Wanda Jackson & The Seatsniffers in ABBox, Brussel op 25/10.
IN EEN ZIN: De Rockabilly Queen liet soms steken vallen, maar vond in The Seatsniffers de gedroomde backing band en bleek nog altijd vitaal genoeg om het publiek, met de vele klassiekers uit haar repertoire, een onderhoudende avond te bezorgen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Funnel of Love’, ‘Fuyijama Mama’, ‘Rip It Up’, ‘Hard Headed Woman’.
DIEPTEPUNTEN: het gejodel in ‘Betcha My Heart’ en het born again christiangewauwel in ‘I Saw the Light’ was aan ondergetekende echt niet besteed.
BESTE QUOTE, nadat iemand “I love you, Wanda”, had geroepen: “Dat is wederzijds, liefje. Voor ik hier vertrek, gaan we samen een stormachtige affaire beleven. Euh… platonisch, welteverstaan. Ik heb tenslotte onlangs mijn vijftigste huwelijksverjaardag gevierd.”
Met Wanda Jackson haalde de AB een brok popgeschiedenis in huis. De zangeres uit Oklahoma was amper zeventien toen ze in 1954 haar eerste plaatje opnam en op tournee mocht met een zekere Elvis Presley. Jackson had in die dagen vooral country op haar repertoire staan, maar toen ze zich, onder impuls van The King, aan rockabilly waagde, groeide ze prompt uit tot een sensatie.
Dat ze de First Lady van het genre werd, lag aan het feit dat ze in de pioniersdagen van de rock-‘n-roll nauwelijks vrouwelijke concurrentie te duchten had. Maar met haar rauwe, raspende stem en excentrieke outfits wist ze de hormonenhuishouding van het mannelijke publiek toch duchtig door elkaar te schudden. Tot halverwege de jaren zestig scoorde Jackson de ene hit na de andere en toen de populariteit van rockabilly afnam, bleef ze actief in het country- en gospelmilieu.
Haar belang voor de popmuziek werd nog eens onderstreept in 2003, toen The Cramps en Elvis Costello hun medewerking verleenden aan haar cd ‘Heart Trouble’. Maar de echte rehabilitatie kwam er dank zij Jack White, die eerder ook al countrycoryfee Loretta Lynn uit de vergetelheid had gered. Samen met hem en The Raconteurs maakte ze ‘The Party Ain’t Over’, een langspeler die haar begin dit jaar bij een nieuw publiek introduceerde.
Tijdens haar Europese tournee, die in Brussel begon, laat Wanda Jackson zich begeleiden door de puike Antwerpse rootsrockband The Seatsniffers, met wie ze vijf jaar geleden al eens het podium deelde. Gitarist Walter Broes en zijn gezellen toonden zich geknipt voor de job en speelden met een souplesse en een vanzelfsprekendheid die respect afdwong, vooral toen bleek dat de zangeres en de muzikanten amper samen hadden gerepeteerd. Jackson zelf had nog een beetje last van jetlag en kon, toen ze opkwam, zelfs even haar microfoon niet vinden. Maar zodra ‘Riot in Cell Block #9’ werd ingezet, bleek ze een pittige oma met gevoel voor humor te zijn. Ze nam het publiek mee op een trip langs de hoogtepunten uit haar carrière, vertelde anecdotes bij de songs en reconstrueerde zo haar eigen pre-historie.
Met nummers as ‘Hard Headed Woman’ en ‘I Gotta Know’ werden de toeschouwers teruggeflitst naar een tijd toen rock-‘n-roll nog nieuw en risqué was. Dat haar stembanden nog lang niet waren versleten, bewees Wanda Jackson met het uitstekende ‘Funnel of Love’ uit 1961 dat, volgens Adele, model stond voor ‘Rollin’ in the Deep’. De zangeres stond stil bij haar periode met Elvis (‘Heartbreak Hotel’), haar eerste grote hits (het swingende ‘Fujiyama Mama’, het wiegende ‘Right or Wrong’) en haar jongste cd, met krachtvoer als ‘Shakin’ All Over’, ‘Rip It Up’, ‘Nervous Breakdown’ en het behoedzaam voortschuifelende ‘Like A Baby’. In dat laatste mochten de pianist en saxofoonspeler om beurten zwoele accenten aanbrengen.
Wanda Jackson weet nog altijd hoe ze een volle zaal moet entertainen. Toch liet ze af en toe ook steken vallen: tijdens ‘Mean, Mean Man’ raakte ze de draad kwijt en in het van Amy Winehouse geleende ‘You Know I’m No Good’ zette ze een verkeerde strofe in. Schoonheidsfoutjes die wellicht tijdens de volgende concerten zullen worden rechtgezet. Ook moesten we even slikken toen la Jackson het tijdens ‘Betcha My Heart’ op een jodelen zette en in ‘I Saw the Light’ haar liefde voor de Heer beleed. Maar dat je nooit te oud bent om een feestje te bouwen, illustreerde ze met haar lijflied ‘Let’s Have A Party’ en de Jerry Lee Lewisklassieker ‘ Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’.
Neen, Jackson zong niet altijd even toonvast en beschikte ook niet meer over de energie van een halve eeuw geleden. Maar we hebben ons niet verveeld. En een kranig dametje dat vrolijk op het podium staat te shaken, terwijl de meeste van haar generatiegenoten van hun pensioen genieten, verdient sowieso ons respect. Bij deze.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Riot in Cell Block #9 / Rock Your Baby / Hard Headed Woman / I Gotta Know / Funnel of Love / Betcha My Heart / Good Rockin’ Tonight / Heartbreak Hotel / Shakin’ All Over / You Know I’m no Good / Rip It Up / Like A Baby / Nervous Breakdown / Fujiyama Mama / Right or Wrong / Mean, Mean Man / I Saw the Light / Let’s Have A Party // Whole Lotta Shakin’ Goin’ On / Let’s Have A Party reprise.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier