De jongste vijf jaar hield soulgrungekoning Greg Dulli zich vooral onledig met The Gutter Twins en wat solo-activiteiten. Sinds kort heeft hij echter zijn Twilight Singers weer bij elkaar gefloten, met als resultaat: de prima cd ‘Dynamite Steps’ en een tournee die hem ook naar Brussel bracht.
DA GIG: The Twilight Singers in AB, Brussel op 30/3.
IN EEN ZIN: Op hun beste momenten maakten The Twilight Singers een even overrompelende indruk als Afghan Whigs destijds, maar die hoge intensiteit werd niet de hele set aangehouden.
HOOGTEPUNTEN: ‘Don’t Call’, ‘Too Tough To Die’, ‘Get Lucky’, ‘Bonnie Brae’, ‘Teenage Wristband’.
DIEPTEPUNT: dat Greg Dulli, net als drie jaar geleden, geplaagd werd door gezondheidsproblemen en alweer niet voluit kon gaan. We kregen dus een topperformer op halve kracht te zien.
BESTE QUOTE van Greg Dulli: “Sorry dat ik wat meer trage nummers speel, maar ik voel me niet echt in een party mood vanavond.”
Het optreden in de AB was nog maar net begonnen, of Dulli verdween al voor twee minuten van het podium. Was de zanger met het verkeerde been uit bed gestapt? Neen, zo bleek. Even later kondigde hij aan dat hij een beetje ziekjes was, de rest van de show zittend zou afwerken en op die manier alsnog de eindmeet hoopte te halen. Tussen de toeschouwers werden veelbetekenende blikken uitgewisseld. Want werd Dulli drie jaar geleden niet halverwege zijn concert met The Gutter Twins, in dezelfde zaal, met deshydratatieverschijnselen afgevoerd naar een plaatselijk ziekenhuis? Had het iets met de Brusselse luchtkwaliteit te maken? Of laaft de artiest zich bij zijn Belgische bezoeken iets te gulzig aan het medicijn dat bekend staat onder de merknaam Duvel?
Laat ons maar proberen niet al te cynisch te zijn en hem het voordeel van de twijfel te gunnen. Tenslotte was de set veelbelovend begonnen met ‘Last Night in Town’ uit ‘Dynamite Steps’, een messcherpe gitaarrockplaat waarop alles alweer draait om leugens, bedrog, gevaarlijke verleidingen en onderhuids geweld. In de wereld van Dulli is de liefde een arena waar Eros en Thanatos voortdurend met getrokken messen tegenover elkaar staan en waar geen enkele strijd kan worden beslecht zonder dat er bloed vloeit.
Anno 2011 zijn The Twilight Singers een vijfkoppig gezelschap waarin, naast de zanger zelf, vooral gitarist Dave Rosser en violist Rick Nelson de meeste aandacht opeisen. Vreemd genoeg werden de scherpste rockers uit de nieuwe cd in Brussel op stal gelaten, zodat de nadruk kwam te liggen op het rustige, melodieuze werk, type ‘She Was Stolen’, het in druilerige sferen gedrenkte ‘Get Lucky’ of het verstilde maar tegelijk ongedurige ‘Never Seen No Devil’. Klinkt dat laatste paradoxaal? Weet dan dat er in Dulli’s songs vele stormen woeden.
Aanvankelijk lag het tempo nog vrij hoog, met een puntig ‘Fat City’ en een bijzonder dynamisch ‘Forty Dollars’. Dank zij twee puike covers zou het optreden al gauw zijn kruissnelheid bereiken: Dulli ging aan het klavier zitten voor het bijzonder knapppe ‘Don’t Call’, geleend van het Canadese syhthpoptrio Desire, en diepte vervolgens het in prikkeldraadgitaren gewikkelde ‘Too Tough to Die’ van Martina Topley-Bird op. De intensiteitsgraad ging verder de hoogte in met een doorvoeld en stuwend ‘Bonnie Brae’ en een witgloeiend ‘Teenage Wristband’, nummers waarmee de 45-jarige Dulli bewees dat The Twilight Singers net zo overrompelend kunnen klinken als zijn vorige band, Afghan Whigs, in zijn beste dagen.
Maar het zwaartepunt van de set lag dit keer toch voornamelijk op traag en ingetogen. “Ik ben niet echt in een party mood, vanavond”, meldde de frontman verontschuldigend. Dat verklaarde meteen waarom ‘Candy Cane Crawl’, met bloedstollende vioolinterventies van Nelson, voor de gelegenheid haast als een ballad werd gespeeld. Alleen ‘The Twilite Kid’ klonk, dank zij een explosieve solo van Rosser, steviger en gedrevener dan de plaatversie. We hadden stilletjes gehoopt in de AB de Twilightcover van ‘The Ballad of Pure Thought’ van Millionaire te horen te krijgen met, wie weet, zelfs Tim Vanhamel als gast, maar die wens bleef helaas onvervuld.
Door zijn set lichtjes in te korten en zich tot één enkele bis te beperken wist Greg Dulli zich, ondanks zijn gezondheidsproblemen, toch nog behoorlijk uit de slag te trekken. Het werd een goed concert, zonder meer, maar niet zo verpletterend als het, gezien Dulli’s livereputatie, had kunnen zijn. Van een motor die slechts op halve kracht werkt, kun je nu eenmaal geen topprestaties verwachten. Voortaan dus wat meer fruit en groenten eten, Greg.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Last Night In Town / Fat City (Slight Return) / The Beginning of The End / Forty Dollars / She Was Stolen / Don’t Call / Too Tough To Die / Bonnie Brae / Get Lucky / Teenage Wristband / Candy Cane Crawl / Never Seen No Devil / Martin Eden / The Twilite Kid // The Killer
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier