Af en toe dreigde de set van Weyes Blood ietwat eentonig te worden, maar ze trakteerde de Botanique vooral op weelderige barokpop met maatschappijkritische teksten die weigerden cynisch te worden.
Het tweede deel van een trilogie is vaak het minst interessante, de iets minder spannende brug tussen het verwonderlijke begin en de grootse climax van een verhaal. In het geval van Weyes Blood belooft dat nog veel moois. Vorig jaar bracht ze met And in the Darkness, Hearts Aglow het tweede deel van haar drieluik uit, waarvan ze in 2019 het startschot gaf met Titanic Rising. In beide delen doet Natalie Mering, zoals de singer-songwriter in het dagelijkse leven heet, een boekje open over alles wat de wereld beroert. Titanic Rising werd omschreven als een voorbode wat de mensheid te wachten stond, terwijl haar nieuwe plaat, geschreven in volle pandemietijden, verslag doet te midden van de chaos.
Dat doet ze niet met luidruchtige muziek die de onrust verklankt, maar op de tonen van weelderige barokpop. Vroeger was dat weleens anders: Mering debuteerde als noisemuzikante en zong in de metalband Satanized. Na verloop van tijd was ze het echter beu om haar gevoelens te verbergen onder een hoop herrie. ‘Het is krachtiger om klaar en duidelijk te zijn. Nu maak ik heel mooie, luisterbare muziek – en dat is net zo radicaal,’ vertelde ze daarover in een interview met Document Journal. Het slotstuk van haar trilogie belooft een klepper van formaat te worden, want ook And in the Darkness, Hearts Aglow stond vol sierlijke melodieën, met Merings diepe stem als rode draad.
Spektakelmaatschappij
Nog voor het optreden begon, maakte Weyes Blood al duidelijk wat er onder meer mis loopt in de wereld. Vooraleer Mering en haar liveband het podium betraden, werd er een cartoonfiguurtje geprojecteerd: een als matroos uitgedoste smartphone die ongeduldig stond te stampvoeten. Een grappige uitbeelding van de spanning die in de zaal ging, maar wellicht ook een referentie naar onze ongeduldigheid in smartphonetijden. Dat werd ook bezongen in de filmische opener It’s Not Just Me, It’s Everybody, waarin Mering beschrijft hoe we in digitale tijden steeds meer van elkaar vervreemden. Vervolgens zong ze in Children of the Empire over de nieuwe generatie die de moed niet mocht verliezen in de strijd tegen klimaatverandering. Ook dit nummer klonk niet als de compositie van een doemdenker, maar als een hoopvolle wals door de assen van een teloor gegane samenleving.
Mering is gefascineerd door het idee van de spektakelmaatschappij zoals de Franse filosoof Guy Debord die beschreef, en door de dystopische roman Brave New World van Aldous Huxley, waarin mensen alleen nog maar entertaind willen worden en alle andere aspecten van hun menselijkheid achterwege laten. Ook op haar nieuwe album beschrijft ze meermaals hoe mensen vergeten wie ze echt zijn, in tijden waarin iedereen hun eigen identiteit zorgvuldig kan cureren op sociale media, zonder diepgaande connecties met elkaar te leggen. Misschien werd het optreden daarom op visueel vlak bescheiden gehouden, als protest tegen die spektakelmaatschappij. Enkele kaarsen op het podium zorgden voor een gemoedelijke sfeer, maar verder werd het podium vooral in een warm, blauw licht gehuld terwijl de muzikanten hun ding deden.
Een belangrijke uitzondering vond plaats tijdens God Turn Me Into a Flower, waarvoor Mering visueel materiaal van documentairemaker Adam Curtis had gekregen. Curtis staat bekend om zijn experimentele documentaires, waarin hij archiefmateriaal uit z’n context trekt en op nieuwe manieren aan elkaar monteert, om een nieuw verhaal te impliceren. Ook tijdens het optreden van Weyes Blood plukte hij uit diverse media een desoriënterende beeldenstroom, die dankzij de onderliggende muziek iets sereens, bijna troostends kreeg, ook wanneer relschoppers op het einde een bank aan diggelen sloegen. Zowel volgens Mering als volgens Curtis hoeft het einde van de beschaving niet zwartgallig te klinken.
Witte bloemen
Mering had een uitstekende band meegenomen en het vijftal stond voortreffend te musiceren, maar bleek af en toe toch ook maar uit mensen te bestaan. Vooral tijdens Grapevine ging Weyes Blood even de mist in. Na een valse start werd het nummer een tweede keer ingezet, maar Mering bleek haar gitaar in de verkeerde toonaard gestemd te hebben. Haar band had dit echter al snel door, en à l’improviste moduleerden de muzikanten mee om het nummer in een nooit eerder gehoorde versie te spelen. Een ongelukje, maar ook een exclusieve wereldpremière.
Met deze voortreffelijke muzikanten bracht Weyes Blood een sierlijk, zij het ietwat eentonig optreden. Na verloop van tijd ging al de zwaarwichtige barokpop wat gelijkaardig klinken. Net toen we dreigden om het allemaal een beetje beu te worden, kondigde Mering gelukkig aan dat wij bij het dansbare deel van de set waren aanbeland, waarin het publiek ‘eindelijk zou kunnen moshen’. Uiteraard was die opmerking met een knipoog bedoeld, maar de beat in Twin Flame zorgde effectief voor een iets steviger geraamte in de song en schudde ons weer wakker. Ook de daaropvolgende spacey synths in Movies zorgden voor wat welkome afwisseling. Terwijl Mering witte bloemen in het publiek gooide bouwde de song ook een crescendo op, waarna er een uitbarsting volgde die we de rest van het optreden misschien wat gemist hadden.
Over het algemeen was Merings missie om het verdriet van de wereld in mooie muziek om te zetten geslegd. Rond het middenstuk ging ons hart iets minder warm gloeien, maar dankzij het sterke slotakkoord – na Movies volgde nog een bisronde met het kokette Everyday de plechtige afsluiter A given thing – wandelde iedereen strijdvaardig de Botanique buiten, klaar om de wereld te verbeteren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier