Zaterdag werd Sonic City in stijl afgesloten door de Canadese postpunktroepen van Viet Cong, curator van de hele driedaagse. De band speelde een sterke set in De Kreun, en toch het mocht het iets meer zijn.
Matt Flegel en Mike Wallace, respectievelijk zanger-bassist en drummer van Viet Cong, speelden een vijftal jaar geleden samen in Women. Eind 2010 viel de band uit elkaar na interne ruzies, en twee jaar later stierf gitarist Christopher Reimer. Flegel bleef niet bij de pakken zitten en richtte Viet Cong op, in muzikaal opzicht een verderzetting van die eerste groep. Net als Viet Cong nu, was Women toen een artrockband die gelauwerd werd voor de combinatie van kletterende sixties psychedelicagitaren, afgestompte postpunkdrums, noise en in reverb geweekte zang. Die sound zorgt ervoor dat Viet Cong sinds de release van een paar singles, een EP en één langspeler constant de hemel in geprezen wordt.
De soundtrack van Jurassic Park
Met reden, zo bleek op Sonic City. Opener Throw it away was een speelsere, snellere en meer poppy versie van Lady Godiva’s operation van The Velvet Underground. Het opgejaagde Silhouettes sneed dreigend door het publiek heen, zeker in combinatie met Matt Flegels gepassioneerde livezang. Nadat Flegel een gesprongen snaar hersteld had en de rest van zijn groep zich tijdens het wachten aan de soundtrack van Jurassic Park had gewaagd, zette Viet Cong Bunker Buster in. Het publiek stelde de dissonante, abrupte gitaren zichtbaar op prijs. ‘I need the most fog you can give me,’ zei Flegel tegen zijn technische ploeg. En hij gooide er met zijn medeleden nog wat extra mist bovenop: distortion, echo’s en reverb, het versterkte het geëlektrificeerde rondzwalpen dat Bunker Buster is.
Bommenwerper
De statische ruis op het einde leidde March of progress in. Knisperende elektronica met daarop twee aangehouden orgelnoten groeiden uit tot druppelende, harpachtige gitaren, een hamerende drum en tweestemmige zang. Dat transformeerde de groep plots tot het lage, monotone gebrom van een overvliegende B-52-bommenwerper en vervolgens tot bigbandachtige toestanden. Veruit het beste nummer. Toch apprecieerde het publiek Continental Shelf meer, Viet Congs bekendste song. Dat de zaal het herkende en met gejuich onthaalde, leek Flegel extra energie te geven, met nóg brandendere zang tot gevolg. Daarna was het de beurt aan Death, aka: elf minuten gestructureerde chaos. Gitaren werden vervormd tot alles tussen het geluid van het wrijven rond de rand van een wijnglas en Mongolische keelzangen.
Aarzelende reacties
Viet Cong was dik oké op Sonic City. Al waren er na het optreden hier en daar aarzelende reacties te horen. Misschien kwamen die van mensen die de Canadezen al op Pukkelpop of in de AB hadden zien passeren, waar de set – afgezien van die kapotte snaar en dat Jurassic Park-deuntje – identiek dezelfde was. Oké, van een band met voorlopig één LP kun je natuurlijk geen tonnen materiaal verwachten, en ondanks die beperkte discografie, leverde Viet Cong wel voldoende variatie, spuwde Flegel passie en toonde hij tussen de nummers door zijn zelfrelativerend vermogen, maar dat volstond niet voor een tien op tien. Want van de hoofdact en curator van een festival dat nieuwe en vernieuwende groepen een podium wil geven, mag je best dat ietsje meer verwachten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier