De populaire Vlaamse zanger Will Tura werd onlangs zeventig. Voor een heleboel inlandse rockers vormde dat de aanleiding voor een eerbetoon aan de West-Vlaamse ‘bandido’, die na al die jaren nog altijd wordt geplaagd door ‘heimwee naar huis’.
Da gig: Turalura: rockers zingen Tura in AB, Brussel op 26/1.
In één zin: De initiatiefnemers wilden ons graag doen geloven dat Will Tura over een zekere rock-‘n-roll credibility beschikt, maar helaas, een schlager blijft nu eenmaal een schlager.
Hoogtepunten: Mauro, Arno en K’s Choice waren de enige artiesten die er op overtuigende wijze in slaagden aan hun gekozen nummer een eigen (én zinnnige) interpretatie te geven.
Dieptepunt: ‘Noorderwind’ van Customs. Beschamend!
Beste quote (van Bart Peeters): “Ik heb met mijn cover van ‘Linda’ een bijzondere band, want het is het allereerste nummer dat ik ooit aan een fonoplaat heb toevertrouwd.”
Tot twintig jaar geleden associeerden wij ‘Tura Lura Lural’ vooral met Van Morrison. Maar toen ene Stijn Meuris met zijn toenmalige groep Noordkaap de Rock Rally won met een stevig rockende cover van Will Tura’s ‘Arme Joe’ was het hek plots van de dam. Onder impuls van een populair weekblad voor Radio en TV werden in 1990, toevallig het jaar waarin Tura vijftig werd, enkele Belgische pop- en rockcoryfeeën opgetrommeld voor de hommage-cd ‘Turalura’. En wat voordien nooit iemand voor mogelijk had gehouden, gebeurde: de ‘Keizer van het Vlaamse Lied’ kreeg plots een credibiliteit die voor, pakweg, Marc Dex of Willy Sommers onbereikbaar was.
Je moet het hem nageven: Will Tura weet zich, in zijn genre, al ruim een halve eeuw overeind te houden. Sinds hij, geïnspireerd door Ray Charles en The Everly Brothers, zijn carrière begon, heeft hij alle modes en trends overleefd. Bovendien schrijft hij doorgaans zijn eigen liedjes, waarvan er, althans in Vlaanderen, heel wat als klassiekers worden gepercipieerd. Tura heeft echter één nadeel: de teksten die hem door anderen worden aangeleverd hangen doorgaans slechts met haken een ogen aan elkaar. Op enkele uitzonderingen na bekken die gemakzuchtige rijmelarijen voor geen meter en net boven de Moerdijk heeft men Will Tura’s ietwat vreemde dictie altijd onverstaanbaar gevonden. Geen wonder dat de zanger gedoemd was voor altijd in de Vlaamse klei te blijven steken.
Onlangs vierde Tura zijn zeventigste verjaardag en, yep, ook het ‘Turalura’-idee werd weer van stal gehaald, al waren de meeste rockmuzikanten die zich nu aan een cover waagden nog niet eens de luiers ontgroeid toen de eerste ‘Tribute cd’ werd ingeblikt. Hoe dan ook, plaat nummer twee stond centraal tijdens de live-ode in de AB, die begon en eindigde met ‘Arme Joe’. Eerst werd het nummer traag uitgevoerd als duet door Meuris en Tura, met Joost zwegers aan de piano; later kregen we, tot groot jolijt van het publiek, ook nog de rockversie te horen.
Triggerfinger, aangevuld met David Poltrock op toetsen, mocht voor de gelegenheid als houseband fungeren en dat werkte de ene keer al beter dan de andere. Eerst het goede nieuws: Mauro transformeerde ‘Zeg ben je bang voor mij’ in scherpgetande, dreigende leftfield rock. Arno, die ‘Eenzaam zonder jou’ in het Oostends had vertaald, gaf het nummer een zompige ZZ Top-vibe mee en blies via zijn mondharmonica ook de blues naar boven. Hier toonde de groep zich op haar best, maar als begeleider van Jasper Steverlinck in ‘Hart van goud’ miste ze helaas de nodige subtiliteit.
Presentator Jean Blaute vroeg een “staande ovulatie” voor K’s Choice en terecht: ‘De mooiste droom’ was niet alleen een voortreffelijke songkeuze, maar werd sober en met veel gevoel vertolkt. Ook Bart Peeters, die met ruggensteun van Blaute op accordeon, zich aan een akoestische vertolking van ‘Linda’ waagde, wist te overtuigen. Maar daarmee hadden we het beste gehad: Joost Zweegers’ bijdrage klonk ronduit pathetisch, Daan wist, ondanks de stoere toevoeging van een krachtterm, ‘Je liegt’ geen (nieuw) leven in te blazen en ‘Gelukkige verjaardag’ bleef, ook in de handen van Eva De Roovere, een niemendalletje. De covers van Mintzkov, The Van Jets en Triggerfinger bleven, ondanks verdienstelijke pogingen, aan de halflachtige kant en tijdens de beschamend banale elektropopversie van ‘De noorderwind’, door de zanger van Customs, zag je in gedachten de deelnemers aan een boerenbal in de feesttent van Bommmerskonten lallend de polonaise bedrijven. Geen mantel der liefde was hiertegen bestand. Will Tura zelf vertolkte, samen met Triggerfinger, nog ‘Het kan niet zijn’, maar hoezeer de zanger ook bleef beweren dat het “allemaal zo wondermooi” was, tegen dan hadden we onze portie gemeenplaatsen wel gehad.
Het is natuurlijk mooi dat jonge rockbands ons -uit opportunisme?- van het tegendeel proberen te overtuigen, maar Will Tura heeft, en dat is niet eens een verwijt, net zoveel met rock-‘n-roll te maken als Belgische politici met compromisbereidheid. Daar zulllen zelfs geen tien ‘Turalura”s nog iets aan veranderen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Arme Joe (Meuris, Tura, Zweegers) / Alleen op de wereld (Joost Zweegers) / Noorderwind (Customs) / Hart van Goud (Arid) / Je liegt (Daan) / Gelukkige verjaardag (Eva De Roovere) / Regen stroomt (Mintzkov) De mooiste droom (K’s Choice) / Linda (Bart Peeters) / Zeg ben je bang voor mij (Mauro) / Eenzaam zonder jou (Arno) / Ik mis je zo (Triggerfinger) / Vaarwel (The Van Jets) / Het kan niet zijn (Will Tura) / Arme Joe (Meuris + iedereen).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier