Two Gallants @ Botanique: Een motor die nooit hapert

The White Stripes mogen dan definitief begraven zijn, de fakkel is intussen met verve overgenomen door Two Gallants, een punkbluesduo uit San Francisco dat met ‘We Are Undone’ net zijn uitstekende vijfde cd uitbracht. En ook nu speelden de heren in de Botanique weer voor een vol huis.

Hun naam ontleenden Two Gallants aan een short story van James Joyce, maar naar hun songs te oordelen zijn zanger-gitarist Adam Stephens en drummer-zanger Tyson Vogel zelf al net zo bedreven in het vertellen van beklemmende verhaaltjes. Alleen wortelen die bij hen in de Amerikaanse folk-, country-en bluestraditie en zijn ze dus iets eenvoudiger van opzet. Conor Oberst (bekend van Bright Eyes) was één van de eersten die het talent van de twee heren herkende. Hij bracht hun vroegste platen dan ook uit op zijn eigen Saddle Creek-label.

Two Gallants maken franjeloze, minimalistische rockmuziek, zonder ornamenten, zoals ook Black Box Revelation en de vroege Black Keys dat doen of deden. Maar hun nummers zitten doorgaans zo goed in elkaar dat je die rudimentaire instrumentatie zelden als een obstakel ervaart. Bovendien zijn Stephens en Vogel, die al sinds hun twaalfde samen muziek maken, dermate op elkaar ingespeeld dat hun energie en souplesse altijd het nodige ontzag afdwingen.

Een optreden van Two Gallants is doorgaans méér dan een obligate promo-oefening. Slechts vijf van de zestien gespeelde liedjes waren uit de nieuwe langspeler gelicht, zodat er nog meer dan voldoende ruimte overbleef om oude publieksfavorieten op te delven. Alle cd’s die het Zuid-Californische stel tijdens de voorbije twaalf jaar op de wereld had losgelaten, kwamen aan bod. Zo werd opvallend vaak teruggegrepen op ‘What the Toll Tells’ uit 2005. Maar eigenlijk bood de duoformule voldoende flexibiliteit om, afhankelijk van de invallen van het moment, de setlist volledig om te gooien.

Springerig

In Brussel werd afgetrapt met het even trage als ongepolijste ‘My Love Won’t Wait’. Wat daarna zou volgen was een zinnenprikkelend amalgaam van murder ballads en songs over liefdesrelaties die wegzinken in een moeras van misverstanden of over de werkelijkheid gezien door een waas van alcohol. Het nieuwe materiaal hoefde alvast niet voor het oude onder te doen. Het springerige ‘Fools Like Us’, het bluesy ‘Some Trouble’ (dat qua melodie een beetje deed denken aan het klassieke ‘Spoonful’ van Willie Dixon) en de grofkorrelige garagerock van ‘We Are Undone’: allemaal klonken ze trefzeker en ’to the point’. Het slepende, met expressieve gitaaruithalen versierde ‘My Man Go’ was dan weer een souljuweeltje dat zonder schaamte naast Jimmy Cliffs ‘Many Rivers to Cross’ mocht staan.

Het rauwe stemgeluid van Stephens klonk in de Botanique net nog een tikje gruiziger dan op de platen van Two Gallants. Ook zijn gitaarspel, waarin hij solo’s, riffs en akkoorden zonder verpinken aan elkaar laste, wist aanhoudend te boeien. Vogel koppelde als drummer dan weer brutaliteit aan technische finesse en zorgde ervoor dat de motor nooit haperde. Tijdens ‘Reflections of the Marionette’ haalde de zanger voor het eerst, maar niet voor het laatst, zijn harmonica boven. Het resultaat was rafelige fuzzfolk met echo’s uit de Appalachen. Het morbide ‘Steady Rollin”, het op walsbenen geplante ‘The Prodigal Son’ en het onstuimige ‘Las Cruces Jail’ daarentegen, stonden elk met minstens één been in de country. Want ook al wonen Two Gallants aan de Amerikaanse westkust, hun muziek wortelt vooral in het Amerikaanse ‘heartland’.

Episch

Met ‘Fail Hard to Regain’, dat ons aan een tot meelallen nodend zeemanslied deed denken, plukte het duo een nummer uit zijn obscure debuut-cd ‘The Throes’. Maar de veerkrachtige intro van ‘Despite What You’ve Been Told’ werd meteen op herkenningsapplaus onthaald. ‘Age of Assassins’, aangezwengeld door een rinkelend Byrds-gitaartje, zette met een opeenvolging van tempowisselingen de toeschouwers op het verkeerde been en het potige ‘Halcyon Days’ was, zo te horen, doordrongen van allerlei psychedelische substanties.

Tijdens de eerste bis, de folkballad ‘Broken Eyes’, greep Adam Stephens naar een akoestische gitaar en stond Tyson Vogel in voor fraaie close harmony-zang. Het op verzoek gespeelde ‘Incidental’ kwam onstuimig en grungy voor de dag en het, tot vreugde van velen, onverwacht opgedolven ‘Waves of Grain’ nam zelfs epische proporties aan. Zo trokken Two Gallants een zwierige streep onder een set die geheel en al in het teken stond van vitaliteit, dynamiek en zeggingskracht. Hopelijk mogen de heren hun ‘less is more’-kunstje volgende zomer op Pukkelpop dus nog eens komen overdoen.

DE SETLIST: My Love Won’t Wait / Fools Like Us / Reflections of the Marionette / Steady Rollin’/ We Are Undone / Some Trouble / The Prodigal Son / Las Cruces Jail / My Man Go / Despite What You’ve Been Told / Age of Assassins / Fail Hard to Regain / Halcyon Days // Broken Eyes / Incidental / Waves of Grain.