Door de warmte was er minder volk dan verwacht aanwezig op de eerste dag van Gent Jazz. Jammer, want het kraantjeswater was gratis, een Scandinavisch jazztrio ging harder dan de ontevreden bezoekers op Vestiville en een Belgische pianist speelde op wereldniveau.
Guy Van Nueten: slachtoffer van de hittegolf
Zestig man zit er ongeveer op het moment dat de Belgische pianist het festival opent. De man met de verwilderde grijze haarbos, die in 2003 nog de motor achter Tom Barman’s akoestische tour was, komt nonchalant het podium op en begroet zijn kleine kern zwetende toeschouwers.
Zittend en alleen aan zijn piano lijkt hij in het begin het instrument nog even te willen testen. Een ongeïnspireerd samenraapsel van noten, niet echt iets dat de luisteraar vasthoudt. Hij probeert het dan maar met een grapje: ‘Ik heb de kleinste setlist van Europa,’ zegt hij terwijl hij een klein papiertje aan de camera toont.
Het lijkt altijd eerst een beetje zoeken bij Van Nueten. Zonder te weten waar hij zal eindigen begint hij aan een lied, maar in elk stuk is er een moment dat hij zichzelf bevrijdt van de ongemakken die rond hem zweven. Bij Pulsar, een lied gecomponeerd voor de gelijknamige film met Matthias Schoenaerts, komt de pianist even op gang. Zijn hoofd maakt golvende bewegingen, zijn lippen bewegen mee op de muziek en er komt schwung in. In combinatie met de wind die door de zaal waait, komt er kippenvel op onze armen. En dat tijdens een hittegolf van kaliber.
Van Neuten wordt eigenlijk vooral ingehuurd voor depressieve films
In de helft van zijn set kondigt hij aan dat Yann Tiersen te laat zal zijn wegens problemen met diens privéjet. Van Nueten is er duidelijk niet honderd procent met zijn aandacht bij, alsof hij last heeft van de hittegolf. Het lukt hem ook niet de aandacht van het publiek te houden. Achter ons zit een man zijn nagels te bestuderen, een beetje verder leest iemand de krant. Muzikaal bezit Van Nueten ontzettend veel talent. Hij speelt foutloos, technisch hoogstaand piano en snapt als geen ander spanningsbogen. Zijn neoklassieke stukken zijn fantastisch, maar gaan een onoplettend publiek voorbij.
Hij verwijst nog even lachend naar het feit dat hij vooral ingehuurd wordt voor depressieve films en gezien wordt als een depressieve apaat. Dat wordt bevestigd door zijn gezichtsuitdrukking achter de piano.
Klein beetje Fuse met Belfi
Drie keer een half uur aan een stuk drummen. Het is niet veel mensen gegeven, en zeker in deze warmte. Belfi, de Italiaanse drummer en experimentele soloartiest die in Berlijn woont, kan het wel. En hoe. Belfi brengt elektronische, futuristische en experimentele muziek die hij zelf begeleidt aan zijn drumstel. Op Gent Jazz toont hij zijn kunde en lijkt te vertoeven in zijn speeltuin. De passie spat ervan af en hij wordt bijgestaan door een fantastisch lichtspel.
Zijn show staat in schril contrast met de zachte pianomuziek die op de Main Stage gespeeld wordt. Belfi’s beurt gaat hard, barst van de energie en op bepaalde momenten denken we dat hij niet zou misstaan in Fuse, een technoclub in Brussel.
Het bewijs van zijn kunde is de perfecte beheersing van de Six Stroke Roll, waarbij hij begint met een enkelvoudig accent, gevolgd door twee diddles en nog een geaccentueerde noot. Denk nog even terug aan de film Whiplash, waar het hoofdpersonage deze techniek tot bloedens toe maanden na elkaar instudeerde. Geen eitje dus.
Belfi entertaint en werd bij zijn tweede en derde set beloond met meer publiek. Volkomen terecht.
Absolute wereldprestatie van Noah Vanden Abeele
De jonge Belgische pianist die alles schrijft vanuit zijn grote liefde voor improvisatie en componeert op bewegende beelden, deed de temperatuur nog stijgen in Gent. Vergezeld door drie violen en twee cello’s toont hij dat we hem gerust bij de grootste neoklassieke pianisten (denk aan Ludovico Einaudi, Giovanni Allevi, Yann Tiersen) op aarde mogen rekenen.
De romantisch ingestelde Gentenaar speelt onder afwisselend rood en blauw licht een set vol beweging, liefde en gevoel. Hij neemt ons meerdere malen mee naar een avondwandeling bij zonsondergang tussen de bloemen in een West-Vlaams landschap. Het doet terugdenken aan onze eerste zomerliefdes.
Vanden Abeele is geen woordsmid. Tijdens een kleine pauze komt hij moeilijk uit zijn woorden. Aan de piano heeft hij echter geen moeite om zijn verhaal te vertellen. Het publiek krijgt met nummers als Clear Water en Consolation, uit zijn nieuwe album Universe, meerdere keren de volle lading kippenvel over zich heen.
Geen beelden, elektronische achtergrondklanken of andere trucjes. Pure muziek, complete masterclass
De Belgische componist wisselt pure neoklassieke muziek af met stukken die klassiek geïnspireerd zijn. Soms doet het wat denken aan Eric Satie, dan aan Ludovico Einaudi. Zijn overgangen in de muziek zijn logisch en voelen juist. Er is geen enkel ongemakkelijk moment voor de luisteraar. Vanden Abeele pauzeert soms temporeel en wisselt zacht en hard af. Net als je denkt dat het nummer gedaan is, versnelt hij en brengt hij een nieuwe energie in de zaal.
Noah Vanden Abeele is een introverte jongeling die nog heel lang zal meegaan. Er zijn in dit genre weinig pianisten die zo een gevoel kunnen overbrengen, die zoveel beelden kunnen opwekken en die zo een hart doen smelten. Het woordenboek heeft een gebrek aan superlatieven om deze pianist te beschrijven. Hij is de omweg waard, en zal gegarandeerd nog veel van zich laten horen. En dan te bedenken dat hij het enkel met muziek doet. Geen beelden, elektronische achtergrondklanken of andere trucjes. Pure muziek, complete masterclass.
Puberaal plezier centraal bij Rymden
De Scandinavische jazzband is er eentje van tegensgestelden. Tijdens hun optreden word je van kalmte naar opwinding gesmeten, van geluk naar depressie en van liefde naar onverschilligheid. Er is geen moment van verveling.
Het trio onder begeleiding van de Noorse pianist Brugge Wesseltoft geniet met volle teugen op het podium. Er zal ook nooit lang iemand solo spelen: de muzikanten amuseren zich zo hard dat ze constant elkaars plezier willen delen. De energie op het podium is niet te evenaren. De drummer lijkt verzonken in zijn eigen wereld, de pianist staat recht en begint zowaar te dansen en aan de cello heeft Dan Berglund de tijd van zijn leven.
Voor het eerst deze dag lukt het een groep om het publiek te doen bewegen. Op hun nummer The Odyssey beginnen er mensen te wiebelen op hun stoel en voor ons zien we iemand zachtjes headbangen.
De mannen van Rymden, die de energie van een twintigjarige hebben, laten het publiek niet los en gaan ontzettend hard. Een vroegtijdige staande ovatie na een (zeldzame) solo van Dan Berglund is dan ook zeker op zijn plaats. Hun bisnummer Bergen is ongetwijfeld een van de hoogtepunten van de dag.
Ongeïnspireerd vertoon met onnodige show van Yann Tiersen
Even leek het alsof hij te laat zou zijn. De privéjet van Yann Tiersen kon namelijk niet vertrekken wegens teveel mist. Uiteindelijk bleek hij gewoon op tijd. Gelukkig maar, want voor de eerste keer zat de zaal helemaal vol.
De Franse componist komt droog het podium op en hoewel de wereldster luid onthaald wordt, zet hij zich meteen met zijn rug naar het publiek. Zo begint hij met Beure Kentañ uit zijn nieuwe album ALL, niet meteen een opzwepend nummer. Hij vervolgt met Porz Goret en even denken we dat hij vertrokken is, maar tevergeefs. Het is het enige nummer van dat Yann Tiersen ons een beetje kan raken.
‘Gaat hij nu dat liedje van Amélie Poulain spelen?’
Op de schermen naast het podium zie je dat hij goed doet alsof hij extreem gepassioneerd speelt, maar naar het publiek brengt hij dit gevoel niet over. Hij speelt het ene nummer na het ander en probeert ze aan elkaar te rijgen met ongeïnspireerde en onnodige overgangen. Om het nog erger te maken, is al heel de dag de klank van de hoge tonen slecht afgesteld. En laat Yann Tiersen nu net iemand zijn die daar vaak gebruik van maakt.
Toegegeven, technisch gezien is Yann Tiersen een van de allerbeste neoklassieke componisten. Hij speelt snel, foutloos en zal, ondanks een gebrek aan gevoel in de muziek, altijd de meester van de melodie blijven.
Het wordt pas echt interessant als hij van zijn piano wegstapt. Op zijn podium ligt immers ook een viool waarmee hij een aantal bekende melodieën speelt en er staan ook twee kleine vleugelpiano’s. Op zijn knieën speelt hij op de miniatuurversies van de grote Steinway & Sons de bekende hits van zijn eerste albums. Maar was dit wel nodig?
Het redt een beetje de prestatie die Yann Tiersen levert, maar de Fransman stelt teleur. Een kwartier voor zijn tijd stopt hij, neemt hij onpersoonlijk afscheid en vertrekt hij in de coulissen. Het publiek staat twijfelachtig recht en vraagt toch nog om een bisnummer. Voor ons horen we: ‘Gaat hij nu dat liedje van Amélie Poulain spelen?’ Dat was misschien nog een goed idee geweest op het publiek te belonen voor het geduld, maar weeral tevergeefs.
Yann Tiersen wil zich er snel vanaf maken, speelt een korte toegift en eindigt met een vioolsolo. De grijze man gaf een grijs optreden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
